Chateau Candeloudette, 2008. Φτηνόπραμα απ’ το Lugasson επειδή σήμερα δεν βρήκα καμιά πρόχειρη Νεμέα στο διάβα μου για να φαγωθώ μαζί της. Garbage in, garbage out. Aν μπλέξεις με τέτοια μεσημεριάτικα, δεν περιμένεις να γράψεις μη ευτελή. Με ο,τι ποτίσεις το μυαλό σου, ανάλογα θα τρυγήσεις. Είμαι παιδί της υπερβολής, σκουπίδι δεν το λες αλλά κάθε γουλιά κατεβαίνει όλο και πιο δύσκολα, σα να πρέπει να αδειάσεις το ποτήρι από μιαν ακαθόριστης ταυτότητας υποχρέωση.
Δεν θέλω να γράψω ούτε μισή λέξη για όσα μας βασανίζουν. Ούτε μισή. Τώρα είμαι καλά. Θες να το πεις ζεν; πες το κι έτσι.
Χτες αργά το βράδι ανακάλυψα ένα σωσμένο κειμενάκι στο word. Δεν θυμάμαι πότε και υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε. Μου θύμισε φτηνό Ρεμπώ στα γεράματα, αν σκεφτείς ότι το γαλλάκι σταμάτησε να γράφει πριν κλείσει τα είκοσι, κάτι δεν πάει καλά με τα θειώδη στο μπουκάλι.
Οι άνθρωποι όφειλαν να είναι αμοιβάδες. Με μονοψήφιο συναισθηματικό IQ. Πολλά λάθη θα είχαν αποφευχθεί έτσι. Χτες γνώρισα έναν εικοσιδυάχρονο με κατάθλιψη. Η μάνα του μου είπε πως γυναίκα είναι η αιτία. Δεν ξέρω και πολλές άλλες αιτίες στα είκοσι. Ξέρω για μετά, αλλά ορκίστηκα, ούτε λέξη.
Hot glue. Sticky fingers. Έτσι σκέφτεσαι το σώμα της; είναι αγάπη αυτό;
Ο φίλος μου βάφει απέναντι. Σε δέκα, δεκαπέντε μέρες έρχεται. Αγόρασα, όπως του υποσχέθηκα, το σκοινί που θα ενώσει τα δυο μπαλκόνια, Νάπολι, Κέρκυρα, τέτοια κοινότυπα. Σκοινί μεταφορέας αντικειμένων, σκέψεων, απωλειών. Δεν μας αναγνωρίζω, δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ τις σιωπές μας, παλιά η σιωπή ήταν μια ανάσα πριν βουτήξουμε πιο βαθιά, τώρα και τα ρηχά μας φοβίζουν. Μόνο δύσμορφα κουφάρια -και πρώτα τα δικά μας ανάμεσά τους- μπορείς να συναντήσεις πλατσουρίζοντας εκεί. Ίσως πρέπει να μάθουμε να κολυμπάμε, απ’ την αρχή.
Ούτε λέξη, είπα. Ούτε μισή. Όλα καλά.
Βρέχει, ευτυχώς. Προχτές με ρώτησε κάποιος αν αγαπώ αυτή την εικόνα. Ναι, την αγαπώ. Τόσες δεκαετίες ζούμε μαζί, μάταιος κόπος είναι να της αντιστέκομαι. Στα τζάμια νερό, κάτω μου νερό, στον ορίζοντα νερό, χιλιόμετρα ολόκληρα από γκρι και λίγο πεθαμένο γαλάζιο, ευτυχώς κάποιος έκλεισε το διακόπτη και μπορώ να δω καθαρά τριγύρω. Το φως της μέρας, το πολύ φως, τα κάνει όλα δυσδιάκριτα. Μόνος στη θέση, οι σταθμοί αλλάζουν, εικόνες σε επανάληψη, τα ‘χω δει όλα εκατό φορές και κάθε φορά μοιάζουν καινούρια. Το παν είναι το εισιτήριο να γράφει EinzelTicket, κανείς να μη σε θεωρεί δεδομένον για επιστροφή. Ούτε καν εσύ ο ίδιος.
Έγραψα και κάτι άλλο μα ούτε το word να θεωρείς δεδομένο αν ξεχάσεις να κάνεις save. Oι λέξεις θα βρίσκουν πάντα ευφάνταστους ή απλούς τρόπους να σ’ εκδικηθούν. Το ίδιο και τα τρένα που δεν πήρες ή τα άδεια ποτήρια.
a/man/called/... 
Σιγουρα δεν σε παρηγορει, αναφερω ομως οτι ειχε γνωρίσει κοριτσακι 12χρονο με καταθλιψη.. Οι γονεις το στελναν σε ψυχιατρο για χαπάκωμα, αντι να πανε αυτοι να θεραπευσουν την ανοησια τους. Αυτα συνεβαιναν την εποχη των παχιων αγελαδων.
