Ένα αγόρι ακουμπά την παλάμη του στο τζάμι του λεωφορείου που φεύγει, η ώρα είναι δυόμιση. Από τη μέσα πλευρά η παλάμη της. Το τζάμι ανάμεσα στα δυο χέρια λιώνει. Παρατηρώ αμήχανος, ακίνητος κι αμίλητος τα δυο δεκαοχτάχρονα. Λαθραίος. Εκείνη φέρνει τα δάχτυλα στα χείλια της, εκείνος ακουμπάει με το δεξί χέρι το στήθος του, πάνω απ’ την καρδιά.  Με το αριστερό βγάζει το κινητό, τη φωτογραφίζει. Σε δυο λεπτά έβαλε μπρος, έκλεισε πόρτες,  έστριψε, τα γράμματα SETRA εξαφανίστηκαν. Τη συνέχεια μόνο αυτά την ξέρουν. Μάλλον ούτε κι αυτά.

Στο δρόμο σκέφτομαι τα παιδιά μου. Μέσα και έξω απο λεωφορεία. Τι ζει μέσα στο μυαλό τους; Πόσα τζάμια θα αγγίξουν τα χέρια τους;

Ώρα τέσσερις, μου στέλνουν στο κινητό μια φωτογραφία με έναν ογδοντάρη ναυαγισμένο σε μια καρέκλα καθωσπρέπει καφενείου. Πίσω του το μαγαζί κλειστό, ανήμερα της Παναγίας. Όλες οι καρέκλες δίπλα άδειες, «κλειστό μέχρι 20/8». Μέχρι να μείνει σκέτο το κλειστό και ορφανές οι καρέκλες. Το κεφάλι του χωμένο μέσα στο δεξί του χέρι, ξεκουράζεται, ψευτοκοιμάται, σκέφτεται, χάθηκε, βλέπει όνειρα, ταξιδεύει με κάποιο αρχαίο ΚΤΕΛ, σκέψου ο,τι χρώμα alert θες. Κουράστηκα να προσπαθώ να τρυπώσω στο μυαλό των αλλωνών, κάποια μέρα θα με πιάσουν και θα ζητήσουν να πληρώσω αναδρομικά.

Μπαίνω στο σπίτι, στόρια κατεβασμένα, ανοίγω το φέισμπουκ, o Φώτης, ο Αλέξης, ο Πάολο, παιδιά, σκυλιά, γατιά, μωρά, καφέδες, ψέματα, αίματα, ξαπλώστρες, τραγούδια, καλημέρες, καληνύχτες, ποιηματάκια, ηλιοβασιλέματα, κλεμμένες ζωές, δανεικές ζωές, δραχμές, δεν θέλω να σκέφτομαι, make like not sex.

Ένα εκατομμύριο εικόνες, χαράς και ευτυχίας. Νο instagram, no summer.

.