Πνιγόμαστε στα αβαθή.

Τσάμπα τόσοι αγώνες για να μάθουμε να επιπλέουμε στα αφρισμένα. Η κούραση, τα Κράκεν του μυαλού, οι αναπάντεχες απώλειες  μας λύγισαν.

Πνιγόμαστε στα αβαθή, άχνα δεν βγαίνει απ’ το στόμα μας. Δεν ήμασταν όλοι, τελικά, φτιαγμένοι για μεγάλους πλόες.

Που και που κάποιος καλός άνθρωπος εμφανίζεται. Μας πετάει λίγο νερό, ίσα για να συνεχίσουμε να ψευτοαναπνέουμε -έτσι θαρρεί, έτσι είδε, έτσι του είπαν- μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος καλός άνθρωπος να μας ξανατραβήξει πίσω, στα βαθιά.

Για να μας σώσει.

Ακόμη και οι καλοί άνθρωποι μπερδεύτηκαν.

Θα μας πνίξουν από αγάπη και νοιάξιμο. Τι ειρωνεία..

Εμείς να βγούμε θέλαμε.

Να βγούμε, μόνο.

 

….

(σαν να το έγραψε αυτή)