Ακούγεται αστείο, ιερόσυλο, ίσως και ανόητο. Μα σκέφτομαι τη μυρωδιά απ΄το φτηνό μαύρο δέρμα, το ακόμη φτηνότερο αποσμητικό χώρου που πάσχιζε-μάταια- να υποτάξει την πανάρχαια τσιγαρίλα, τη γλυκιά ζέστη μόλις χωνόσουν μέσα ενώ έξω πάγωνε -παλιά τους φτιάχναν αλλιώς τους χειμώνες- το είναι σου, το κεφάλι που χόρευε βαλσάκια με το υπέρβαρο αλκοόλ στο αίμα, το «ανέβα Αλεξάνδρας, μετά την Ιπποκράτους μπες Βλαχοπούλου και θα σου πω από πού να στρίψεις», τα άσπρα, κίτρινα και κόκκινα φώτα που κάναν κόντρες έξω απ΄τα θολωμένα τζάμια, τα greatest hits της Vasipap στο ραδιόφωνο (μπορεί να ήταν και κασέτα της Panivar, όρκο δεν παίρνω), τα δάχτυλα που χώθηκαν -στα μισά της διαδρομής- κάτω απ΄τη μπλούζα της ψάχνοντας γωνιά για να καούν εκούσια μέχρι να γίνουν πιο στάχτη κι απ’ ότι απέμεινε στην Πομπηία, και ξέρω πως όλα ετούτα είναι κάτι που κανείς Σκορτσέζε δεν θα μπορούσε ποτέ να φιλμάρει. Και κανείς Bernard Herrmann δεν θα τολμούσε να ηχογραφήσει, όσο ο Γιώργος Σαλαμπάσης ήταν χάρτης αλάθητος στα χέρια του ταρίφα, αιώνες πριν υπάρξει GPS.

Κάποιος θα πρέπει κάποτε να υμνήσει και την λίμπιντο που έζησε και πέθανε στο πίσω κάθισμα ενός ταξί, τέσσερις τα ξημερώματα, ανάμεσα στα πόδια της. Για εκεί που κανένα GPS ή destinator ή navigator ή όπως διάολο το λένε, δεν μπορεί να σου δείξει το δρόμο σήμερα.

(ρίχ΄τα Bernard)

♪