Όταν καλοκαιριάζει κι όλα τριγύρω μοιάζουν ακατόρθωτα, ανυπέρβλητα, αήττητα (φυσικά, γίνονται κι αυτά τα τρία άλφα τα καλοκαίρια, δεν είναι όλα σινεμασκόπ), χώνομαι μέσα στο πρώτο στιχάκι απ’ το «all along the watchtower» (σαν άλλος transformer) και κατατροπώνω παρέα με τον Jimi τους Κακούς. Eίναι κάποιες φορές που την πληρώνουν και ανύποπτοι κι αθώοι καλοί (αν και δεν πιστεύω -πλέον- ότι η αθωότητα πρέπει να μένει ατιμώρητη, πόσο μάλλον στην ύπαρξη ανύποπτων καλών), μα από έναν πόλεμο δεν μπορεί όλοι να βγαίνουν αρτιμελείς.

Είναι υπέρτατη ανακούφιση το There must be some kind of way out of here. Το τραγουδάω δυνατά (από μέσα μου, για να ‘ναι πετυχημένος ο αιφνιδιασμός) και τα πάντα στο διάβα μου εξαϋλώνονται. Μερικές φορές εξαϋλώνομαι κι εγώ αλλά αναπόφευκτα, δεν μπορείς να κυνηγήσεις τους άυλους αλλιώς, παρά μόνο ως τέτοιος. Μετά επιστρέφω. Χωρίς αιχμαλώτους.

Κάποιες νύχτες, εκείνες τις νύχτες που οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις στριμώχνονται δίπλα μου στο μπαλκόνι για να ρουφήξουν ο,τι πρωτόγονο απέμεινε μέσα μου, μετανιώνω γι αυτή μου τη σκληρότητα. Δεν σου φταίνε οι άλλοι -λένε οι απρόσκλητες ανόητες- που ζουν δίπλα σου. Μπορεί εσύ να θρονιάστηκες στα καλοκαίρια τους, όχι αυτοί στα χωράφια σου. Πώς θα τους διώξεις από μέρη που δεν σου ανήκουν πια; Αφού εσύ ο ίδιος αποχωρίστηκες από καιρό την χρήση και την κάρπωση.

Ηλίθιες. Έμαθα, με τον καιρό, να συνέρχομαι γρήγορα, πριν καν ξημερώσει. Τον βρήκα τον τρόπο να βγαίνω έγκαιρα απ’ το μυαλό μου όταν έρχονται ορδές -ή τάχα μου κουρασμένοι, νηστικοί και διψασμένοι οδοιπόροι- για να πιάσουν μια γωνιά απ’ τη σκιά του ή το γεμίσουν σπιθαμή προς σπιθαμή, βρωμίζοντάς το μ’ ότι παλιό κουβαλάνε πάνω τους.

Το μόνο, μα το μόνο, που φοβάμαι είναι ότι κάποια μέρα ίσως δεν βρω τρόπο να ξαναγυρίσω. Και μείνουν οι άλλοι μέσα, κλειδωμένοι για πάντα, κλειδωμένος έξω εγώ. Μα από ένα καλοκαίρι δεν μπορεί όλοι να βγαίνουν νικητές. Said the joker. Ή ο thief. Δεν το ξεκαθάρισα, ακόμη.

♫