ΚΟΥΡΑΓΙΟ λεμε. Απο ολους εσας κρατιεμαι.
καμιά κατάθλιψη δεν με παρηγορεί. ανεξάρτητα απο τον ένοχο
Εκτός από το σχοινί -που ελπίζω να έχεις μετρήσει διπλή την απόσταση των μπαλκονιών- θα χρειαστείτε και δύο ράουλα, για το πήγαινε έλα. Αλλιώς δουλειά δεν κάνετε…για τα άλλα πάντως: κουβέντα!
δεν είναι εποχές αυτές για ράουλα. διπλό, στριφογυριστό, μια χαρά πάει κι έρχεται
Ίσως να έχεις δίκιο, ένα πενηντάρικο το ζεύγος είναι η τιμή των ιταλικών* , μα όταν χιονίσει και παγώσει το σχοινί, δεν θα δουλεύει το σύστημα όποτε τέρμα η επικοινωνία. Εκτός κι αν αρχίσετε να πετάτε πετραδάκια στα τζάμια.
*http://www.marinall.gr/productImages/0506002C.jpg
Ούτε λέξη. Ούτε μισή. Όλα καλά.
δεν πεισθήκατε, ε ;
Σας διαβάζω, σας ξαναδιαβάζω, ξεχάστηκα και δεν έριξα άλλα ξύλα, πάει, κάπνισε το τζάκι…
Κόλλησα στην εικόνα της Κέρκυρας. Νικηφόρου Θεοτόκη 2, τα σκοινιά στα μπαλκόνια, τα ξύλινα σκαλιά που τρίζουν, ο στενός διάδρομος που εκτελεί χρέη κουζίνας, η Χριστίνα, χωριατοπούλα ψυχοκόρη που μεγάλωσε τρείς γενιές παιδιών, τα έβλεπε τα καλοκαίρια κι άνοιγε την αγκαλιά της και τα έσφιγγε πάνω στα τεράστια στήθη της και δυό, τρία, τέσσερα σφυριχτά φιλιά, δεν τους πολυάρεσε τότε, μα τώρα κόλλησα στην εικόνα, στη μνήμη, τέτοια κοινότυπα, πράγματι.
Einzel Ticket, adieu sweet bahnhof, καληνύχτα σας
και δεν είναι καν μπαλκόνια…. παράθυρα. Ψηλά, ξύλινα παράθυρα…..
αν είναι να κρυώνετε διαβάζοντας, να το κλείσω το ρημάδι. θα βρεθούμε στον Hbf, 09:33, Gleis 1, μπαίνουμε στο πρώτο τρένο που θα σταματήσει μπροστά μας
“Ούτε λέξη, είπα. Ούτε μισή. Όλα καλά.”
Τώρα καταλαβαίνετε;
ΥΓ: Τα σέβη μου.
ο,τι καταλαβαίνεις σήμερα, αναιρείται αύριο. διαρκές -σχεδόν εκούσιο-alzheimer
Ισχύει. Φταίει όμως και αυτός ο ρημαδοενισχυτής συναισθημάτων. Είναι στον στάνταρντ εξοπλισμό;
Εμείς εδώ έναν πανάθλιο Σταθμό Λαρίσης έχουμε.
Αλλά οι σταθμοί, έχουν γραφικά ονόματα, όπως Μπράλος, Παλαιοφάρσαλος, Διακοπτόν, Μεγάλη βρύση….
ε και ; πάντα θα υπάρχει μια Gleis 1, κάθε μέρα θα είναι 09:33, πάντα ένας προορισμός θα υπάρχει. όπως και οι GAS στα ακουστικά
@ Τσαλ, αν κρυώσει ο καιρός και παγώσουν τα σκοινιά θα κατέβω, θα χτυπήσω θυροτηλέφωνο και θ’ ανέβω πάνω. έχει και τζάκι αυτός ο τζάνκι
@vegas, όχι. στα extras είναι, οπότε δεν μέμφεσαι κανέναν τρίτον γιατί πλήρωσες ακριβά για κάτι που -τελικά- αποδείχτηκε μη χρηστικό
Να αφιερώσω ένα τραγουδάκι; Θα αφιερώσω!
όμορφη η άτιμη. τι να λέμε τώρα.υπόχρεως
Τί να σχολιάσει τώρα κάποιος εδώ.. τέλος πάντων .
ΥΓ πάντως τα ράουλα χρειάζονται σας λέω και εγώ
μια χαρά τα είπε η Ντίνα για λογαριασμό σας.
