Έχει πέσει μια ίωση στο web και όλοι γράφουν για τις αγαπημένες τους ταινίες.  Πήγα κοντά και κόλλησα, σιγά μη δεν έχω εγώ ότι έχουν κι αυτοί…

Τις καθωσπρέπει θα τις βάλω άλλη φορά, με τόση συννεφιά σήμερα η συνταγή ήθελε γκριζίλα.

 

1.The Shining (1980)

Λογική κι αναμενόμενη η πρωτιά , όλοι κρύβουμε έναν Jack Torrance μέσα μας και έρχονται στιγμές που το σπίτι μας είναι φτυστό το «Overlook Hotel» κι ας μην είναι χωμένο στα βουνά του Colorado αλλά στα στενά της Κυψέλης ή της Άνω Πόλης.

Από τις λίγες φορές που σενάριο του Steven King δεν δεινοπάθησε στα χέρια σκηνοθέτη αλλά ο Kubrick δεν ήταν όποιος κι όποιος. Μακράν τρομακτικότερη σκηνή της ταινίας το ζουμ της κάμερας πάνω στον πάκο με τα δακτυλογραφημένα «all work and no play makes Jack a dull boy» , συγκινητική και προφητική ταυτόχρονα αναφορά στους bloggers.

Υποδειγματικά τρυφερό το «Wendy, I’m home» ,  ειδικά όταν κρατάς ένα τσεκούρι αγκαλιά. Nα τα βλέπουν αυτά οι κυρίες της παρέας και να δοξάζουν το Θεό που γυρνάμε σπίτι κρατώντας στα χέρια μόνο λογαριασμούς της ΔΕΗ , του OTE και κανένα διαφημιστικό από delivery.

 H αγαπημένη μου σκηνή όμως είναι η ώρα της λάμψης στο μάτι του Νίκολσον την ώρα που -ως άλλος Αγαμέμνονας σε αρχαία τραγωδία- βγάζει έξω τα σώψυχά του με το «Things could be better Lloyd, things could be a whole lot better». Σαν γενναίος Έλληνας την ώρα της  (ποιάς ; ) μισθοδοσίας.
 

2.Rosemary’s Baby (1968)

 Αυτό δεν ήταν ταινία , ήταν παγοθραυστικό αφού άνοιξε δρόμο για άλλες εκατό με ανάλογο θέμα στη συνέχεια. Βασισμένο στη νουβέλα του Ira Levin ταίριαξε κουτί με τα μυαλά του Polanski που  -άλλωστε- βγάζαν σπίθες όταν έπρεπε να φτιάξει ατμόσφαιρα σε κλειστούς χώρους, θυμήσου την «Αποστροφή» (Repulsion) και τον Ένοικο (The Tenant).

 Εξαιρετικός Κασσαβέτης , ακόμη πιο εξαιρετικές φάτσες σε δεύτερους ρόλους -ο Roman και η Μinnie- , η πρωτοεμφανιζόμενη Farrow κάνει στα 23 της signature ρόλο και απορώ με τέτοια κατάληξη ταινίας πώς τόλμησε και έκανε μετά 6 παιδιά με τον Andre Previn.’ Εχοντας δει την ταινία έξη φορές , εμείς δέκα φορές πήγαμε να δούμε το μωρό -το πρώτο, στο δεύτερο χαλαρώσαμε και πήγαμε οκτώ- σε εκατό πόζες στον υπέρηχο για να βεβαιωθούμε πως δεν είναι κόκκινο και δεν έχει κερατάκια. Αν και δεν είμαστε ακόμη σίγουροι πως μέσα τους ζει μόνο το Καλό αλλά αυτό είναι ένα άλλο δύσκολο θέμα που δεν άπτεται της Έβδομης Τέχνης.

