Τα μέρη που περπάτησες, σημαδεμένα με italic. Εκεί που ήπιες λίγες εικόνες παραπάνω, μαρκαρισμένα και με bold.

Αποφασίζεις να μη γράψεις τίποτε, κλείνεις το word. Ανοίγεις το Aperol.

Από αύριο μια προς μια οι πέτρες που όλο το χρόνο σε πλακώνουν -μισός τόνος, και βάλε, η καθεμιά- αφού μπήκαν για λίγα εικοστετράωρα (δίχως έγνοιες, χρονοδιαγράμματα και ξυπνητήρια) παράμερα, θα ξαναστοιβιαστούν στη θέση τους, πάνω σου, για να μείνει το θέρος σου μέσα. Προστατευμένο από μάτια αδιάκριτα και κάθε λογής επιδρομείς, που κάθε φορά -όμως- εύχεσαι να συναντήσεις.

Στις ανασκαφές που θα γίνουν πέντε, δέκα χρόνια αργότερα -αν δεν θαφτεί ενδιάμεσα το βλογ κάτω από όγκους λήθης και βαρεμάρας- κάποιος θα ανακαλύψει μιαν ακέφαλη πρόταση. Συλημένη απ’ το χρόνο. Ίσως ακατανόητη και ασύντακτη.

Αφήνεις πίσω καρτ ποστάλ με κενό το όνομα του παραλήπτη. Ο,τι καταφέρεις και προλάβεις να στριμώξεις σε μιαν άσπρη, άγραφη πλευρά μέχρι να τελειώσει το ταξιδάκι. Αυτό είν’ όλο.

….