Aπό σήμερα αποχαιρετάμε μαζί του και τις εποχές που απλώναμε προσεκτικά τα τετράγωνα φελιζόλ πάνω στα τσιμέντα. Τα ίδια φελιζόλ που πετούσαμε στον αέρα την ώρα που ακουγόταν το τελευταίο σφύριγμα.

Για πολλούς σαν και μένα, αυτό το σφύριγμα, το μακρόσυρτο και κοφτό ταυτόχρονα, τρις, ήρθε σήμερα. Χάσαμε αλλά νικήσαμε. Χορτάσαν τα μάτια και η ψυχή μας.

 

….

 

 

 

 

Καμιά ανατριχίλα βλέποντάς την στα εικοσιτρία, μόνο λίγο ψευτολίκνισμα ψυχής με τα παλιοκαιρίσια τραγουδάκια. Τότε που είσαι -ήσουν, εκείνα  τα  πιο φαρδύκαρδα χρόνια- λίγο, πολύ, αθάνατος, το τρυφερό πετσί σου περί άλλων τύρβαζε. Σκεφτόσουν με το δέρμα, αυτό ήταν αφέντης στο μυαλό. Φτάσαμε στα τριαντακάμποσα,  κάποιοι σταθήκαμε τυχεροί, γλιτώσαμε τις αιφνίδιες αναχωρήσεις και τα αναπόφευκτα μαζώματα, όπου ανακαλύπτεις πως αυτά που έχεις να πεις είναι τα κλισέ του κερατά που ανέκαθεν σιχαινόσουν, μη ξαναχαθούμε, να βρισκόμαστε για κανένα ποτό, να πάμε το καλοκαίρι τρεις μέρες κάπου παρέα, αυτά τα κάπου, κάπως, κανένα, τα κάλπικα. Μετά τα σαρανταπέντε χαθήκαμε για τα καλά, οι περισσότεροι, και γλιτώσαμε τα ψέματα. Τώρα που σκαρφαλώσαμε στα -ήντα,  τα παιδιά μας είναι ακόμη μικρά -έτσι κοροϊδευόμαστε- για παντρειές, οπότε σαν ανταμώνουμε με κάποιους της συνομοταξίας μετράμε στο παρουσιολόγιο ένα γάμο για δυο κηδείες. Ίσως κάποια στιγμή αλλάξει το ισοζύγιο, αν και δεν βλέπω προθυμία για επίσημα ζευγαρώματα σήμερα. Μερικές φορές μου περνάει απ’ το μυαλό (αυτό που κρατάει πια μούτρα στο δέρμα) πως άμα ρούφαγες λίγο απ’ το αίμα μας, μπορεί να δηλητηριαζόσουν απ’ το αξιοθρήνητο καναπεδίσιο chill out. To big chill άφαντο στην επίγευση. Προσπαθούμε, είν’ αλήθεια, αυτό το λίγο αίμα που μας έμεινε να το φέρνουμε σε σημείο βρασμού, που και που. Έστω να κοχλάσει, να ζεματίσει, να ξεχλιαρέψει μια στάλα. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι βασανίζονται με το θερμοστάτη. Αλλά το παλεύουμε. Έχοντας συνειδητοποιήσει, καλό ή κακό δεν ξέρω, ότι ο -κάθε- Alex died for most of us a long time ago.

 

(καλά, όχι εσύ)

 

….

 

 

 

 

Ψάχνω για το πρώτο μου σοβαρό στερεοφωνικό, ως τότε άκουγα μουσική από ένα κασσετοφωνάκι Sanyo (εκείνα τα ξαπλωμένα, τα λίγο φλώρικα, που είχαν πάψει πια να είναι κοριτσοπαγίδα) και για πιο πρίμιουμ συγκινήσεις από ένα μπομπινόφωνο National. Για να πιέσω την κατάσταση και τον συν-χρηματοδοτη (θα είχα κι εγώ μικρή ιδία συμμετοχή, από τότε χωμένος στα οικιακά ΕΣΠΑ) ήδη στο δωμάτιό μου στοιβιάζονται καμιά πενηνταριά παρθένα βινύλια. Από Barclay James Harvest και Αl Stewart μέχρι Van Der Graaf Generator και Zappa. Kλασσικός δεκαεφτάρης, dazed and confused.

