Θα μπορούσαν τα πόδια και τα χέρια να ανήκουν σε έναν άνθρωπο. Που έχει γίνει δυο κομμάτια. Μπορεί και χίλια. Το γιατί είναι αδιάφορο. Λείπουν, βέβαια, τα χέρια κάτω από τους αγκώνες και το υπόλοιπο σώμα πάνω από τους μηρούς. Φαίνεται λογικό, όπως συνηθίσαμε να σκεφτόμαστε. Κομμάτια γίνεσαι αν δώσει εντολή το μυαλό σου, αυτό -έτσι μας έμαθαν- διαλύεται πρώτο κι ακολουθούν τα υπόλοιπα, κεφάλι, μαλλιά, μάτια, στόμα, λαιμός, μασχάλες, λοβοί, στήθος, πλευρά, κοιλιά, αφαλός, βουβώνες, πούτσος, μουνί, σαν ένα ντόμινο που καταρρέει συντεταγμένα. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν αυτονομηθεί το σώμα και κάψει τις γέφυρες με το μυαλό κι αν νομίζεις ότι δεν συμβαίνει είσαι τραγικά γελασμένος.

Δεν χρειάζεται να είναι όλα τόσο σύνθετα, μπορεί απλά να είναι κομμάτια δυο ανθρώπων που ίσως αψηφήσουν την ζέστη, ίσως περιπαίξουν αυτόν που τα έβαλε τόσο μακριά στην εικόνα και σύντομα αγγίξει το ένα το άλλο -καμιά σημασία δεν έχει αν τα πόδια θα πάνε στα χέρια ή αν τα χέρια θα ακουμπήσουν στα πόδια, αυτά είναι περιττολογίες και υπεραναλύσεις για εμμονικούς, για ποιητές και κάθε λογής γραφιάδες- και την επόμενη στιγμή θα βγουν έξω από το κάδρο για να ενωθούν ερήμην μας στην ολότητά τους αδιαφορώντας για κάθε τι που γράφτηκε εδώ, για κάθε σκέψη που γεννήθηκε σ’ αυτόν που διαβάζει, για κάθε ψήγμα παρελθόντος ή μέλλοντος, το μόνο που αληθινά και κυρίαρχα θα μετράει είναι εκείνο το δευτερόλεπτο του τώρα, που δεν θα είναι όμως παρελθόν σε λίγο γιατί ο χρόνος θα πάψει να τρέχει, θα γίνει κι αυτός κομμάτια, καμία ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν θα υπάρξει γιατί μόνο με το παρόν ούτε πίσω ούτε μπροστά πηγαίνεις. Δυο άνθρωποι χωμένοι ο ένας μέσα στο παρόν του άλλου.