Το μυαλό μας θέλει άδειασμα. Αυτός ο ατέλειωτος, υγρός, δυστοπικός, πηχτός χειμώνας -όχι πως οι προηγούμενοι του φερθήκαν τρυφερότερα- ήταν βάσανο μεγάλο. Το μυαλό μας θέλει να στεγνώσει απ΄ τα βρωμόνερα που το πλημμυρίσαν, σταγόνα, σταγόνα και δεν θυμάμαι πώς γίνεται αυτό. Διαβάζω πως όταν ζέσταινε λίγο ο καιρός, βρίσκαμε τον τρόπο. Κάποτε το κάναμε, έτσι λένε οι παλιές ιστορίες, ακόμη και χωρίς μια στην τσέπη. Ξυπόλητοι, με ένα μπλουζάκι, μια κασέτα. Μετά χωθήκαμε στα θέλω  και στα πολύπλοκα, τα παραπανίσια, τα ψηφιακά. Έναν, δυο ανθρώπους που αγαπάς και μυρίζουν -ακόμη- όμορφα θες μαζί. Αρκεί όταν κι αυτοί αδειάζουν το μυαλό τους και το απλώνουν για στέγνωμα, τώρα που φεύγουν οι βροχές, να μη ξεχαστούν και πετάξουν και σένα μέσα από κει.

——

εικόνα: Αlexandros K