Τρία αγόρια.

Καθένα τράβηξε μια γραμμή. Πολύ κόκκινη. Πάρα πολύ κόκκινη. Σαν τη μπέρτα της Κοκκινοσκουφίτσας. Ή την ψυχή του Στάλιν. Μπορεί και σαν τη γλώσσα ενός χαμαιλέοντα, την ώρα που στέκεται απέναντι απ’ το πανί ενός ματαντόρ και δεν ξέρει τι γυρεύει και πώς βρέθηκε μέσα στην αρένα.

Τα χέρια τους ήταν σταθερά κρατώντας το κόκκινο μολύβι. Ήξεραν πια πως κανείς δεν θα τους ζητούσε το λόγο αν η γραμμή δεν ήταν ίσια. Αν ήταν διακεκομμένη. Αν ήταν μισή. Αν ήταν ξεθωριασμένη. Ή αν δεν υπήρχε καν γραμμή.

Οι τρεις γραμμές -έστω και λίγο άτεχνα- ενώθηκαν, γίναν μια φαρδιά κόκκινη, μπορούσες να κάνεις ως και πιρουέτες πάνω της, μπορούσες να διασχίσεις και τρεις ωκεανούς χωρίς να πάρεις ανάσα.

Έγνεψε το ένα στο άλλο, «εσύ πρώτο».

Με τη σειρά, αφού μούτρωσαν λίγο γιατί εγώ πρώτος κι όχι εσύ, πέρασαν απέναντι. Το τελευταίο πήρε μια σβήστρα κι εξαφάνισε τη γραμμή.

Εντάξει, γύρισε και είπε στα άλλα δυο το τρίτο το μεγαλύτερο, που ήταν και το πιο ψυχοπονιάρικο. Πάμε τώρα να τραβήξουμε κι άλλη μια να φτάνει κάτω, στο γκρεμό. Υπάρχουν άνθρωποι σακατεμένοι εκεί πέρα. Aς τους δείξουμε ότι κάποιος επιτέλους νοιάζεται και τραβάει ωραίες καθαρές κόκκινες γραμμές για λογαριασμό τους.

Τα άλλα δυο αγόρια κούνησαν το κεφάλι συμφωνώντας. Πιάσαν το κόκκινο μολύβι και φτιάξαν μια γραμμή που σταμάταγε χαμηλά, κάτω, εκεί που ήδη μύριζε πολύ άσχημα. Για σιγουριά όμως σβήσαν τη γραμμή στη μέση.

——————-

*thanks Robert