 

3.The Wicker Man (1973)

 Πάρα πολύ με χαρο-ποιεί να γράφω για την ταινία αυτή που κρύβει μέσα της όλα τα καλά των σέβεντις : παγανιστές , φλάουερ-πάουερ , πρωτομαγιές που θα ζήλευε η Αλέκα Παπαρήγα , τον Κρίστοφερ Λη με σωστή οδοντοστοιχία και την Μπριτ Έκλαντ που -στο θεό που πιστεύετε δηλαδή- αρνήθηκε να βγάλει τον κώλο της on camera γιατί τον θεωρούσε μέτριο υποκριτικά. Η υποκρίτρια.

Πολύ καλή country style ατμόσφαιρα, σχεδόν κλειστοφοβική (κοινωνικά εννοώ) κι ας διαδραματίζεται στα χωράφια και στα κατσάβραχα ενός από τα νησιά της Σκωτίας που ναι μεν βγάζουν malt τεφαρίκια αλλά βγάζουν και κάτι μοβόρους ντόπιους που καθόλου δεν συμπαθούν τους περίεργους αστυνομικούς που αντί να καθίσουν στο σπίτι τους να βλέπουν την Σέλτικ  ή την Μάδεργουελ τρέχουν σε λόφους και σε αγροικίες ψάχνοντας ένα παιδί που όλοι οι άλλοι του λένε πως δεν υπήρξε ποτέ αλλά αυτός θέλει να το φάει το κεφάλι του. Στα κάρβουνα.

Να σου δώσω και δυο άχρηστες πληροφορίες (αυτή με τον κώλο της Έκλαντ ήταν χρήσιμη) :    ο Κρίστοφερ Λη δεν πήρε λίρα Σκωτίας για τον ρόλο καθώς έκρινε (δικαίως) πως χάρη του έκαναν που δεν του φόρεσαν ξανά μπέρτα και δεν του χτένισαν προς τα πίσω το μαλλί με μπριγιαντίνη μόλις μπήκε στο Studio και – πουλάω μούρη τώρα- συγγραφέας/σεναριογράφος είναι ο Antony Shaffer, ο ίδιος που έγραψε το τρισμέγιστο Sleuth.  Respect !

 Το remake με τον Νίκολας Κέιτζ αγνόησέ το. Ή μάλλον κάψε το ζωντανό καλύτερα.

4.Bride of Frankenstein (1935)

 Boy meets girl , when a man loves a woman  και τα σχετικά.

Άλλωστε τη μοναξιά δεν τη θέλει ούτε ο διάβολος ο ίδιος, πόσο μάλλον ο βαρόνος Ηenry von Frankenstein για το δημιούργημά του , τον Boris Karloff  που με τα πενιχρά μέσα και εφέ της εποχής τον έκαναν σαν τα μούτρα τους αλλά η ατμόσφαιρα είναι που μετράει κι από τέτοια να φαν και οι κότες της Mary Shelley που ένα βιβλίο έγραψε και το έκαναν τριακόσιες ταινίες λάστιχο.

Εδώ λοιπόν το Τέρας το τρώει η μοναξιά και θέλει έναν σύντροφο , κάποια στιγμή μιλάει σαν τον Ε.Τ. και  λέει «Ι want friend like me»  και επειδή οι χρονιές εκείνες  παραήταν risky για gay συνειρμούς , αντί για έναν κλώνο του ετοιμάζουν μια κλώνα που την υποδύεται η Elsa Lanchester , η οποία ήταν γεννημένη για μεγάλα αλλά αν γίνεσαι ηθοποιός παίζεις ότι σου δώσουν και λες και ευχαριστώ στον καλό τον άνθρωπο τον James Whale που εκτός από σκηνοθέτης ( και το Invisible Man δικό του ήταν ) υπήρξε  και μεγάλη ψυχή και χιουμορίστας και τολμηρός για τα ήθη και έθιμα της εποχής αφού μπούχτισε πια με τα τέρατα (ξέχασα να σας πω ότι και το Frankenstein του 1931 δικό του ήταν κι αυτό) και το έριξε σε pool parties  με αγόρια αλλά αυτά δεν τα κινηματογράφησε για να ‘χουμε θέμα συζήτησης σήμερα.