‘Εχω δει πικάπ, έχω ακούσει ηχεία, λάτρεψα ενισχυτές, έχω απορρίψει  ραδιοενισχυτές («χαλάνε αυτοί πιο εύκολα», με τι ηλίθιες προλήψεις ανατραφήκαμε), ως και για κεφαλές διάβασα, περισσότερο από όσο βοηθητικά Καργάκου για τις πανελλήνιες, έχει σκελετούς αυτή η ντουλάπα….

Ενημερώνω τον συν-χρηματοδότη για τα αποτελέσματα της έρευνας και την συμμετοχή του, σκέφτεται, μου λέει «πάμε δίπλα να δεις κάτι πριν αποφασίσουμε;».

Πήγαμε δίπλα. Στον συνάδελφό του, τρία σπίτια πιο μακριά. Την προηγούμενη μέρα είχε αγοράσει ένα σετ  Rotel, πικάπ, ενισχυτής, ηχεία, τα Rotel ήταν απλησίαστα για το μπάτζετ μου, τα χαζεύω, ωραία, «κάτσε να σου βάλω κάτι να ακούσεις, μου το έδωσε δώρο αυτός που μου πούλησε τα μηχανήματα» λέει ο κύριος Γιάννης. Ωραία λέξη τα μηχανήματα. Αλήθεια ωραία λέξη, μπορεί να μην έκρυβε τότε καμιά ποίηση αλλά ο τρόπος που το είπε ήταν τόσο αγαπησιάρικος και ειπώθηκε με τόση περηφάνεια (είπαμε, τσιμπημένα τα Rotel, θέλαν κάμποσα μηνιάτικα για να τα κάνεις δικά σου) που δεν τον ξέχασα ως σήμερα.

Καθάρισε προσεκτικά τον δίσκο, με τον τρόπο που του έδειξε αυτός που του πούλησε τα μηχανήματα, τον ακούμπησε στο πλατώ. Δεν είχα δει εξώφυλλο, ακόμη. Ούτε πρόλαβα να δω μέχρι που ακούστηκε η μουσική. Santa Esmeralda. Μα τις χίλιες καστανιέτες.  Από τότε η ξινίλα με είχε κυριεύσει, η Λιντα Μπλερ της γειτονιάς ήμουν. Δεν άντεξα να μη μιλήσω, που να μην έσωνα. Και να μη μίλαγα όμως, τα μούτρα μου είχαν ήδη αρχίσει να φλυαρούν.

«Κύριε Γιάννη, με τόσο ωραίο κοστούμι, τόσο άσχημα παπούτσια;»

Με κοίταξε με απορία και -ίσως- λίγο στενοχωρημένος. Όχι ίσως. Με μια στενοχώρια ευγενική, ήπια αλλά εύγλωττη.

«Δεν είναι καλό δηλαδή;  χαρούμενο είναι, ακούγεται τόσο ωραία, καθαρά, δεν είναι καλό αλήθεια; Μου άρεσε εκεί που το άκουσα γι’ αυτό μου το έκανε δώρο, λες να έπαιρνα άλλον δίσκο;»

Αφού μίλησε ο γκουρού -με είχε όντως σε μεγάλη υπόληψη μουσικά- εκείνος στ’ αλήθεια έδειχνε στενοχωρημένος. Όσο πήγαινε πιο βαθιά η βελόνα, προς το κέντρο  του  Don’t let me be misunderstood, τόσο πιο πολύ τον τσίμπαγε αυτό με τα παπούτσια.

Τελικά δεν πήραμε Rotel. Παραήταν ακριβά, πήγαμε για Kenwood που την κάναν τη δουλειά τους -σίγουρη επένδυση, γρήγορη απόσβεση- μέχρι που συνταξιοδοτήθηκαν.

Όπως και ο κύριος Γιάννης και ο πατέρας μου.

