Για τους παρόντες αλλά και τους απόντες  της χτεσινής βραδιάς

 

#

 

Το να είσαι αμήχανος απέναντι σε βλέμματα ανθρώπων που ήρθαν να συναντήσουν εσένα και τις λέξεις σου-ή το αντίστροφο- έχει μια λογική. Μα το να είσαι το ίδιο (ή και περισσότερο) αμήχανος σαν απών, την ξεπερνάει. Για να γραφτούν -λοιπόν- λίγες γραμμές που ως είθισται διαβάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις, χρειάστηκαν πάρα πολλές ώρες. Και μόλις ένα λεπτό για να σβηστούν όλες και να ξαναγραφτούν απ’ την αρχή δέκα αράδες, που νομίζω ότι φτάνουν και περισσεύουν.

Το εορτολόγιο σήμερα δείχνει τη Μέρα των δικών μου Ευχαριστιών. Δεν έχει χώρο για άλλο τι.

Ευχαριστώ κάθε έναν ξεχωριστά που βρίσκεται μέσα σ’ αυτό το χώρο, δίνοντας ένα κομμάτι του λιγοστού χρόνου του σε έναν άγνωστο, που για -επίσης- άγνωστους κι αδιευκρίνιστους λόγους έγραψε κάτι που κάποια στιγμή εξαργυρώθηκε απ’ αυτόν που το διάβασε σαν μη κάλπικο. Το ευχαριστώ γίνεται διπλό, ενωμένο μαζί με τη μεγάλη συγγνώμη μου που δεν κατάφερα να διακτινιστώ, έστω για δευτερόλεπτα.

Ευχαριστώ κάθε έναν ξεχωριστά από αυτούς που δίνοντας επίσης υστέρημα χρόνου, μου κάνουν την αληθινά μεγάλη τιμή να πουν δυο λόγια για έναν άγνωστό τους:  ευχαριστώ τον Χρήστο Νάτση, με τον οποίο μοιράζομαι κρυφά αμαρτωλές πολυτονικές σκέψεις με γενναιόδωρες καμπύλες, χωρίς τις οποίες η μονοτονική καθημερινότητά μας θα ήταν αφόρητα πληκτική. Ευχαριστώ τον Πάνο Θεοδωρίδη, με τον οποίο αντάμωσα την εποχή της «Δεξιάς ερωμένης» (κοντά δεκαπέντε χρόνια πριν) και έκτοτε προσπαθώ φιλότιμα -με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα- να τον μεταφράσω, έργο πολλές φορές επίπονο αλλά και καθαρή, αμόλυντη πρόκληση για τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Ευχαριστώ τον (ελέω μάχης εκλογών απόντα) Νίκο Ξυδάκη. Ερήμην του με στοίχειωσε με κείνο το «κουβαλώντας τη λύσσα της βουβής επαρχίας», που νόμιζα ότι το ‘γραψε μόνο για μένα και με έστειλε επί χρόνια να γράφω ψάχνοντας αντιλυσσικό, ίσως το βρήκα με τις σελίδες αυτές, ίσως όχι.

Τέλος πολυευχαριστώ τον αρχηγό της φυλής των ψυχικά χουβαρντάδικων ανθρώπων Βάσο Γεώργα, που θέλησε να περιμαζέψει ένα τσούρμο αδέσποτες ιστορίες προσφέροντάς τους ένα σπίτι κι ένα πιάτο φαγητό, ενώ αυτές επέμεναν πως γεννήθηκαν για να ζουν αδέσποτες. Ένας απ τους δυο μας θα ‘χει δίκιο, στο τέλος.

Το γιατί γράφουμε, ποιοί και πόσοι -στ΄ αλήθεια- είμαστε όταν σκαρώνουμε ιστορίες, τι επιδιώκουμε, από τι ξοπίσω τρέχουμε, τι μας κυνηγάει, τι μας τρώει τα σωθικά χειρότερα απ΄τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ, τι σημαίνει ο καλός λόγος των άλλων για τις λέξεις μας, τι είδωλο μας επιστρέφει ο καθρέφτης αυτών των λέξεων, τι μουσικές ή σιωπές μας περικυκλώνουν όσο παλεύουμε με τα πλήκτρα, αν είμαστε λεξοφετιχιστές ή απλά ψάχνουμε το επιούσιον χόλι γκράαλ (γιατί όσα και να βρούμε πάλι γνήσια θα είναι), όλα αυτά -κι άλλα τόσα- είναι ερωτήματα γεννημένα για να μείνουν εσαεί αναπάντητα. Αυτή η καλή αιώνια πείνα, αυτό το “give me the words” είναι που μας σώζει τελικά. Eίτε γράφουμε, είτε διαβάζουμε.

Σας ευχαριστώ πολύ, έναν προς έναν.

 

 

μούζικα

#