Μερικές φορές απορώ με ανθρώπους που δεν ξέρω. Θυμώνω μαζί μου γιατί θυμώνω με e. Με τα περισσότερα απ’ αυτά, στην αληθινή μου ζωή δεν θα ‘θελα να διασταυρωθούν ούτε οι σκιές μας.
Γκρι, μωβ, λερί, τέτοιο ουρανό σου περιγράφω έξω απ το παράθυρο.Χάλι μαύρο, άπλυτος ουρανός, βρωμιάρης, λέτσος.Κάποτε μου άρεσε να τον βλέπω σε εξώφυλλα από δισκάκια, που είναι χωμένα πίσω πίσω στα ράφια εδώ και χρόνια. Ηeaven up here, αν σου λέει κάτι. Σήμερα μόνο ήλιο θέλω, γερνάω. Σίγουρα γερνάω.
Κρυώνω και είμαι κουρασμένος.Όλη την περασμένη βδομάδα -κι αυτήν – την έβγαλα χαπακωμενος.
Είμαι ένα κλικ πριν το κρακ. Και θα είναι μεγάλο κρακ, θα το ακούσω πριν καν έρθει. Θα δω τις μελανιές.
(άθλια και θλιβερή προσπάθεια να με πείσω να μην αρχίσω γυμναστήριο)
Θέλω να αγοράσω ένα παλιό βανάκι VW. Και να μπω να κάνω ταξίδια μέσα του, ας είναι και παρκαρισμένο. Το πάν -λέγαν οι σοφοί- είναι να μη ξέρεις πού θα σε βγάλει το επόμενο πρωί. Όταν η αμόλυβδη είχε πενήντα δραχμές το γαλόνι, τέτοιας λογής σοφία την παίζω κι εγώ στα δάχτυλα.
Ξεκίνησα τον Νοέμβριο να διαβάζω -ξανά- τη «Μεγάλη Πλατεία» του Μπακόλα. Τελικά είναι πάρα πολύ μεγάλη πλατεία, τύφλα να ΄χει η Τιενανμέν, ούτε στα πρώτα τραπεζάκια κατόρθωσα να φτάσω και κοντεύει να μπει η άνοιξη.
Μουσικές ακούω μια φορά κάθε δέκα, δεκαπέντε μέρες. Όπως πηγαίναν οι παλιοί στις πουτάνες, για να ξεχαρμανιάσουν. Πως κατάντησα έτσι εγώ…
Υποθέτω, διόλου βάσιμα, πως το καλοκαίρι θα αποφασίσει να με καταδεχτεί και φέτος. Αν και με τους περισσότερους της ράτσας μου δεν θα ΄θελε να διασταυρωθεί ούτε καν στις τριανταμία Αυγούστου λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Φυσικά τα blogs πέθαναν. Και είναι απόλαυση να ορνιθοσκαλίζεις, όταν κάνεις κέφι, ο,τι σου κατέβει, πάνω στα βρωμομάρμαρα. Oύτε ο από κάτω θα ενοχληθεί, ούτε οι περαστικοί θα γυρίσουν κεφάλι. Από ψευτοφαντάσματα βρώμισε ο τόπος. Κάποτε έλεγα κι ένα «α!» διαβάζοντας αλλωνών μάρμαρα. Τώρα, εννιά φορές στις δέκα, ανάβω ένα κεράκι και τέλος. Δεν φταίνε οι άλλοι, μου σώθηκαν όμως τα «α!».
Κάποια στιγμή να το πάρω απόφαση πως άδικα μεγαλοπιάνομαι. Το μόνο κρακ που μπορεί να ακουστεί, θα είναι από τη μέση μου. Αν ξεχάσω τη ζώνη, τη μέρα που θα βγάζω ένα ένα τα φυτά ξανά στο μπαλκόνι.
Με μερικούς από τους e που ποτέ δεν ήταν -εξ αρχής- e , θα διασταυρωθούμε κάποια στιγμή στην αληθινή ζωή και θα πιούμε τσίπουρα, μπίρες, καφέδες, κρασιά, γουίσκια, κώνειο, ο,τι. Μπας και ξαναζωντανέψουν τα χαμένα «α!»
——-
a/man/called/... 
Είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς, της τελευταίας παραγράφου, ε; Πες ναι. Πες ναι, σου λέω. Ήδη κάνω πρόβα στα “α” μου. Ίσως νάναι κι αυτό το καλοκαίρι. Ίσως νάναι και πριν τις 31 Αυγούστου…
ναι σου λεω, ναι !