Κάθε φορά που συναντιόμασταν στη γειτονιά (εκείνος δεν έφυγε από κει, εγώ ξαναγύρισα) με αυτόν τον ευγενικό και τόσο χαμηλών τόνων, ήσυχο άνθρωπο, ανάμεσα στα άλλα τα λιγοστά που λέγαμε στα πεταχτά, τι κάνουν τα παιδιά, τι λέει η δουλειά, χαιρετισμούς και φιλιά σε όλους στο σπίτι, θυμόταν να μου πει και ένα «δεν τον πήγα πίσω τον δίσκο τελικά, αλλά δεν ήταν και τόσο κακός, χαρούμενος ήτανε». Και μου το ΄λεγε χαμογελώντας, σαν να κοκκίνιζε κιόλας -από ντροπή που δεν άκουσε τον γκουρού-, χτυπώντας με σχεδόν πατρικά στον ώμο. Παιδιά δεν αξιώθηκε να δει αλλά αν είχε, θα ήταν τυχερά να νιώθαν τέτοιο άγγιγμα στον ώμο τους.

 

Χτες μεσημέρι τον αποχαιρετήσαμε για πάντα.  Ήμουν μαζί με τον παλιό του συνάδελφο όταν εκείνος του χάιδεψε τα μαλλιά, στον τελευταίο ασπασμό. Καλό ταξίδι Γιαννάκη. Το είπε σχεδόν ψιθυριστά, σκύβοντας, μα εγώ τον άκουσα. Εμένα όμως κανείς δεν με άκουσε την ώρα που του έβγαζα μιαν αόρατη τρίχα από το πέτο και τον άγγιξα στον ώμο λέγοντάς του «δισκάρα ήτανε τελικά κύριε Γιάννη, δισκάρα».

 

 

 

.-

 

Ντριν

 

Θα έρθει η άλλη την Παρασκευή;

 

Έτσι είπε, τι την θες;

 

Κάτι δικά μας. Την παίρνω και δεν το σηκώνει η μουλάρα. Πάω σχολή. Μετά για καφέ

 

Να πάμε για μια βότκα πιο μετά;

 

Καμιά μπίρα παίζει ;

 

O,τι θες

 

Μετά τις 10, ίσως

 

Ο,τι θες

 

Και μη τολμήσεις ν’ απλώσεις χέρι να μου ανακατέψεις μαλλί. Έχω φύγει

 

Πλάτη;

 

Ένα ταπ ταπ. Όχι την ώρα που πίνω, τα συνηθίζεις τέτοια χαζά.. Φεύγω, άργησα. Θα σε πάρω τηλέφωνο αν είναι. Αν δεν σε πάρω μη μου σπάσεις τα νεύρα, «πού είσαι;», όπου θέλω είμαι

 

Ο,τι θες

 

Και όχι σχόλια για το ντύσιμο. Ναι, πάλι τα ίδια, βαριέμαι να ψάχνω ντουλάπα.

 

Ο,τι πεις

 

Κλικ

♪

(τα «αγόρι μου» έχουν απαγορευτεί εδώ και χρόνια,  αν βάλεις χέρι στον ώμο του ρισκάρεις να μείνεις μονόχειρας, γήπεδο πήγαμε δυο φορές μαζί και χασμουριόμασταν παρέα, στο 5Χ5 δεν με παίρνει γιατί δεν μπορεί -λέει- να με τρέχει μετά στα Επείγοντα, ε δεν το λες και άσχημο σκορ τις ατάκες του House που πετάει ο ένας στον άλλον, τις τρεις μπίρες κάθε δυο μήνες, τον καναπέ και τα άπαντα του Breaking Bad  ως το πρωί μαζί και ειδικά το «τελικά δεν είσαι τόσο βαρετός όσο φαίνεσαι» την ώρα που -με κίνδυνο να χυθεί ο αφρός πάνω μου- παριστάνω ώρες ώρες τον Ritchie, ο μεσήλιξ)

♫

Τα χρόνια που το φοιτητόσπιτο ήταν στην Κυψέλη (πριν μεγαλοπιαστώ κι ανηφορίσω προς την Τσόχα), συνήθιζα επιστρέφοντας απ΄τα απογευματινά μαθήματα να κάνω μια στάση στη γωνία Φωκίωνος Νέγρη και Δροσοπούλου. Νομίζω, δεν είμαι σίγουρος για την τοποθεσία. Πάει καιρός που ο σκληρός δίσκος αδειάζει από μόνος του, κάνοντας χώρο για τα πιο χρειαζούμενα.

