Ντριν
Θα έρθει η άλλη την Παρασκευή;
Έτσι είπε, τι την θες;
Κάτι δικά μας. Την παίρνω και δεν το σηκώνει η μουλάρα. Πάω σχολή. Μετά για καφέ
Να πάμε για μια βότκα πιο μετά;
Καμιά μπίρα παίζει ;
O,τι θες
Μετά τις 10, ίσως
Ο,τι θες
Και μη τολμήσεις ν’ απλώσεις χέρι να μου ανακατέψεις μαλλί. Έχω φύγει
Πλάτη;
Ένα ταπ ταπ. Όχι την ώρα που πίνω, τα συνηθίζεις τέτοια χαζά.. Φεύγω, άργησα. Θα σε πάρω τηλέφωνο αν είναι. Αν δεν σε πάρω μη μου σπάσεις τα νεύρα, «πού είσαι;», όπου θέλω είμαι
Ο,τι θες
Και όχι σχόλια για το ντύσιμο. Ναι, πάλι τα ίδια, βαριέμαι να ψάχνω ντουλάπα.
Ο,τι πεις
Κλικ
♪
(τα «αγόρι μου» έχουν απαγορευτεί εδώ και χρόνια, αν βάλεις χέρι στον ώμο του ρισκάρεις να μείνεις μονόχειρας, γήπεδο πήγαμε δυο φορές μαζί και χασμουριόμασταν παρέα, στο 5Χ5 δεν με παίρνει γιατί δεν μπορεί -λέει- να με τρέχει μετά στα Επείγοντα, ε δεν το λες και άσχημο σκορ τις ατάκες του House που πετάει ο ένας στον άλλον, τις τρεις μπίρες κάθε δυο μήνες, τον καναπέ και τα άπαντα του Breaking Bad ως το πρωί μαζί και ειδικά το «τελικά δεν είσαι τόσο βαρετός όσο φαίνεσαι» την ώρα που -με κίνδυνο να χυθεί ο αφρός πάνω μου- παριστάνω ώρες ώρες τον Ritchie, ο μεσήλιξ)
♫
a/man/called/... 
Πολυ γλυκειες στιγμες περιγραφεις… Μακαρι να ξερει ποσο τον αγαπας!
το νιώθει, θαρρώ
2007.
25 εγώ. 55 ο μπαμπάς.
ΕΠιστρέφω τραυματίας από την Πάτρα. Αρχές Δεκέμβρη. Το πόδι κολλημένο σε μια γωνία μυστήρια. Ρήξη μηνίσκου. Μέχρι να γίνει το χειρουργείο μερικές μέρες μετά κυκλοφορούσα με το μπαστούνι του παππού ανά χείρας. Πεθαμένος από χρόνια ο παππούς, αν ζούσε τότε θα ήταν στα 97…
Πήγαμε σε ένα καφενείο ένα πρωί, να παίξουμε τάβλι. Παίξαμε, δεν θυμάμαι ποιος κέρδισε. Φεύγοντας μου λέει ο πατέρας μου πως την ώρα που πήγα στο μπάνιο και ήρθε ο σερβιτόρος να πληρωθεί τον ρώτησε τι είμαστε. “Πατέρας και γιος”. “Σας χάρηκα. Βλέπω λέει κάτι άλλους, έρχονται, μαλώνουν, φωνάζουν. Να ‘στε καλά.”
Την ίδια ή την επόμενη μέρα πήγαμε για πρώτη και μοναδική φορά στο γήπεδο. Μπάσκετ. Ολύμπια Λάρισας – Άρης. Από τότε δεν ξανάδα την ομάδα της καρδιάς μου από κοντά. (τον Άρη, μην παρεξηγηθώ)
Πρόσφατα, σε μια από τις άδειες που είχα από τον στρατό, πήγαμε μαζί για πρώτη φορά σε πορεία. Για τον Παύλο.
32 πια εγώ, 62 ο μπαμπάς. Είχε να πάει σε πορεία πάνω από 20 χρόνια…
να χαίρεστε ο ένας τον άλλον, εγώ σας χάρηκα πάντως !
Να ‘στε καλά. Κι εσείς τα βλαστάρια σας.
υγ. πάνε πολλά χρόνια που πρωτοσυμπαθήσατε τον μπαμπά.
Ήταν σε έναν επικήδειο. Εκεί, στα παλιά σας λημέρια.
16.09.08…
Πόσο λιτός, εδώ…
Για την… “Άλλη”, κουράστηκα να διαβάζω.
🙂
λιτός, κι άμα μάθει ο άλλος οτι έγραψα δέκα λέξεις γι αυτόν μαύρο φίδι που μ΄έφαγε
Χα χα! κι εγώ, το ίδιο pericolosamente ζω…
Ψήνομαι να σας καρφώσω. Για τη χαρά του επόμενου ποστ.
ε ναι, μιαν αλληλεγγύη οι πολυτεχνίτες την έχετε
@ Θ.Κ , “Εκεί, στα παλιά σας λημέρια.
16.09.08…”
για ρίξτε λίγο φως πίσω παρακαλώ
http://kkmoiris.yooblog.gr/2008/09/16/511/
σχόλιο 4.
με στείλατε τώρα ! 😀