being Hoshi Sato

Σταφιδόψωμο και φραπέ, στο μπαλκόνι.

Εννιάμιση η ώρα, Κυριακή πρωί, αρκετά νωρίς για να ιδρώνεις, αρκετά αργά για να κρυώνεις, τα πόδια μου όμως μπουμπουκιάζουν συνέχεια. Τα χαϊδεύει κοιτάζοντας αφηρημένος τις τέντες απέναντι. Αντί να ζεσταθούν, το χνούδι τους σηκώνεται κι άλλο. Παράξενα είναι τα πόδια μας, αντιμιλάνε όμορφα ακόμη κι όταν αρχίσουν να βγαίνουν για ένα ποτό με την χαλάρωση και την κυτταρίτιδα, πριν αγαπηθούν μ’ αυτές και συγκατοικήσουν μόνιμα. Ίσως  και να ‘ναι πιο όμορφα τότε, αφού είναι πιο σοφά μετά από τόσα χέρια που τα ακούμπησαν ή δεν τα άγγιξαν καν.

Εδώ και μερικές βδομάδες γράφει συνέχεια τα σαββατοκύριακα και μερικά βράδια ενδιάμεσα. Τον ρώτησα «τι;» , είπε «θα δεις όταν τελειώσει». Προχτές εκεί που πληκτρολογούσε με ρώτησε, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του, «τι αυτοκίνητο είπαμε ότι είχε ο Γιάννης;». Έκανα μισόν αιώνα να καταλάβω για ποιόν μιλούσε, πού τον θυμήθηκε αυτόν; Καλά, δεν πειράζει, απάντησε, θα βάλω ο,τι να ‘ναι, ή Σέατ ή Φίατ είχε.

 

Είναι καλός. Με τον τρόπο του. Όταν είναι «εδώ». Συνήθως δεν είναι.

Δεν σταμάτησε να χαϊδεύει τα πόδια μου. Το χέρι του πήγε πιο ψηλά, του το κατέβασα, «αν θέλουν οι γείτονες να τον παίξουν πρωινιάτικα ας δουν τα μπούτια της γυναίκας τους, σοβαρέψου λίγο».

«Κανείς δεν τον παίζει βλέποντας τα μπούτια της γυναίκας του», είπε.

Δίκιο είχε. Με τα πόδια από τις γυναίκες των άλλων κάτι γινόταν όμως.

 

Φύσηξε, οι τέντες πήγαν πέρα-δώθε, οι κουρτίνες βγήκαν βόλτα έξω. Ο καφές μας φάνηκε πιο δροσερός. Λέξη δεν είπαμε, πώς να συνεννοηθούν δυο όντα από άγνωστους πλανήτες. Συνενοηθήκαμε  όμως με τις σκέψεις, μεταφρασμένες και καθαρογραμμένες απ’ τον Universal Translator που κρατούσε το έμπειρο -στην άγνωστη ορθογραφία- χέρι του Hoshi Sato στο Σταρ Τρεκ.

«Λενάκι, ωραία είναι εδώ»

«Ωραία, ναι. Πάντα τα λάτρευα τα μπαλκόνια. Μια μέρα να πάμε διακοπές σ’ αυτά, θέλω να μου το υποσχεθείς»

«Θα το κάνουμε κι αυτό. Θέλεις κι άλλο γάλα στον καφέ;»

«Όχι, μείνε δίπλα, μη φεύγεις, σφίξε με. Σφίξε με μαλάκα κι ας ξέρω ότι το μυαλό σου έχει βγάλει εισιτήριο γι’ αλλού»

————–

(απόσπασμα από τις “Αρχαίες Γυναίκες”)