Σε κείνη τη γωνία ένας παππούς -κοντά στα εξήντα- είχε ένα τοστάδικο. Την πρώτη φορά του ζήτησα να ετοιμάσει ένα με διπλό κασέρι, μπέικον (αφού το αφήσει πρώτα να «αρπάξει» μια στάλα στην τοστιέρα) και μπόλικο tabasco. Απόρησε, δεν απόρησε, δεν ξέρω, δεν μ΄ένοιαξε κιόλας. Νοέμβριος ήτανε, ψόφο είχε, νόμιζα πως το κάψιμο θα με ζεστάνει. Καλό ήταν το αποτέλεσμα. Δυο φορές τη βδομάδα, μερικές φορές και τρεις, ο παππούς με έβλεπε να περνάω το κατώφλι και να του ζητάω «διπλό κασέρι, μπέικον, tabasco». Ένα απόγευμα μετά από δυο  βδομάδες, ίσως και πιο νωρίς, δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την τριλογία. Ο παππούς με διέκοψε –κόβοντας ταυτόχρονα το ψωμάκι στη μέση- λέγοντάς μου (νομίζω, δεν είμαι και πολύ βέβαιος, ότι μου έκλεισε και συνωμοτικά το μάτι) «…και βέβαια tabasco».

Αυτό κράτησε λίγες βδομάδες ακόμη. Κάθε φορά που άκουγα το «..και βέβαια tabasco» άφριζα, από μέσα μου. Θα μπορούσα να του πω «και βέβαια όχι, σήμερα θέλω πράσινη πιπεριά» αλλά δεν μίλησα ποτέ. Για την ακρίβεια δεν έδινα καν παραγγελία, έμπαινα μέσα, περίμενα τη σειρά μου, άκουγα το «..και βέβαια tabasco», το έπαιρνα, πλήρωνα, έφευγα. Μια μέρα -λίγο πριν μπω στο ΚΤΕΛ για την χριστουγεννιάτικη επιστροφή στα πάτρια- πέρασα απ΄έξω, κοντοστάθηκα, τον είδα, με είδε και συνέχισα το δρόμο για τη Νάξου. Ήταν η τελευταία φορά που κοιταχτήκαμε, από τότε άλλαξα και διαδρομή για να μη τον βλέπω.

♪

Έξη, εφτά χρόνια μετά -επαναπατρισμένος πλέον για τα καλά- τα πίνω κάθε νύχτα στη Loris. Aπό τις αρχές του Οκτώβρη ως λίγο πριν βγει ο Ιούνης, μετά ο Αλέκος κατέβαζε ρολά για το καλοκαίρι. Ανέβαινα τα ξύλινα σκαλιά (σπάνια ως ποτέ μόνος), άνοιγα με δυσκολία τη σχεδόν φρακαρισμένη απ’ το λαό πόρτα (όχι πολύς λαός, σαράντα, πενήντα νοματαίοι -σαν φιλελεύθεροι σε απογευματινό τσάι, ένα πράμα- σε έναν χώρο όμως που ο τριακοστός έμπαινε αφού πρώτα είχε πασαλειφθεί με βαζελίνη για να κατορθώσει να φτάσει ως τη μπάρα) και πλησίαζα τη γωνιά μου πλάι στον Αλέκο, που είχε το σπάνιο χάρισμα να σερβίρει τους πολύ δικούς του, να αλλάζει ωραία δισκάκια (εκεί πρωτάκουσα Steely Dan και Doobie Brothers και Yma Sumac) και να μιλάει με καθέναν απ΄όλους μας, ταυτόχρονα. Σαν καλό αφεντικό.

