Εντάξει. Φύγε. Όλοι – καλά,όχι εσύ- μπορεί να φύγουμε μια μέρα. Εδώ άλλοι φεύγαν σωρηδόν πριν εκατό και πριν πενήντα χρόνια, περνάγαν Ατλαντικούς, βλέπαν την ανατολή καταμεσής σε Ινδικούς, ανεβοκατεβαίναν σε τρένα, οδηγούσαν με την τσίμπλα το μάτι σε κοτζάμ Γιουγκοσλαβίες. Δεν είναι δα και τραγικό. Τόσοι και τόσοι φύγαν (ή δεν γυρίσαν καν), ρώτα τους έναν προς έναν, μια χαρά είναι όλοι. Τίποτε δεν είναι ανεπανόρθωτο αφού μπορείς να ξανάρθεις. Και να μη ξανάρθεις όμως, άμα δεν έχεις -ή δεν λαχταράς- να δεις κανέναν (ή κάτι, έστω) εδώ, πάλι εντάξει είναι. Όπου γης πατρίς και τα σχετικά, τα μάθαμε. Καλά, σύμφωνοι, και τα home is where the heart is, κι αυτά τα μελωμένα τα μάθαμε. Παιδιά του κόσμου, έτσι κοροϊδευόμαστε πως ήμασταν οι σαραντακάμποσα και οι πενηνταφεύγα, σιγά μη χολοσκάσουμε για πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια, μια ζωή έξω. Είτε παιδιά αφήσεις πίσω, είτε φύγουν μαζί σου, είτε τα πας στο αεροδρόμιο και μένεις πίσω εσύ, είτε δεν υπάρχουν παιδιά στην εξίσωση, σιγά τον πόνο. Σήμερα είναι αλλιώς. Και σκάιπ έχεις και φτηνά τηλέφωνα και φέισμπουκ και ryanair έχεις κοντά στην νέα γειτονιά, δηλαδή άμα το καλοσκεφτείς δεν βιώνεις και κάτι σκιαχτικό, πόσο μάλλον όταν και δουλειά έχεις εκεί, που δεν είχες εδώ. Όλα δικά σου μη τα θες. Είπαμε, φύγε. Εδώ που τα λέμε είτε στην Ιεράπετρα πήγαινες -δεν ξέρω τι διάολο θα ΄κανες εκεί- είτε σε ένα κωλοχώρι έξω απ΄τη Στουτγκάρδη, ένα και το αυτό, μη σου πω και χειρότερα. Μισό μηνιάτικο και δυο μερόνυχτα θες να φτάσεις στην Ιεράπετρα. Μη τα κάνουμε όλα βουνό, ψωμί ξενιτιάς και μανούλα θα φύγω και τα συνοδευτικά, είχαν οι άλλοι τον Καζαντζίδη, μη γινόμαστε drama queens κι εμείς. Εμείς με άλλα μεγαλώσαμε, δε θα λουστούμε όσα χλευάζαμε. Γαλάζιοι ουρανοί και θάλασσες και τραπεζάκια έξω, θαρρείς και οι άλλοι ζουν σε καμιά κόλαση δηλαδή, εγώ και τραπεζάκια έξω είδα και ουρανούς που δεν είναι πάντα γκριμωβ και νερά είδα, λίμνες, ποτάμια, θάλασσες, βαρκάκια, ότι θες είδα, αρκεί να αντέχεις να τα δεις. Μη σε πιάσει το γινάτι και τα βλέπεις όλα σαν ρουφήχτρα. Άνθρωποι ζουν κι εκεί, άμα ήταν κόλαση θα φεύγαν, όχι μόνο δε φύγαν αλλά μπάζουν μέσα κι άλλους, σαν κι εσένα. Θαρρείς δηλαδή και μπορούμε όλοι να συνωστιστούμε σ’ αυτή τη χώρα, να περιμένουμε να μας θρέψει όλους και να μας κανακεύει με ήλιο και χρώματα δια βίου. Δεν γίνονται αυτά. Πενήντα TEDx να παρακολουθήσεις, εκατό να αποστηθίσεις, όσο καινοτόμα και να στίψεις το κεφάλι σου, όταν έρθει η ώρα του «φεύγω» θα το καταλάβεις πριν στο πει άλλος. Homesick και μαλακίες. Όσοι μένουμε, μένουμε λόγω Σύνδρομου Στοκχόλμης. Πιστεύοντας οτι αυτή η χώρα (και τα περιεχόμενά της) μας προστατεύει, τάχα μου, απ΄το Κακό που παραμονεύει εκεί έξω. Τσάμπα τα ζόρικα βιβλία που διαβάσαμε, τα τραγούδια που ακούσαμε, οι ατέλειωτες κουβέντες και ξενύχτια που ξετυλίχτηκαν με μας τους «διαφορετικούς» εντός τους. Όσο ανοίγαμε τα μυαλά μας, τόσο πιο κολλημένοι -καλά, όχι εσύ- μέναμε, stuck by this river. Τώρα πήγαμε στο by this Gate. Γι αυτό σου λέω, δεν είναι κακό να φύγεις. Στερέψαμε. Μόνο που πρέπει να πείσεις εκείνο το «I wonder why we came» να πάψει να σε δαγκώνει κάθε φορά που ανοίγεις το σκάιπ.

 

 

 

Άμα τα πίστευα κιόλας όλα αυτά, δεν θα σφιγγόταν τόσο το στομάχι μου και θα φοβόμουν λιγότερο όσα έπονται.

 

♪