 Σκηνή για κλάματα – ή για γέλια, όπως το δει κανείς- ο διάλογος του Δόκτορα Pretorius με το Τέρας :

 The Monster: You, make man… like me?

Dr. Pretorius: No. Woman… friend for you

The Monster: Woman… Friend… Wife… 

Κουκούτσι μυαλό αυτό το πράμα. Άκου «wife»….

 

5. Psycho (1960)

 Ένα έχω μόνο να πω και άλλο ουδέν : προτιμώ χίλιες φορές τα μούτρα της και τη μουρμούρα της όταν κάνω το μπάνιο σαν τα μούτρα μου κάθε που μπαίνω να γίνω ένας καθαρός άνθρωπος, παρά να κλείσω την κουρτίνα. Συγγνώμη γλυκιά μου αλλά το κουζινομάχαιρο του Norman Bates ακόμη πετσοκόβει χειρότερα από τη γλώσσα σου.
 

6. Alien (1979)

 Tι μου έμαθε αυτή η ταινία :

α) ποτέ να μην πέφτω για hypersleep, όσο ψόφιος κι αν είμαι. Όλα μα όλα τα στραβά γίνονται όσο κοιμάσαι.

β) ποτέ να μην πίνω καφέ με άδειο στομάχι. Για όλα τα σκατά που βγαίνουν από το στομάχι σου φταίει η καφεΐνη.

γ) όταν βλέπω πράσινες μύξες στο πάτωμα να μη τα βάζω μόνο με τα παιδιά. Παίζουν κι άλλες πιθανότητες.

δ) όταν περπατάω σε κλειστούς χώρους να μη κοιτάω το πάτωμα, κανείς δεν χάνει πια λεφτά σήμερα. Όλο το ζουμί στο ταβάνι είναι.

ε) αβγά που δεν έχουν σκληρό τσόφλι δεν τα πειράζουμε. Αποκλείεται να κρύβουν πουλάκι μέσα τους

στ) όταν έρθεις αντιμέτωπος με ένα μικρό τέρας, περίμενε να δεις και τη μαμά του. Κανένα τέρας δεν είναι ορφανό.

ζ) η Ζιγκούρνι Γουίβερ έχει πολύ μικρό και άνευ εξερευνητικού ενδιαφέροντος  στήθος. Η Charlize Theron θα είχε παίξει το ρόλο καλύτερα αλλά το 1979 ήταν μόλις τεσσάρων χρονών, οπότε ούτε το αβγό θα μπορούσε να παίξει.

 

7. Night of the Living Dead (1968)

 Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, το δηλώνω εξ αρχής για να είμαστε αγαπημένοι. Ο George Romero είναι ο λατρεμένος μου σκηνοθέτης, ακόμη και Συνέδριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α να φιλμάρει θα καθήσω να το δω αποσβολωμένος (έτσι κι αλλιώς).

 Ασπρόμαυρο αριστούργημα, μπάτζετ μικρότερο κι από αυτό της ΑΕΚ (δεν γίνεται πιο λίγο, μετά κάνεις μόνο τρέιλερ), σενάριο για σαράντα Καρλόφ (είναι το αντίστοιχο του Όσκαρ στα τρομαχτικά) που εξαντλείται – ως οφείλει- στις απολύτως βασικές λέξεις : lock , safe , shoot , head , hurt , Good Lord ! , Jesus !

 Την μεγαλύτερη ατάκα την έχει ο εκφωνητής του ραδιόφωνου που -φαντάζομαι- πληρώθηκε και τα λιγότερα μιας και δεν εμφανίζεται ποτέ , όχι ότι οι υπόλοιποι κάναν και περιουσία δηλαδή , ειδικά οι παραπληγικοί που υποδυόταν τα zombies.