Τελικά,βαρύς ο Μπακόλας.(Τι κλικ και κρακ μου λέτε;Εγώ επείσθην και πήγα στο γυμναστήριο και όταν άρχισα να γυμνάζομαι όλοι με κοιτούσαν ξαφνιασμένοι γιατί νόμιζαν ότι έπαιζα τουμπερλέκι.)
ασήκωτος ο θεσσαλονικιός, σχεδόν μπαγιάτης
(“νόμιζαν” ; )
“α!”
🙂
ναι
α! (e!)
ναι, λέμε
Δεν ξέρω αν μπορώ κι εγώ να αναφωνήσω το σωτήριο “α” ή αν εμένα μου αξίζει, αλλά κάποια κομμάτια του εαυτού μου τ’ αναγνώρισα…
you bet 🙂
Αφού διαθέτεις ακόμα κεράκια μην ανησυχείς, θα ξαναβρείς και τα α!
εμ αυτό φοβάμαι, οτι θα μείνω με τα κεράκια στο χέρι
Πες μου , πως όταν με πρωταντίκρισες live , σου ήρθε να ξεφωνίσεις ένα στεντόρειο …”Α!” (όχι “α!” … “Α!” , με κεφαλαίο) , αλλά το θεώρησες μη-κόσμιο και διατήρησες την παροιμιώδη ψυχραιμία σου …
Έλααααα πες μου … φτιάξε μου την μέρα (που εδώ που τα λέμε , όντως χάλια είναι από το πρωί) .
I confess !
σε μερικούς ταιριάζει μια χαρά ένα βανάκι για να χωρέσει όλους τους ακριβούς έ-δες του. μερικοί θέλουν νταλίκα. άλλοι κατσαριδάκι. κι άλλοι μια ζωή την περνάνε με το μονόκυκλό τους, χωράει πολλούς εκεί, αλλά μόνο στην τσέπη μες στο ipod.
χίλιοι καλοί χωράνε στο e-βανάκι
Ήρθα με μια τρομερή σοβαρότητα να σχολιάσω το ποστ και έπεσα πάνω στο σχόλιο του Σελιτσάνου.
Τα ρέστα μου!…
γιατί με τρομερή σοβαρότητα; τιναιδώ; κανα συνέδριο ; 😛
α;
με θαυμαστικό, όχι ερωτηματικό
Εγώ ήρθα να σχολιάσω με σοβαρότητα, αλλά έπεσα πάνω στο σχόλιο της Theorema πού έπεσε πάνω στο σχόλιο του Σελιτσάνου και δεν πρόλαβα να συνεχίσω: α-
α καλά
Κι εγώ ξανάρθα να δω τι μου απάντησες, κι είδα τον Bibliothekarios που πρόσεχε την Τheorema που πρόσεχε τον Selitsanos και ξεχάστηκα.
Άσχετο: η Γιαδικιάρογλου έχει blog;
άμα έχει την οικτίρω
Μ’ αρέσουν πολύ αυτές οι ντόμινο παρελκυστικές συμπτώσεις των σχολίων…
Άσχετο: Nina C έβαλα τα γέλια!.. – Βιβλιοθηκάριε, να ξαναδιαβάσεις το Μικρό Πρίγκιπα εσύ! :ρ
(άρνηση ονομάζεται αυτό, έτσι λέει ο πσυ: άρνηση να συμμετάσχουμε σοβαρά στο σοβαρό αυτό ποστ, επειδή μας στριμώχνει…)
να κάνει βλογ ο πσυ, να δει τι εστί βερύκοκο
Ω. Βαυκαλιζόμεθα όλοι μαζί παρέα ή ιδέα μου ειναι; Λέω να ξανακονίσω εκείνα τα νυχάκια 🙂
δεν τα ‘δα και κομμένα ποτέ 😛
λάηκ 🙂
κ βαλτε ενα τουητεροκουμπι επιτελους που μας ταλαιπωρειτε καθε φορα!
δεν παίζω τουίτερ λέμε
ναι αλλά παίζουμε εμεις!
δεν περίμενα να το πω αυτό για σας—>δεν μου άρεσε το κείμενο, το βρήκα εγωιστικό και μου άφησε κάτι αρνητικό. Αλλά φαντάζομαι δεν έχει και πολύ σημασία…τα σχόλια όμως ήταν απολαυστικά, μερσί.
αυτό έχει σημασία, το “όταν κάνεις κέφι”, “ο,τι σου κατέβει” . θέλει αγώνα για να το κατακτήσεις
Μην πω και εγώ α και γίνω ένας από τους πολλοί. Να πω ένα ω! Αρκεί μάλλον
🙂