πέντε κλικ

————

Η μνήμη μου δεν είναι πια συνεργάσιμη μα άλλην δεν έχω. Ξέχασα αν ήταν Έλενας Βενιζέλου και Πέτρου Κυριακού ή ακόμη χαμηλότερα, στη Δορυλαίου. Ένα μικρό δισκάδικο, εκεί το ’81 με ’82, δεν θυμάμαι, oι χρονιές μοιάζουν μεταξύ τους σαν γεράσουν. Σκάλιζα ράφια, άκουγα απ’ τα ηχεία το πρώτο των Sphinx, χάζευα ωραία κορίτσια που μπαινόβγαιναν χωρίς αγόρια, κόντευε Μεγάλη Βδομάδα, είχα το εισιτήριο του ΚΤΕΛ στο πορτοφόλι, περίσσευαν λίγα κατοστάρικα, το πήρα παραμάσχαλα, νύχτωνε, έβαλα σημάδι τα φώτα απ’ το περίπτερο ανάμεσα Σούτσου και Βουρνάζου.

“Kent κι έναν bic”

Θα το κάψουμε σήμερα.

Jinx, Tuxedomoon

———————-

Πλατεία Αγίου Θωμά, ανηφορίζω, φτάνω.

“τι θα πιεις;”

“o,τι υπάρχει”

Πάντα κάτι υπήρχε. Σε λίγο βγαίνει απ’ τη θήκη του, καθόμαστε στο πάτωμα, η βελόνα μπαίνει στο πρώτο αυλάκι, όπως μπαίνει στη φλέβα το αναισθητικό. Ζέστη, γαλήνη και χάσιμο.

Εκείνη η πλατεία έχει ήχο, είχε τότε, Οκτώβριο, Φεβρουάριο, Μάιο, αρχές καλοκαιριού, έχει και σήμερα, όσες φορές κι αν τύχει να ξαναπεράσω, όλη η πλατεία ένα τεράστιο Steinway και οι άνθρωποι μέσα και τριγύρω της τα πλήκτρα.

Τhe Köln Concert – part one, Keith Jarrett

—————–

Τσόχα 32. Τρίτος. Θέα ακάλυπτος. Ευάερη και ευήλια όμως, αστική θέα, όχι μικροαστική. Φώτα ολόγυρα, στόρια μισοκατεβασμένα, μισοανεβασμένα, όπως το δεις.

“θα πάμε Bάϊντα, είσαι μέσα;”

“όχι”

“δεν θα βγεις;”

“κόψε, συγκάτοικοι είμαστε, δεν παντρευτήκαμε κιόλας”

“καλά ρε,τι θα κάνεις μόνος;”

“έχω παρέα, πήρα ένα δισκάκι σήμερα, καλά να περάσετε, να ευθυμήσετε κι όταν γυρίσεις ούτε που να το σκεφτείς να μου διηγηθείς την ταινία γιατί και απο μάρμαρο να είσαι θα σε πονέσω”

Knives replace air, Eyeless in Gaza

————–

Όταν σώνονται τα λεφτά πριν τελειώσουν οι διακοπές σημαίνει πως κάτι πήγε πολύ στραβά ή πολύ καλά. Δυο μέρες πριν την Κυριακή της επιστροφής μετράμε κατοστάρικα, πενηντάρικα, βενζίνες, διόδια, τσιγάρα και μελανιές πάνω μας, από τις κροκάλες στο Χορευτό κι από χέρια που δεν ξέραν τι πάει να πει «χαïδεύω». Καλά κάναν. Χορτάτα γέρασαν.

Λίγο πριν τα τσίπουρα του αποχαιρετισμού, βιτρίνα με δισκάκια. Ένα με κοιτάζει, σχεδόν παρακλητικά. Πάρε με. Ξαναμετράω κατοστάρικα. «Κι εγώ όλα κι όλα τρία κατοστάρικα έχω, μη κάνεις μαλακίες». Δεν πειράζει μωρό μου, θα πιω ένα σκέτο και θα σε φάω με τα μάτια μου ξανά. Χορταίνω κι έτσι.

Stars are stars, Echo & the Bunnymen

————–

Όταν μεγαλώσεις θα σε θέλουν όλα τα αγόρια. Μπορεί να ξανάρθεις στην ίδια παραλία. Σίγουρα θα ‘ρθεις. Μπορεί να βρεις μια ξεχασμένη βάρκα -σαν κι αυτήν- να ακουμπήσεις την πετσέτα σου πάνω της. Αν και δε σε βλέπω να συμβιβάζεσαι με λιγότερο από ξαπλώστρα. Θα τους φας την ψυχή, δεν υπάρχει περίπτωση. Και θα τους αρέσει κι από πάνω. Έχεις τον τρόπο εσύ.

«παγωτό;»

«έφαγες ένα»

«θέλω παγωτό»

«ένα φτάνει»

«φάντα;»

«θα φάμε σε λίγο»

«φάντα»

«με το φαγητό, όχι τώρα»

«τότε και παγωτό και φάντα μετά»

«καλά μωρό μου, κάτσε να σου βάλω κι άλλο αντηλιακό τώρα στην πλατούλα, πριν αρχίσουν ν’ απλώνουν χερούκλες οι μαντράχαλοι»

Sodade, Cesaria Evora

 

————-

(placebo, ελλείψει συνταγογράφησης, αλλά the music’s not over yet)