πίσσα και πούπουλα χρειάζονται, σας λέω εγώ
mou aresoun osa grafete synodeia vroxhs kai ypo thn ephrreia kokkinou krasiou.
mphka na pw mia kalhspera. kalhnyxta. ki avrio mera thanai.
συνοδεία κρασιού και υπό τη επήρεια βροχής, για την ακρίβεια. να ξαναπεράσετε, εδώ βρέχει κάθε μέρα 🙂
Δεν ξέρω για τα τρένα (για να το λέτε, κάτι θα ξέρετε) αλλά τα άδεια ποτήρια σε εκδικούνται μια χαρά, πιστέψτε με! Ειδικά αν τα έχεις αδειάσει στο στομάχι σου, ζημιά μεγάλη…
Μπονζούρ κύριε κκμοίρη.
το θέμα είναι μην έχεις τα τρένα να κάνουν βόλτες και να εκτροχιάζονται μέσα στο κεφάλι σου, τα ποτήρια στο στομάχι είναι απλή υπόθεση. καλημέρα T
σκέφτεστε τον ανωτέρω συνδιασμό;
τρένα και ποτήρια ασορτί σε ένα σώμα;
την ίδια ώρα;
πωπω, εντελώς δευτεριάτικη είμαι σήμερα…
διώξτε με.
τρένο είπαμε, ένα απλό regional, όχι το Orient-Express. θα εκτροχιαστούμε που θα εκτροχιαστούμε,μη πάνε στράφι τα κρύσταλλα…
Εκτός από το σχοινί, να εγκαταστήσουμε κι ένα αγωγό από ενωμένα καλαμάκια. Θα σου στέλνω τσίπουρο, θα μου στέλνεις κρασί.
Να βάλουμε και κανένα βατήρα στο μπαλκόνι, γιατί -έχεις δίκιο γαμώ το κεφάλι μου- πεθύμησα εκείνες τις βουτιές στα βαθιά…
(Το καλοκαίρι να βάλουμε και μια νεροτσουλήθρα!)
— εννιά και σήμερα —
(έτσι λέω…)
τσακίσου και κάνε γρήγορα. θα ξεχάσουμε να κολυμπάμε σε λίγο.φιλώ σε
(σκοινί πήρα, μη τυχόν και πάρεις σαπούνι, θα σκοτωθούμε)
Πωλείται ράουλο γερμανικής κατασκευής,μεταχειρισμένο,σε άριστη κατάσταση,τιμή λογική.Δώρο ένα κουτάκι βαζελίνη(το γράσο έχει-μέχρι στιγμής-αποκλειστική χρήση και δε λέει.)
μετά απο τόσα χρόνια στο παράθυρο ως αποκλειστικός επίτιμος σχολιαστής, αυτό το “πωλείται” με πλήγωσε. ως και μεταχειρισμένη βαζελίνη θα δεχόμουν ως δώρο απο σας. ας είναι…
Δύο ράουλα χρειάζονται. Το λέει κι η συμμαθήτριά σας. Να ακούμε επιτέλους τους ειδικούς!
(πόσο το δίνετε;)
καλά, μη το κάνουμε και e-bay εδώ μέσα. τόσα χρόνια αγωνίστηκα να το αποδιοργανώσω
Τι συντελεστή παλαιότητας έχει η βαζελίνη;
(στην σημερινή κοινωνία της ζούγκλας που ζούμε ακόμα και τα δώρα μπορούν να μας βάλουν σε μπελάδες)
Βάσει του αρ.27 του πολυνομοσχεδίου η βαζελίνη προστίθεται στο αφορολόγητο.
εντάξει αν καθήσεις. στα όρθια όμως;
“αφορολόγητο”…;
Was ist das?
Συμμαθητά, αν αποφασίσουν το πού θα ανήκει η βαζελίνη ανάλογα με τη συσκευασία θα φτάσουμε στα χάλια της μπουγάτσας. Αντί βαζελίνης πάντως προτείνω ξυλοκαϊνη. Μέχρι στιγμής η Ελ. Βεν. δεν ξέρει τη λέξη, ευκαιρία είναι ..
Ο γερμανός συντάκτης του άρθρου δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ακόμα και η γλώσσα μας είναι τόσο αντιφατική και δεν προέβλεψε τίποτα(γμτ).
απο ανθρώπους που φίλμαραν τσόντες στα σέβεντις με άντρες που φόραγαν κάλτσες τι καλύτερο να περιμένει κανείς;
@ kop, μη πεις και umlaut, θα σφουγγαρίζουμε μετά με τις ώρες εδώ …
lederhosen, ήμουνα έτοιμος να πω…
έχεις να φας χαλίκια στα τζάμια αγόρι μου..λατομείο θα στο κάνω το μπαλκόνι