Επί χρόνια παραγγελία δεν του έδωσα. Με το που έφτανα σε απόσταση βολής, χωρίς καν να τον κοιτάξω, χωρίς καν να με κοιτάξει, ένα ποτήρι με διπλή δόση Jack Daniels και ένα πάγο έφτανε στο χέρι μου. Με το που άδειαζε, το δεύτερο. Την ώρα που ακουγόταν η  Sade το τρίτο. Στον Frankie κόντευε να αδειάσει το μπουκάλι. Για την τσέπη δεν υπήρχε θέμα, όταν είχαμε πληρώναμε, όταν δεν είχαμε πίναμε. Ευτυχώς δεν κατέληξα ανήπαρκτος. Στο τσακ.

Από το στόμα μου ποτέ δεν ακούστηκε « Jack, διπλό, ένα πάγο». Μέχρι τη νύχτα εκείνη που -μπουχτισμένος πια απ΄τα ζουμιά του Τενεσσί- του είπα «μαρτίνι βότκα», το μπουκάλι με το Jack έμεινε μετέωρο (θαρρώ πως και ο χρόνος το ίδιο) και κάτι ράγισε στη σχέση μας. Το κατάλαβε κι ο Mick Hucknall που πάσχισε μάταια να σπάσει τον πάγο με το Something Got Me Started.

Δεν λέω ότι ήταν η τελευταία φορά που εγώ κι ο Αλέκος κοιταχτήκαμε, ούτε η τελευταία που ανέβηκα τα ξύλινα σκαλιά. Μα τίποτε δεν ήταν ξανά ίδιο. Έναν Οκτώβρη έφυγε και κανείς μας δεν τον ξανάδε από τότε. Δεν έφταιγε το μαρτίνι, it was meant to be.

♪

Τώρα σκέφτομαι ότι αυτό το «στρίμωγμα», αυτό το (άδικο, πολλές φορές) άφρισμα όταν με θεωρούν δεδομένο, προβλέψιμο και -βέβαια- βολικό, έχει πολύ βαθιές ρίζες τελικά. Σε ένα χειμωνιάτικο κάψιμο και σε μια γεύση βερνικιού στον ουρανίσκο.

♫

Ξύπνησα πιασμένος. Δεν φταίγαν τα χτεσινά έξη χιλιόμετρα. Έξη τετρακόσια για την ακρίβεια, μα επιπέδου lower. Τσιμέντα, πεζοδρόμια, μάνες και καρότσια τριγύρω, παραπανίσια κιλά στριμωγμένα σε φόρμες με άσχημα ξεθωριασμένα χρώματα, αγχωμένοι εξηντάρηδες που παλεύουν να ξορκίσουν χοληστερίνες, τριγλυκερίδια και εμφράγματα στον ορίζοντα.  Προχτές τα πέντε στο βουνό ήταν το βαρύ proficiency, ασήκωτο σχεδόν. Όταν όμως φτάνεις στη διχάλα, ανάμεσα σε πεύκα, πουρνάρια και αγριοσπάραγγα κι ακούς από κάτω -μακριά, αόρατο- το ποτάμι, λες χαλάλι τα πονεμένα γόνατα στις κατηφόρες και η λειψή ανάσα στις ανηφοριές. Εκεί πάνω η πόλη δεν ακούγεται,  κρυμμένη πίσω απ’ την πλαγιά. Σαν δεν την ακούς δεν την βλέπεις κιόλας, ευλογία. Ούτε λακκούβες, ούτε κάδοι, ούτε αδέσποτα, ούτε βρωμερές πυλωτές, ούτε παρατημένες και σκουριασμένες λαμαρίνες πάνω σε τέσσερις, τρεις, ίσως και δυο ρόδες. Μια ώρα δρόμος -κι αν- όλη η διαδρομή. Καθένας βολεύεται όπως μπορεί, μέσα στη δική του Χώρα των Θαυμάτων.

Σήμερα όμως πόναγαν όλα. Έπεσε βαρύς πάνω μου ο χειμώνας που κατάπια μονορούφι, χωμένος σε καναπέδες, πολυθρόνες, ουρές και καρέκλες, με παρέα κρασιά, μπίρες, τσίπουρα, λογαριασμούς και τσιγάρα. Μόνο με ιδρώτα ξεπλένεται τώρα. Ιδρώτα, πόνο και λίγο αίμα. Τα πουρνάρια δαγκώνουν αν φοράς κοντομάνικα.

