Μόλις είχε βγει από μια δύσκολη ανάρρωση την πήρε τηλέφωνο. Ρώτησε αν χρειάζεται κάτι, οτιδήποτε, οποτεδήποτε, του είπε όχι. Όρθιο όχι, σίγουρο. Καμιά σχέση με τα σακάτικα.
Την άλλη μέρα ξαναπήρε τηλέφωνο, είπε «να ‘ρθω να σε δω ;», άκουσε κάτι σαν «έλα», πήγε, κάθησε ένα τέταρτο, εκείνη -ταλαιπωρημένη αλλά ακόμη όμορφη- ήταν μισοξαπλωμένη σε μια γωνιά του καναπέ σκεπασμένη με μια καφέ κουβέρτα, είδε την ετικέτα, Βέτλανς-Νάουσα, αθάνατες οι γαμιόλες σκέφτηκε, είπαν δέκα σαχλές κουβέντες, την ξαναρώτησε αν θέλει κάτι, είπε όχι, σ’ευχαριστώ, βαριέμαι κλεισμένη μέσα αλλά θα περάσουν οι μέρες, πριν την ενδέκατη κουβέντα της είπε «να πηγαίνω τώρα, μη σηκώνεσαι» κι έφυγε.
Δυο μέρες μετά έστειλε ένα μήνυμα «κερνάω πίτσα και παρέα, όποτε θελήσεις». Πέρασε μισή ώρα, ήρθε απάντηση «καλή ιδέα, σήμερα περιμένω κόσμο, κάποια άλλη μέρα ίσως». Απάντησε σε πέντε λεπτά «όποτε θελήσεις». Κακή ιδέα.
Κύλησαν πολλές άλλες μέρες ίσως. Πάρα πολλές μέρες ίσως. Δεν πήρε τηλέφωνο, δεν έστειλε μήνυμα. Ούτε είδε στο δικό του.
Χρόνια μετά, κάποιο βράδι που σκεφτόταν εκείνην τυλιγμένη με τη Βέτλανς-Νάουσα, χωρίς να ξέρει αν ζει, αν πέθανε, συνειδητοποίησε -επιτέλους- ότι δεν χάθηκαν στο κάποια άλλη μέρα. Στο ίσως χάθηκαν.
—
a/man/called/... 
Ξέρεις δα , πόσο μπερδεμένο είναι αυτό το “ίσως” .
Όλο στροφές , αδιέξοδα , μονόδρομους , και … απότομα “σκοτάδια” …
Φυσικό λοιπόν και αναμενόμενο το να χάνονται κάποιοι , μέσα του …
oh well, that’s life, isn’t it ?
Η ελάχιστη πείρα μου στις κοινωνικές συναναστροφές,μ’ έχει εξοπλίσει μ’ ένα σοφτγουέαρ παρόμοιο με τον αυτόματο διορθωτή κειμένων,το οποίο όταν ακούει ίσως διορθώνει αμέσως σε όχι.Αυτή η τεχνολογία εξακολουθεί να με εκπλήσσει.
κι εμένα
Θέλω να κλαίω (πάλι).
Θα σας κόψω. Μου κάνετε κακό.
Ίσως.
γιατί ; σε άλλον πλανήτη ζείτε σεις ; δεν έχει βέτλανς-νάουσα στον δικό σας ;
Εμ, δεν έχει… γι’ αυτό συγκινούμαστε όποτε τις συναντάμε…
Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες (σε ακριβώς αντίθετη φορά από τους διπλωμάτες) όταν λένε όχι εννοούν ίσως, όταν λένε ίσως εννοούν ναι και δε λένε ποτέ ναι. Γκαντέμης. Θα ΄πεσε στην εξαίρεση του κανόνα.
κάπου θα ΄πεσε πάντως
….μισοξαπλωμένη στον καναπέ,σκεπασμένη με την καφέ κουβέρτα(Βέτλανς-Νάουσα,όντως αθάνατες),ταλαιπωρημένη(από το ψοφόκρυο) -αλλά ακόμη όμορφη(όνειρο ζω,μη με ξυπνάτε)-προσπαθώ να καταλάβω αν όντως χαθήκαμε στο ίσως ή στο κάποια μέρα…Άτυχη γενιά,στην έλλειψη τεχνολογίας χάθηκαν πολλά…ας είχαμε τότε κινητά και σου λεγα εγώ …
ενταξει, δεν τις φτιάχνουν πια τις κουβέρτες όπως παλιά