Προχτές αργά το απόγευμα αποφάσισα ότι ο καλλωπισμός πρέπει να πεθάνει. Ήρθε η εποχή να αφήνονται οι λέξεις να βγουν στο δρόμο μονάχες τους, όχι δυο δυο ή τρεις μαζί, ούτε ντυμένες. Γύμνια. Ούτε παπούτσι, ούτε ζακέτα, ούτε βρακί. Αχτένιστες, άλουστες. Όπως τις είδα στη γέννα. Ή αυτές είδαν εμένα, δεν έχει και μεγάλη σημασία ποιός πρώτος.
Να γράφεις «πεινάω». Σκέτο. Καμιά επεξήγηση. Πεινάω. Θέλω να βάλω κάτι μέσα μου, να γεμίσω. Φτάνει, ως εκεί. Το I’m starving ακούγεται πιο καμπανιστό, το ίδιο και το λιμοκτονώ αλλά κανείς δεν σε φοβάται αν μπογιατίζεις τις λέξεις. Ασπρόμαυρες -με μια κιτρινίλα, δώρο του χρόνου- έχουν πιο μυτερά δόντια.
Να πληκτρολογείς «σε θέλω». Ούτε ποιάν, ποιόν, ούτε γιατί, ούτε πότε, ούτε τι θα τον, την κάνεις μετά. Σε είδα, χτες, σήμερα ή πρίν δέκα χρόνια και σε θέλω. Δεκάρα δεν δίνω αν ζεις ή αν είσαι αλλουνού ή αλληνής, αν ξέρεις ότι υπάρχω, αν αξίζεις να σε θέλει κανείς, αν αξίζω δεύτερη ματιά. Εγώ σε θέλω. Έτσι.
Να λες «ψόφα». Απ΄τα τρίσβαθα της ψυχής σου. Χωρίς ετυμηγορία. Χωρίς τύψεις. Ψόφα και φύγε απ’ τον κόσμο μου, πήγαινε να παίξεις ή να σαπίσεις στο δικό σου. Πες το, γράφτο και βάλε τελεία μετά. Αυτό ήταν το λάθος που κάναν οι Archive. Τα υπόλοιπα στιχάκια που στίψαν το μυαλό τους να γεννήσει ήταν βάρος περιττό, ψεύτικο στολίδι, φο μπιζουδάκι στην ατέλειωτη ομορφιά του So fuck you, anyway. Ξέρει αυτός, αυτή, το γιατί. Όλοι μας ξέρουμε το γιατί.
«Κουράστηκα». Έτσι, ξεδιάντροπα και γρήγορα. Για κάποιο λόγο κουράζονται οι άνθρωποι. Για δέκα λόγους, για εκατό. Αν κάτσεις να τους μετρήσεις κουράζεσαι περισσότερο. Μη μετράς.
Να πεις «φύγε». Ένα κενό στο χρόνο. Ούτε πριν, ούτε μετά. Αυτά τα πριν και τα μετά είναι για ιστοριούλες και ποστάκια. Για μόδιστρους των λέξεων. Για λατρεμένες κοπτοραπτούδες. Γυμνά είπαμε. Ούτε ύφασμα, ούτε βελόνι, ούτε κλωστή. Μόνο «φεύγω» μπορείς να φορέσεις, αντί «φύγε». Να το φορέσεις όμως, όχι να σε φορέσει. Μη παρασυρθείς και γυρίσεις πίσω να δεις τι ξέμεινε. Κανείς δεν νοιάζεται να γλύφει αλάτια για να ζωντανέψουν ξανά.
Τα βράδια που με παίρνει ο ύπνος, αυτές οι ηλίθιες λέξεις κάνουν παρέα μεταξύ τους, καθρεφτίζονται, φτιασιδώνονται, χαζογελάνε. Νομίζουν ότι θα μεγαλώσουν και θα γίνουν σκέψεις. Οι γελασμένες, οι φτηνές, οι τιποτένιες. Αφού θα ξυπνήσω και θα λουφάξουν πάλι ολόγυμνες στη γωνιά τους. Όπως ήταν στη γέννα. Τη δικιά τους ή τη δικιά μου, δεν έχει πια σημασία.
—
a/man/called/... 