Μπήκα στο μπάνιο, η γύρη τριγυρνάει έξω εδώ και δυο βδομάδες αλλά ώρες ώρες νομίζω πως τρυπώνει ύπουλα σε κάθε πόρο μου -ζωντανό ή αποθαμένο- ακόμη κι όταν κοιμάμαι. Βγήκα και έψαξα ρούχα. Δεν τα σηκώσαμε ακόμη τα χειμωνιάτικα, άνοιξα τη ντουλάπα και σφίχτηκε η ψυχή μου. Τα άσπρα γκρίζαραν δίχως ήλιο. Τόσο μπλε, γκρι, μαύρο και καφέ δεν αντέχεται. Καναδυό χρωματιστά είναι για να κοροϊδεύουν το μέσα σου και τους απέναντι, ότι τάχα μου είσαι μακριά -ακόμη- από εξωτικούς προορισμούς που ‘χουν ονόματα όπως ουρία, κρεατινίνη, ουρικό οξύ, γαλακτική αφυδρογονάση, CPK και PSA. Την έκλεισα γρήγορα. Ερχόταν ένα καράβι απ’ το βάθος της και δεν είναι να τα βάζεις με καράβια πρωινιάτικα. Η θάλασσα όμως έφτασε ως τα πόδια μου, που τα ΄νιωσα μούσκεμα. Ίσως και να μη σκουπίστηκα καλά, βγαίνοντας απ’ το μπάνιο. Ίσως κάτι δεν πάει καλά με τη ντουλάπα μου, εικοστέσσερα χρόνια εκεί, ακίνητη, αμίλητη, κι αν έχει δει κι αν έχει ακούσει..

Στο αυτοκίνητο δεν άνοιξα ραδιόφωνο, ούτε cd έβαλα. Όλες οι διαδρομές φέτος ήταν mute. Σαν το χειμώνα. Μόλις δω τα πρώτα γυμνά πόδια στους δρόμους, χωρίς καλσόν και παντελόνια, θα ψάξω και για τραγούδια. Όχι πριν. Τίποτε King of Convenience, καμιά Feist, ίσως Slowdive ή σκέτον Neil Halstead, τέτοια ψυχοχάδια.

Βγαίνοντας απ’ την πυλωτή με την όπισθεν, που κάθε χρόνο με δυσκολεύει στη μέση και στον αυχένα όλο και περισσότερο, πάτησα απότομα φρένο. Νόμισα πως απ’ το δρόμο περνούσε ένα καράβι. Έκλεισα μάτια και όταν τα ξανάνοιξα ήταν η σκουπιδιάρα. Ευτυχώς, γιατί με τα απόνερα έχεις πολλές φορές άσχημα ξεμπερδέματα. Με τα σκουπίδια  μάθαμε, κουτσά στραβά, να πορευόμαστε.

Το απόγευμα θα ξανανέβω στο βουνό. Ελπίζω να μη μ΄ακολουθήσει κι εκεί το πλεούμενο. Τις φοβάμαι τις παροιμίες. Μερικές φορές τις πιστεύω κιόλας..

—-

Ο παπούς πέθαινε απο καρκίνο, Μάιο διαγνώστηκε, Αύγουστο τον κηδέψαμε. Δυνάμεις δεν είχε, εγκατέλειψε τον κήπο, πήγαινα κάθε μέρα και τον ψευτοφρόντιζα εγώ, δέκα λεπτά δουλειά και το ‘βλεπα αγγαρεία.Καθόταν σε μια καρέκλα -μέχρι τα τέλη Ιουλίου που έπεσε πια για τα καλά- και έδινε οδηγίες, τα τελευταία «κουμάντα». Φωνή δεν έβγαινε, πήγαινα κοντά για να ακούσω, σχεδόν κόλλαγα το αυτί μου στο στόμα του. “Τις τριανταφυλλιές κλάδεμα λοξά, νερό μη ρίξεις πολύ”. Έριχνα, κλάδευα άγαρμπα, έπρεπε να τελειώνω, περίμενε το αίσθημα.

