Το φως εξαφανίστηκε, άναψα όλα τα ρεσώ. Ίσα με είκοσι. Αυτά που κοροϊδεύω, αυτά λούζομαι. Δέκα ματσάκια λουλουδικά τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο λείπουν για να γίνει το μπαλκόνι «in memoriam», η γωνιά που έσφαξαν μια νύχτα θέρους που ικέτευε να βγει απ’ το σπίτι. Μα σφαγιάσθηκε σιωπηλά. Και με λύσσα.

Κλείνω το φέισμπουκ. Δεν ξέρω αν ο κόσμος είναι εκεί ή αν είναι έξω από κει, ώρες ώρες δεν μυρίζει ωραία πάντως αυτό που φτάνει ως εμένα. Όχι τώρα. Παράξενο, αφού καθένας μας νομίζει πως αφήνει το λουλούδι του στην εξώπορτα, να το ποτίσουν με κανένα λάικ, καμιά κουβέντα ή έστω να το δουν οι άλλοι στη γειτονιά, αν είναι πλαστικό, απ’ τους κινέζους. Ελπίζω να μην είναι ρατσιστική σκέψη αυτή.

Τρώμε κουσκούς. Καλά έκανα κι έβαλα σταφίδες. Και το λίγο ταχίνι που ανακατεύτηκε με τα κυβάκια της ντομάτας -μαζί μ’ όλα τα άλλα ψιλοκομμένα- του πάει κι αυτό. Και η μια στάλα καυτερό του πάει. Μου βγήκε, αυτή τη φορά, ο αυτοσχεδιασμός.

Η θάλασσα ήταν κρύσταλλο σήμερα. Κανείς τριγύρω. Μόνο δυο μεγάλα νησιά, αριστερά και δεξιά στον ορίζοντα. Στο ένα δεν πήγαμε ποτέ. Της είπα «κολυμπάμε ως εκεί;», με αποπήρε, «θαρρείς πως είσαι νέος ακόμη», μ’ αρέσει όταν δεν κουράζεται να μου δίνει σοβαρές απαντήσεις σε σαχλές ερωτήσεις.

Το κρασί είναι μια μετριότητα. Δροσερό, όσο πρέπει, αλλά πιο υποτονικό κι από μένα, τι προκοπή να περιμένεις από εξάρια κι εφτάρια αλκοόλ. Και δέκα ποτήρια να πιεις σε γονατίζει η επανάληψη, όχι η γλυκιά ζάλη. Κουβέντα παραπανίσια δεν βγαίνει απ΄ το στόμα σου, μετρημένες όλες, σιγουράντζες σαν τα σόλο του Chris Rea, δεν κάνουν για εκμαυλιστές συνειδήσεων αυτά τα Πιεμοντέζικα. Για καμιά ηθική αυτουργία σε αποπλάνηση δεν θα κατηγορηθούν, ποτέ.

Από μέσα ψευτοπαίζει μουσική, εκείνες μιλάνε για λογαριασμούς, λεφτά και τα παιδιά τους. Μετά λένε για το άδηλο μέλλον ολωνών μας με σοβαρότητα, χαμηλόφωνα, θαρρείς και λένε κάτι σπουδαίο, μυστικό  ή πρωτότυπο, που θ’ άξιζε να σκοτώσει για να τους το κλέψει κανείς. Την ώρα που ξαναγεμίζω -τρίτη φορά- τα ποτήρια, απορούν γιατί η φωνή μου έχει μισή ώρα να ακουστεί. Δεν είμαι σίγουρος πως είναι έτοιμες να ακούσουν την απάντηση και σιωπώ, αφήνοντας ένα -μισό, ούτε καν ένα- χαμόγελο ως προκαταβολή της πρώτης μου λέξης, όταν αποφασίσει να εμφανιστεί για να διεκδικήσει κι αυτή το μερίδιό της στο θέατρο σκιών που παίζεται τις νύχτες σ’ αυτό το μπαλκόνι. Και σ’ άλλα πολλά, φαντάζομαι. Εκεί που οι σκέψεις των μπαλκονίστας μπλέκονται βουβές.

Δεν κολυμπήσαμε ως το νησί, τελικά. Θα μας έπιανε η νύχτα καταμεσής στο πέλαγος, εδώ και καιρό μας τρομάζουν οι νύχτες μακριά από τσιμέντα, κάγκελα και ρεσώ.

Οι μικρές φλόγες εγκαταλείπουν τα ρεσώ, ντριμπλάρουν τα πιάτα με το κουσκούς και τρυπώνουν εκεί που πρέπει, την μάθαν καλά τόσα χρόνια τη διαδρομή. Ο κόσμος εκεί έξω, μέσα μας, μπορεί να είναι πολύ βρώμικος μα ευτυχώς είμαστε ατελείς και η σάρκα έχει τον τρόπο να τον ξεπλένει, έστω για στιγμές. Tα γυναικεία γόνατα τα κολακεύει το λιγοστό φως. Τα κάνει να γυαλίζουν πιο πολύ κι απ’ το πιο πεινασμένο μάτι. Αυτό το ύφασμα που ώρες ώρες τραβιέται λίγο, μια στάλα, προς τα πάνω, για να πάρει αέρα το δέρμα ανάμεσα στα πόδια τους, είναι (είτε το θέλουν, είτε όχι, είτε το ξέρουν, είτε το ξορκίζουν, είτε το απολαμβάνουν, είτε το φοβούνται) η Ιερά Σινδόνη μας. Όλη μας η ζωή, των αρσενικών, αποτυπωμένη πάνω του. Ερήμην του. Τόσα αποτυπώματα από αόρατες παλάμες δεν αξιώθηκε, κι ούτε πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα, κανένα walk of fame.

 

 

 

♪