«Κι όμως, μπορούμε να μείνουμε για πάντα φίλοι. Τι σημασία έχει ποιος θα έχει το σώμα μου; Ολόκληρο το μυαλό μου, η μισή καρδιά μου, το 1/3 των χρόνων που έζησα, δικά σου θα ‘ναι για πάντα».
Του είπε.
Ολόκληρο, μισή , 1/3.
Αυτός έβγαλε αριθμομηχανή.
Χτύπησε αμήχανα μερικά νούμερα και πάτησε το πλην.
Τα άλλα τρία αριθμητικά σύμβολα προτίμησαν να σιωπήσουν, σε ένδειξη συμπαράστασης στην ακέραια οδύνη του.
♪
(μικρό παλιό αφιέρωμα στην ημέρα)
a/man/called/... 
Όλη μου η ζωή συνενοχή (και πώς γουστάρω…)
Και προσθαφαιρέσεις.
“Κι όμως, μπορούμε να μείνουμε για πάντα φίλοι”.
Άκου, φίλοι, λέει…
Μπορούμε;
Δεν μπορούμε. Τελεία.
Ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς.
Αφήστε τον στην οδύνη του.
αφημένο τον έχω
Επειδή :
α) κείμενο κάτω από τέτοια φωτογραφία (και με τέτοιο τίτλο) δεν αντέχω να το αφήσω ασχολίαστο
β) τόσα χρόνια που σε (σας) διαβάζω δεν έχω ακόμη αποφασίσει αν ένα ηλίθιο σχόλιο είναι καλύτερο από κανένα σχόλιο και
γ) επειδή φέτος αυτή την ημέρα – για ανεξήγητους προσωπικούς λόγους – την “έζησα”,
τολμώ να κάνω την εξής πρόσθεση :
100% επί ιδανικό 1/3 (η καρδιά) + 50% επί ιδανικό 1/3 (το μυαλό) + 0% επί ιδανικό 1/3 (το κορμί) = 4,5/9 (το ιδανικό αριθμητικό μισό).
Υποθέτω βέβαια (με τέτοια φωτογραφία) ότι,θα προτιμούσε να είναι εντελώς αντίστροφη η σειρά.
Τέλος για το πόσο μετράνε τα χρόνια μην με ρωτήσετε. Αφενός, μας έχουν πει να μην αθροίζουμε ανόμοια “πράγματα”.Αφετέρου, είναι άγνωστη ποσότητα για μένα, αλλά όλο και κάτι θα μετρήσουν για να “περάσει την βάση”, το παραπάνω κλάσμα. .