σαν π ρ ό κ ε ς κλπ
όπως είπε και ένας “σπουδαίος”, “άγνωστο πού θα πάνε οι υπό διαθεσιμότητα λέξεις”
Καλά που το διάβασα μέρα. Έχω κόψει το αλκοόλ τώρα τελευταία, και καταλαβαίνεις… (θα έκοβα είτε τις φλέβες μου είτε τη νηστεία).
(όχι. αποφάσισα. θα πάω σπίτι, θα περιμένω να νυχτώσει, θα το ξαναδιαβάσω και θα τσουγκρίσω με τον εαυτό μου στην υγειά σου!)
γεροί να ΄μαστε να κόβουμε λέξεις, να περισσεύουμε καμιάν αγκαλιά
Τσάκωσα μια μικρούλα που σας ξέφυγε όταν σας πήρε ο ύπνος: “Όχι.”
ρίξτε της ισόβια για να μάθει να ξεπορτίζει
Μόλις το διάβασα, το πληκτρολόγιό μου έβγαλε αγκάθια.
μην περιμένετε να γίνουν ρόδα. κόψτε τα, πετάξτε τα
Τα ξερίζωσα κι έχω να σου προτείνω σάουντρακ: Untitled (Mayakovsky/Mecano) http://vimeo.com/45730385
“Protocol sentence, in the philosophy of Logical Positivism, a statement that describes immediate experience or perception and as such is held to be the ultimate ground for knowledge. Such a statement is also called an atomic statement, observation statement, judgment of perception, or basic statement; in particular, the term protocol sentence is associated with the work of Rudolf Carnap, a 20th-century German-American philosopher of science and of language.”
🙂
βρίσκομαι σε αμοιβάδα mode. θα γκουγκλάρω τον Carnap μόλις συνέλθω
Πετάξτε τα κυρίως.
σωφροσύνη
Να μουρμουρίσεις “πεθαίν…” . Έτσι , μόνο “πεθαίν…” .
Έτσι και του βάλεις κατάληξη , πάει … είναι σαν να του φόρεσες φούστα-μπλούζα … ίσως – ίσως και λίγο ρίμελ στις βλεφαρίδες …
—————————————
Μπα … τι μ’ έπιασε απόψε ?
είστε σε καλό δρόμο
ο,τι ωραιότερο έχω διαβάσει τώρα τελευταία. η ετικέτα το αδικεί. 🙂
καλό κίνητρο η αδικία. σε κρατά σε εγρήγορση
ναι
νταξ
εντάξει, είμαι σπαστικός, αλλά γιατί μόνο ρήματα και γιατί μόνο ο έρωτας δικαιούται κάποιου στοιχειώδους προσδιορισμού; Σκέπτεσαι με όρους δράσης, ελπιδοφόρο το βρίσκω. Φαντάσου να μουρμούριζες μόνο ουσιαστικά: ταβάνι, αέρας, γυναίκα.
για να μαγαρίσω την ονείρωξη, όταν έγραφα “σε θέλω” σκεφτόμουν μια Ferrari 342 America
@quasar, μηχανή του χρόνου είστε. ΚΕΒΟΠ, γουόκμαν, 1984
Το βράδυ που ΔΕΝ με παίρνει ο ύπνος … αυτές οι λέξεις…καθαρές και γυμνές με τριγυρίζουν με τσιγκλάνε, με ζουλάνε, με παιδεύουν….είναι κοφτερές σαν ξυράφια και κρύες σαν τις νυχτερινές βόλτες στον χειμωνιάτικο βοριά…..παγώνουν την σκέψη και σταματάνε το βλέμμα ακίνητο σε ένα σημείο …θαρρείς και είναι το βλέμμα νερένιο και παγώνει απ’το κρύο…………
Με συγκλονίσατε αγαπητέ…..σαν να διαβάσατε μέσα μου …..
Καλησπέρα σας….
αυτό το να είμαι μέσα σας το λές και τρομαχτικό
Σαν να διαβάσατε μέσα μου , είπα…..δεν χρειάζεται να μπεις μέσα σε κάποιον για να μπορέσεις να διαβάσεις τις σκέψεις του…..
Καλησπέρα σας….
You don’t exist, you’re just drawn this way