 Το μόνο αδύναμο σημείο του κατά τα άλλα αληθοφανέστατου αυτού Έπους του George είναι η εξήγηση για το ξύπνημα των παραπληγικών, δεν μπορούμε όσο κι αν αγαπάμε Romero να καταπιούμε αμάσητο το ότι έφταιγε ένας δορυφόρος που επέστρεφε από την Αφροδίτη και έγινε ρετάλια πέφτοντας στη Γη, αν ήταν έτσι τότε στα νεκροταφεία θα ζούσαν μόνα τους τα μάρμαρα και τα καντήλια. Είπαμε όμως, ουδεμία αντικειμενικότης , γι αυτό και στην επόμενη ταινία του (το «Dawn of the Dead» , δέκα ολόκληρα χρόνια μετά) πήγαμε να προσκυνήσουμε εφτά μαντράχαλοι μαζί και αφού γελάσαμε με την ψυχή μας αποφασίσαμε πως τα σπίτια μας ήταν πολύ μακριά για να τρέχουμε νυχτιάτικα και κοιμηθήκαμε όλοι στρωματσάδα σε ένα. Με το φως αναμμένο. Γαμώ τα παληκάρια.

Κορυφαία μούρη της ταινιάρας ο κρεμανταλάς στο νεκροταφείο, αφού κάθε φορά που με φέρνει ο δρόμος μου να ανάψω ένα κερί σε τέτοιο happy place νομίζω πως θα μου χτυπήσει την πλάτη και θα μου ζητήσει ένα δάχτυλο, αν μου περισσεύει. Έχουν αλλάξει όμως οι εποχές, δεν βλέπεις πια να κυνηγιούνται άνθρωποι και zombies ανάμεσα σε τάφους, άσε που οι ρόλοι δεν είναι πια τόσο διακριτοί σήμερα.

 

8. The Texas Chain Saw Massacre (1974)

Αυτή η ταινία ήταν υπεύθυνη για χίλια δυο εκτρώματα που μας βασανίζουν ως σήμερα με κλισέ χειρότερα κι από την Ετήσια Έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος : πέντε εικοσάχρονα σε αυτοκίνητο με προορισμό το εγκαταλειμμένο σπίτι του παππού σε μια ερημιά που θα ζήλευε κι η Ανταρκτική. Ή το πορτοφόλι μου.

Με τέτοιες συνθήκες θα το φας το κεφάλι σου. Και το πόδι σου και το συκώτι σου και το πνευμόνι σου και τη σπλήνα σου και το μεδούλι σου , σε τελική ανάλυση.

Κι όμως, αυτός ήταν ωραίος , αγνός , ανόθευτος Τρόμος. Ίσως γιατί είμαστε ακόμη στο 1974 και ως τότε ο κόσμος σκοτωνόταν από κακούς κομμουνιστές στο Βιετνάμ και όχι σε αποθήκες αγροτόσπιτων και παλιά σφαγεία στο Τέξας από ένα τσούρμο κανίβαλων, οπότε πάπαλα η ασφάλεια του θανάτου που είναι μακριά από το σπίτι και  έχει πρόσωπο κι ας είναι κιτρινιάρικο. Εδώ δεν έχει. Έχει Leatherface. Και αλυσοπρίονο. Και καθαρά απλωμένα άσπρα σεντόνια που γίνονται ακόμη πιο ωραία πιτσιλωτά όταν το πριόνι βρίσκει κόκαλο.

Εντάξει, σταματάω εδώ. Στο κάτω κάτω της γραφής αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στις ταινίες , όπως πολύ ανακουφιστικά διευκρινίζει -λίγο πριν την αναλάβει ο ομορφονιός- μια από τις ξανθούλες μακαρίτισσες “There are moments when we cannot believe that what is happening is really true. Pinch yourself and you may find out that it is.”

Το remake του 2003 δεν ήταν τρομαχτικό. Από τη στιγμή που ο Leatherface σκοτώνει για να ταΐσει την πάμφτωχη οικογένειά του (ούτε οι νεορεαλιστές, ούτε ο Ρομπέν των Δασών τα έκαναν αυτά) , το επίπεδο υποβιβάζεται  και ο τρόμος αμβλύνεται (για να μην πω  «παπαριάζει»). Αν χρειάζεσαι λόγο για να κάνεις κιμά τον άλλον, η ουσία ήδη έχει χαθεί.