Μια μέρα που η φωνή του δεν ακούστηκε καθόλου, και σχεδόν δεν διακρινόταν μέσα στη γαλάζια πυτζάμα, έλιωνε τόσο μα τόσο γρήγορα, δεν ξέρω γιατί πήγα κοντά και του είπα “μη σκας για τον κήπο, θα στον φροντίζω εγώ, χειμώνα καλοκαίρι”. Δεν είπε τίποτε, ανέκφραστος έμεινε, πονούσε, δεν καλοάκουγε, δεν ένιωθε, δεν, δεν, μια διμοιρία από δεν.

Τέλος Αυγούστου εκείνος έλιωνε μέσα στο χώμα κι εγώ απο ζέστη, στη Ρόδο. Με το αίσθημα. Όταν γύρισα, κήπος δεν υπήρχε. Ένα φυτολόγιο μόνο, τα πάντα ξεραμένα. Καμμένα. Πιο πεθαμένα κι απο κείνον.

Σε έξη μήνες το δώσαμε αντιπαροχή. Δεν πέρασα να δω το σπίτι ούτε στο γκρέμισμα, ούτε στο χτίσιμο. Έκανα χίλια μέτρα παραπάνω διαδρομη για να μη περάσω απο κει, ούτε μπετονιέρα ήθελα ν’ ακούσω, ούτε μπάζα να φεύγουν, ούτε αλουμινάδες να αντικρύσω.

Όταν μου ΄πε η μάνα μου οτι δώσαν ρεύμα, πήγα. Βράδι, κλέφτης εντελώς. Φύτεψα ένα πλατάνι εκεί που θα μπορούσα να το βλέπω, όταν και αν περνούσα απ΄τη γειτονιά. Ούτε αν θα βρει νερά για να ψηλώσει ήξερα, ούτε αν θα επέστρεφα ποτέ. Μια στρατιά από “αν”.

Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, νιώθω οτι μισοξεχρέωσα. Κάποια μέρα που θα μπω για να παρκάρω, θα ‘θελα να τον δω εκεί, κάτω απ’ το πλατάνι, μέσα στις γαλάζιες πυτζάμες. Για να πάω να του ψιθυρίσω “στο είπα, μη σκας, χειμώνα καλοκαίρι, εγώ. Δεν πονάς, ε;”.

—-

 

Στη διαδρομή για το Roissy, το λεωφορείο -το φτηνό αρθρωτό, του δεκάευρου, όχι το ξιπασμένο με τις οθόνες, τα ανακλινόμενα καθίσματα και το wi-fi- ανεβαίνει βόρεια κόβοντας δρόμο για να βρει την Périphérique. Εννιάμιση το πρωί, οκτωβριανός ήλιος, καθαρός, η συνηθισμένη κίνηση στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, στην γέφυρα της Rue Colaincourt κολλάμε. Για τρία, τέσσερα λεπτά.

Είμαστε ψηλά. Λίγα μέτρα κάτω από τα πόδια μας το κοιμητήριο της Μονμάρτρης, απλωμένο δεξιά κι αριστερά. Πέτρα, μάρμαρο, πράσινο, γκρι, μούχλα, πλακόστρωτο, κι άλλη πέτρα κι άλλο πράσινο κι άλλη μούχλα. Και ησυχία. Από κάτω μας Νιζίνσκι, Μπερλιόζ, η Νταλιντά, ο Ντεγκά, ο Χάινε, ο Stendhal, ο Sax, o  αγαπημένος μου Τρυφώ. Ψηλά εμείς, βιαστικοί πεζοί και σταματημένα ανυπόμονα αυτοκίνητα πάνω στη γέφυρα, τριάντα άνθρωποι μέσα στο λεωφορείο, με τα εισιτήρια και τα διαβατήρια στις τσέπες μας, τις βαλίτσες σωριασμένες στο πάτωμα, αφού και να τις ξανασηκώσεις πάλι θα ξαπλώσουν στην πρώτη στροφή. Η ζωή μας ένα εισιτήριο, ένα ρολόι και πέντε ρούχα σε μια βαλίτσα. Μια όρθια, μια ξαπλωμένη, μια άδεια, μια γεμάτη.

