Μου πήρε πολλά πολλά χρόνια αλλά νομίζω ήταν μόλις πέρυσι που συνειδητοποίησα πως το δέρμα μου έχει ενηλικιωθεί. Και βγάζει, επιτέλους, γλώσσα. Mε θράσος περίσσιο.

Βαθύς Μάιος. Mετά την πρώτη βουτιά στην παγωμένη -ακόμη- θάλασσα, διαμαρτύρεται όταν βγαίνω στάζοντας και ψάχνω πετσέτα. Tο ’χει πείσμα μουλαρίσιο να στεγνώσει στον αέρα, «άσε με όπως είμαι» λέει, «έρχονται ζεστές μέρες, θέλω να τις νιώσω πάνω μου, έχω μήνες να ανατριχιάσω».

Μετράς ώρες για να βγει ο Αύγουστος, έστω κι αν ο ήλιος το τρυπάει ξεδιάντροπα το μεσημέρι, αν ξεχαστείς και μείνεις ως αργά απέναντι απ’ τη θάλασσα ζητάει προστασία, «ρίξε την πετσέτα στους ώμους, θα συναντηθώ σε λίγο με τις ψύχρες και δεν θέλω να με δουν σε στιγμή αδυναμίας».

Οικτίρω τους χειμερινούς κολυμβητές. Δέρμα που εκπαιδεύτηκε να μην αντιμιλάει, δεν το φοράω.

Τώρα θα περάσουμε παρέα έναν μακρύ χειμώνα. Που θ’αφήσει άσχημα σημάδια στο πετσί μας. Ελπίζω ν’ αντέξει ως του χρόνου, να μη λιγοψυχήσει, να μη πει ξέψυχα “παραδίνομαι”, να μετρήσει αντίστροφα μέχρι την επόμενη βουτιά. Να μείνει μαζί μου.