 

9. Halloween (1978)

Μου αρέσει ο Μichael Myers. Όταν φοράει μάσκα. Και κρατάει κουζινομάχαιρο, από τα καλά, τα ανοξείδωτα. Αλλά κάθε Myers που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να πεθαίνει άπαξ κι όχι να σκοτώνει πιτσιρίκια και λιγότερο πιτσιρίκια επί 9 και πλέον sequels , σκοτώνοντας μαζί μ΄ αυτά και κάθε δικιά μας φαντασίωση.

Τι έχουμε εδώ ; έναν μεταμοντέρνο Norman Bates χωρίς το σύνδρομο της μαμάς , που πρόλαβαν και τον έκλεισαν σε Ίδρυμα ( δεν είναι πολιτικά ορθό να λες «τρελάδικο») γιατί έκοψε φετούλες όταν ήταν 6χρονο την 17χρονη αδερφούλα του αλλά τα Ιδρύματα δεν είναι δα και Αλκατράζ για να το σκέφτεσαι αν και πότε θα βγεις, ε βγαίνει λοιπόν μια μέρα και παίρνει σβάρνα όλες τις αδερφούλες που έχουν τις ορμόνες τους πάνω απ το κεφάλι τους γιατί ζηλεύει που το τσουτσούνι του ήταν μικρότερο από εκείνο το ξένο που αγαπούσε η δικιά του αδερφούλα , τέτοια πράγματα που μετά τα είδαμε και τα ξαναείδαμε αλλά ο Κάρπεντερ πρόλαβε και τα είπε σχεδόν πρώτος αν παραβλέψουμε το γεγονός πως ο Χίτσκοκ πρόλαβε και είπε τα πάντα νωρίτερα απ’ όλους.

Ανάσα.

Μετά το πρώτο δεν είδα κανένα άλλο διότι : 

α) η Jamie Lee Curtis αρνήθηκε να παίξει σε sequel βγάζοντας το σουτιέν της όπως έκανε στο «Πολυθρόνα για δυο» και άστραψε το σύμπαν , οπότε δεν είναι πρέπον για έναν σινεφίλ να επικεντρώνεται σε ανώνυμους μαστούς ( δεν είναι πολιτικά ορθόν να λες «βυζιά»)  και

β) άρχισα να εκνευρίζομαι με τις μάσκες και τις βαριές ανάσες πίσω από αυτές, χώρια που δεν έβρισκα μια στο νούμερό μου.

 

10. Jaws (1977)

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είχα τα πόδια μου πάνω στην πολυθρόνα. Και ο μαέστρος σκηνοθετούσε ψάρι, πού να αφορούσε η τρισμέγιστη αυτή ταινία φίδι, κροκόδειλο ή έστω ποντίκια. Θα είχα σκαρφαλώσει στο ταβάνι. Τα ζω ρε παιδί μου τα έργα, όχι ποπ κορν και αηδίες , αν πετάγεσαι κάθε τρεις και λίγο από την καρέκλα τι να μείνει μέσα στο σακουλάκι ;

Έκανα μπάνιο στη θάλασσα δυο καλοκαίρια μετά. Όσοι με ρώταγαν τους έλεγα πως είχα μια σπάνια αλλεργία στα νύχια γιατί στο δέρμα μου δεν φαινόταν τίποτε το παράξενο. Όταν μου πρότειναν να πάμε σε πισίνα είπα πως το χλώριο κάνει τα νύχια μου να μεγαλώνουν ανεξέλεγκτα και δεν μπορώ να τα κόβω κάθε μέρα. Αυτά δεν ήταν νύχια, ο Σωτήρας μου ήταν.

Στη μπανιέρα μπήκα αφού συμπληρώθηκε ένας μήνας. Χωρίς πολύ πολύ νερό και με κλειστή την τάπα. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να ξεπηδήσει από κει μέσα. Αν δεν έρθει πίσω από την κουρτίνα…..