Όλοι κοιτάζουμε έξω και κάτω, τους σινιέ, τους διόροφους, τους τάφους χαμόσπιτα. Τα μάτια μας αγωνίζονται να μπουν στην ίδια ευθεία με τις σκέψεις μας, ίσως το καταφέρνουν για λίγα δευτερόλεπτα και βλέπουν μάλλον αμήχανα την τελευταία στάση μας, το έσχατο terminal. Εκεί που το λεωφορείο σβήνει τη μηχανή και ο οδηγός σου λέει «ως εδώ». Μπορεί η διαδρομή να κρατήσει δέκα χρόνια από σήμερα, τριάντα χρόνια, δέκα μήνες, δέκα ώρες, μισή ώρα από αυτή τη στιγμή. Κανείς δεν το προγραμματίζει αυτό το ταξίδι, κανένα πρακτορείο δεν το πουλάει. Κρυφοελπίζεις μόνο ότι το τελευταίο check in θα σε βρει με υπέρβαρες αποσκευές, με μια ζωή γεμάτη κι όχι ακινητοποιημένη πάνω σε μια γέφυρα, ανάμεσα σε πεθαμένους που παριστάνουν τους ζωντανούς.

Δυο τελευταίες όρθιες βαλίτσες πέφτουν, ξεκινήσαμε πάλι. Νιώθω ελάχιστα σοφότερος, αφού ψευτοφιλοσόφησα, αφορμής δοθείσης. Ο Φρανσουά θα ‘ταν περήφανος για μένα.

…..

Σαράντα λεπτά νωρίτερα, περπατώντας φορτωμένος την Auber, περνάω από εσοχές και εισόδους γεμάτες με ψευτοστρώματα, κουβέρτες, υπνόσακους, φιάλες από νερό, σακούλες γεμάτες ανεκτίμητες περιουσίες, που γράφουν Relay, Monoprix, Leclerc, ακόμη και Lafayette. Και ανθρώπους. Πολλούς ανθρώπους. Σκεπασμένους ως το μέτωπο. Όχι γιατί ντρέπονται. Για να ντρεπόμαστε εμείς, οι ξεσκέπαστοι.

Ως τη γωνιά Scribe και Auber, διακόσια μέτρα διαδρομή, μετράω πάνω από εφτά τέτοια «σπίτια».  Η ψυχή μου σφίγγεται, το στομάχι μου αρχίζει να πονάει, δεν είναι επειδή δεν έφαγα πρωινό γιατί βιαζόμουν. Είναι γιατί πλάι σε κάθε υπνόσακο, σε κάθε αυτοσχέδιο κρεβάτι, σε κάθε άνθρωπο που πέρασε τη νύχτα του μισή σπιθαμή απ’ τα τσιμέντα, είναι απιθωμένη -από κάποια άγνωστα χέρια- και μια χάρτινη σακούλα με μια μπαγκέτα φρέσκο, πρωινό ψωμί μέσα της. Ένα ανθοδοχείο σε κάθε σπίτι. Με το ωραιότερο λουλούδι που έχω δει στη ζωή μου. Όλα τα πρωινά του κόσμου μαζί, δεν είχαν τόσο φως όσο αυτό.

Σταματώ, ψάχνω στην τσάντα, βγάζω τα μυωπικά, φοράω τα ηλίου. Ο ήλιος δεν είναι ακόμη ψηλά αλλά με υγρά μάτια σε ξένο τόπο δεν θέλω να με δουν. Ειδικά ο Φρανσουά.

…..

Σε όλη τη διαδρομή για το αεροδρόμιο, τις ώρες της αναμονής εκεί, τις ώρες που ήμουν στον αέρα, οδηγώντας για το σπίτι, ένας άγγελος έπαιζε μουσική με τα φτερά του. Τον ίδιο σκοπό. Επέστρεψα σπίτι κρυωμένος. Άλλη φορά δεν θα καθίσω, ο απερίσκεπτος, πολύ κοντά στα φτερά..

–