Νομίζω ότι πολλά blogs που γνώρισα πέθαναν. Κρίμα.
Εδώ και καιρό ήταν σαν τους γέρους στους οίκους ευγηρίας, διηγιόντουσαν πάντα την ίδια -κάποτε ζωντανή- ιστορία με μικρές παραλλαγές, ανάλογα με το τι έδειξε το ζάχαρο, το καρδιογράφημα ή το πιεσόμετρο εκείνη τη μέρα.
Στην αρχή πήγαινες να τους ακούσεις με κάποια αδιόρατη λαχτάρα. Μερικές φορές άφηναν την ιστορία μισοτελειωμένη, για να σε αναγκάσουν -με τον τρόπο τους- να ξαναπάς και την επόμενη μέρα, να τους κρατήσεις συντροφιά. Κάποιες ιστορίες, και κυρίως ο τρόπος που τις διηγιόντουσαν, άξιζαν λίγο απ’ το χρόνο που ξέκοβες από αλλού. Ιδίως όταν έβλεπες τα μάτια τους να λάμπουν, κοιτάζοντας έξω απ’ το παράθυρο. Πάντα έξω απ’ το παράθυρο έβλεπαν όσο μιλούσαν, σα να θέλαν να σου πουν «ξέρεις, κι εγώ εκεί πέρα ήμουν κάποτε».
Πέρασε ο καιρός, το δωμάτιο άρχισε να μυρίζει γεροντίλα, κλεισούρα, φάρμακα και παραίτηση. Αέρας καθαρός δεν έμπαινε μέσα. Για λέξεις ούτε λόγος. Οι ιστορίες γίναν μια. Η φωνή έβγαινε με δυσκολία, οι παύσεις γινόταν όλο και μεγαλύτερες. Ο χρόνος σου λίγος, το ίδιο και ο δικός τους.
Κάποτε άκουγες στους διαδρόμους ότι στο νούμερο 5 φέραν νέο γέρο κι αποφάσιζες -περισσότερο από περιέργεια παρά από αληθινό ενδιαφέρον- να πας ν΄ακούσεις τι έχει να πει, παράξενο, αλλιώτικα ειπωμένο ή διαφορετικό. Στην αρχή ίσως είχε. Αλλά δεν ήταν παρά ακόμη ένα δωμάτιο που στο τέλος θα μύριζε -κι αυτό- γεροντίλα, κλεισούρα, φάρμακα και παραίτηση.
Άδικα περίμενε ο παλιός να φανείς στο άνοιγμα της πόρτας του. Μπορεί,όμως, και να ένιωθε ανακουφισμένος. Κουράστηκε να λέει την ίδια ιστορία μόνο και μόνο για να μη βλέπει άδειο το δωμάτιο και τη διπλανή καρέκλα, για να μη μένει μονάχος του τις νύχτες με την φοβερή και τρομερή Nurse Ratched. Κάποια στιγμή έπρεπε να ξεκουραστεί και να συρθεί ν’ ανοίξει, επιτέλους, εκείνο το παράθυρο απέναντι. Περιμένοντας μετά πάνω στα καθαρά σεντόνια τον «Chief» Bromden να δώσει ένα τέλος στην ταινία.
—-
a/man/called/... 
μαλλον τον εαυτο σου υπονοεις !
yes it is
Κουράστηκα…
yes it is
Το μέλλον μας;
Απ’ την άλλη, αν σκεφτείς ότι τα γράφει κάποιος που μια ή δύο φορές προανήγγειλε τον δικό του θάνατο (όπως όλοι μας δηλαδή)…
ζόμπι σκέτο ο τύπος. αστείος, πλέον
(Ειδικά μετά το 6.20)
Το σωστό είναι
γι αυτό ταξιδεύω μόνο με ΚΤΕΛ, για να μη πέσω πάνω σε τέτοια τσογλάνια
(μίλησες στην ψυχή μου άρχοντα)
αυτό μου ήρθε στο μυαλό. επίσης ΒΥΖΙΑ. το έμαθα στο τουίτερ, είναι η λύση για όλα τα προβλήματα. (δεν παραθέτω εικόνα, εκτός κι αν μου ζητηθεί.)
o “Chief” πάντως τον έπνιξε με μαξιλάρι. αν υπονοείτε πνιγμό με άλλα μέσα, ευχαρίστως να το οπτικοποιήσετε
ποιον πνίγουμε; εσάς πάντως σίγουρα όχι. το παράκανα ίσως με το σχόλιο, ήταν αυθόρμητο, συγχωρείστε το.
Δεν πρέπει να μιλάς έτσι για τα … “περήφανα γηρατιά” …
———————————-
Happy Monday να έχουμε όλοι .
όταν μεγαλώσω θα γίνω ο Shaun Ryder
@cyberwhispers, όχι βέβαια. στην τελευταία σκηνή της ταινίας αναφερόμουν. μην πνίγετε τον αυθορμητισμό σας, στο τέλος δεν θα μείνει κανείς όρθιος εδώ μέσα 🙂
εισαι ωραθι;! χωσε χωσε. μεχρι τελικης πτωσης. αποτελειωσε σε!
ματαιοπονείς. ζόμπις ντου ιτ μπέτερ
Πιο χάπι δεν εχει
δεν ήταν comforting δηλαδή ;
Ήτανε, γι αυτό το λέω
Το ασυμβίβαστο blog που πρωταγωνιστούσε στην ταινία, πάντως, αυτοπλασαρίστηκε έξυπνα και έγινε φίρμα παίζοντας πάντα τον εαυτό του: ένα ολίγοντι τρελαμένο blog με σαλεμένα κείμενα προσφορά σε επίδοξους εναλλακτικούς bloggers.
τω όντι. εγώ -πάντως- υπήρξα εκ γενετής συμβιβασμένος οπότε μην αποπειράσθε συσχετισμούς
αγαπάω τόσο τα μαύρα μου πενάκια που ακόμα και αν σχεδόν πεθάνουν -πάντα πιστεύω σε ένα σχεδόν- τα κρατάω. και μια μέρα ως δια μαγείας ξαναζωντεύουν και με βοηθάνε να τελειώσω το τελευταίο μου σχέδιο για απόψε.
μαύρα πενάκια να το καταλάβω, σε μαύρο πληκτρολόγιο έχουμε κάτι;
και καλα για σενα..αφου για τους αλλους λες ..τον ξερουμε οι παλιοι τον παλιο
love to be the “Chief”
Όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν….
τα ωραία. τα μέτρια μακροημερεύουν
Τραγική προσπάθεια αγαπητέ να υπονομεύσετε τον χρόνο που αφιερώνω πλέον στο βλογ μου. Το κρατάω με λεξοτανίλ ανοιχτό, θα έπρεπε να το σεβαστείτε 😛
κι εσείς, την προσπάθειά του να πεθάνει με αξιοπρέπεια
κι αν πέθαναν; είναι σοβαρό;
δεν έχει πάει ακόμα το χέρι στο delete. απλά αυτό
η χαρά όμως του να διαβάζεις τους άλλους, να αφουγκράζεσαι τις χαμηλές ή τις δυνατές φωνές τους, τις σιωπές τους. α! και να σχολιάζεις επώνυμα. μέχρι να κάνεις ένα άλλο λογαριασμό 🙂
to be with others. αυτό