Don’t even remember what her lips felt like on mine

Most of the time

Εδώ και πολύ καιρό χίλια μύρια προβλήματα και ζόρια μας βάζουν κάτω, ένα σκοτώνεις, τρία ξεπετάγονται, φτηνά κολπάκια με τις Λερναίες Ύδρες δεν πιάνουν σήμερα, ποτέ δεν πιάναν, άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι, ακόμη κι ο ύπνος δεν είναι έξτρα λαρτζ όπως παλιά που χωνόσουν μέσα του και παραδινόσουν χωρίς διαπραγματεύσεις, τότε που τα άσχημα όνειρα δεν είχαν ούτε διαβατήριο ούτε κάρτα επιβίβασης, μόνο απαγόρευση εισόδου στη χώρα (των ονείρων σου) είχαν, οι άνθρωποι έχουν κουραστεί βαθιά, έχουν θυμώσει πολύ, μπερδεύτηκαν πολύ, βλέπουν άσχημα όνειρα ακόμη και ξύπνιοι και τσιμπιούνται για να σιγουρευτούν ότι δεν είναι εφιάλτης και έχουν γεμίσει τα κορμιά τους αμέτρητες μελανιές γιατί ξύπνιοι είναι, βρίσκουν ένα ένα τα σωσίβιά τους ξεχαρβαλωμένα, τρύπια, λειψά από αέρα.

Βλέπω τι γίνεται γύρω μου, λίγο φως, μεγάλες νύχτες, ξέρω ότι κάποια σωσίβια είναι για πολλούς πολυτέλεια και first world problems εδώ που φτάσαμε. Αλλά μ’ αυτά φτάσαμε ως εδώ. Το λέει κι ο νομπελίστας, ακόμη κι αν ξορκίζεις την σάρκα (και ντρέπεσαι, γιατί είναι αντι-social compliance τους καιρούς αυτούς, να μιλάς και να γράφεις γι αυτήν) έχεις μολυνθεί ανεπανόρθωτα.