‡
Από μια απροσδιόριστη βλάβη χρόνου, τύχης και συμπτώσεων, ξέμειναν για πρώτη φορά μόνοι. Για δέκα λεπτά.
Δεν χρειαζόταν καν δέκα λεπτά, ακόμη και τρία θα ‘ταν αρκετά. Δεν τον έβλεπε, πίσω της ακουγόταν η ανάσα του, τον ένιωθε. Ήξερε τι ερχόταν να κάνει, προσευχόταν σ’ όποιον θεό βρήκε πρόχειρο εκείνη τη στιγμή να μη το μετανιώσει.
Όσο πιο κοντά πλησίαζε τα χείλια του στο λαιμό της, τόσο λιγοστεύαν οι δόσεις απ’ το χαράτσι μέχρι που εξαυλώθηκαν. Καμιά άλλη σκέψη δεν τόλμησε να υψώσει ανάστημα ανάμεσα στη γλώσσα του και το χνούδι της.
Ψιθύρισε «μη γαμώτο», γέρνοντας το κεφάλι από την άλλη πλευρά, για να κάνει περισσότερο χώρο στο στόμα του τη στιγμή που το ‘νιωσε στο δέρμα της. «Μη γαμώτο, μη ψυχή μου, μη μου αφήσεις σημάδι, πρόσεχε».
«Ψυχή μου»
Δεν ήταν και κακό. Για αρχή. Λίγο όμορφα παλιομοδίτικο μα η αχαριστία είναι άσχημο πράμα, τόσα χρόνια μόνο το όνομά του άκουγε να βγαίνει απ΄το στόμα της. Τώρα προβιβάστηκε. Πήρε ένα «μου», δεν τον χόρτασε όμως.
Όσο ανέβαινε προς το αυτί της, τα λεφτά στον φάκελο πίσω (εκείνα τα λίγα, για να ψευτοπληρωθούν οι κάρτες) γινόταν περισσότερα, αυγάτιζαν με κάθε εκατοστό ανάβασης. Μύριζε όμορφα, εκατό φορές την είχε ρωτήσει «τι άρωμα φοράς;», εκατόν μία το ξέχασε. Δεν τον ένοιαζε στ’ αλήθεια το όνομα, μόνο να γινόταν εκείνος το άρωμα της για μια ώρα ήθελε. Για δυο ώρες, για έξη. Για όσο. Για να της πει «ωραίο, μα φόρα εμένα μια φορά, θα μυρίζεις καλύτερα μετά». Δεν το είπε ποτέ, το ΄βρισκε σαχλό και επιτηδευμένα παρακλητικό.
Όταν το χέρι του ανασήκωσε το φόρεμά της και τρύπωσε ανάμεσα στα πόδια της, λίγες πιθαμές πάνω απ΄τα γόνατα , του ‘πε «όχι ρε γαμώτο, θα μπλέξουμε άσχημα αγόρι μου» και άξαφνα μηδενίστηκαν οι δόσεις στην εφορία, παρόλο που απέμεναν δυο ακόμη. Τα πόδια μια άνοιγαν, μια σφράγιζαν, μίλαγαν στο χέρι του χωρίς ν’ ακούγεται η φωνή της, «σταμάτα εδώ, τώρα που θα σταματήσω να σε σφίγγω θα σκαρφαλώσεις πιο ψηλά, λίγο όμως, μετά θα ξανασταματήσεις μέχρι να σου πω ξεκίνα».
«Αγόρι μου».
Δυο «μου». Καύσιμο για τη διαδρομή. Οι ψυχές και τ’ αγόρια ήταν συνοδευτικά. Το «μου» ήταν το κυρίως πιάτο και το επιδόρπιο μαζί κι ας ήταν δανεικό.
Την ώρα που έφτανε στο τέρμα και ικέτευε -από μέσα της- να παραμερίσει το λευκό βαμβακερό ύφασμα σαν νήμα τερματισμού, σαν κορδέλλα εγκαινίων, δεν απέμεινε λογαριασμός απλήρωτος. Με το που ένιωσε τα δάχτυλά του να την ανοίγουν, για κείνη δεν υπήρχε ούτε γαμώτο, ούτε μη, ούτε σταμάτα. Ούτε εξετάσεις παιδιών, ούτε χαλασμένο πλυντήριο, ούτε στοίβες ασιδέρωτα, ούτε μαλάκες συνάδελφοι στη δουλειά, ούτε ρίζες που άρχισαν να ξαναξεμυτίζουν άβαφες, ούτε περυσινή φούστα με ανυπάκουο φερμουάρ. Ούτε γυμνό πρόγραμμα στο κρεβάτι, κάθε Παρασκευή. Και κυρίως ούτε άδειο πορτοφόλι. Για δέκα λεπτά, για μισή ώρα, για λιγότερο από μια. Για όσο.
Μετά θα είχαν όλον τον καιρό να μετανιώσουν και να ξαναβάλουν τους φακέλλους με τα ουφ και τους λογαριασμούς στη θέση τους. Τώρα έπρεπε να ξοφληθούν άλλοι λογαριασμοί, χρόνων. Τυχαίων αγγιγμάτων στα μπράτσα, στα γόνατα, στη μέση, στην πλάτη. Φιλιών στα μάγουλα που θέλαν σα λυσσασμένα να λοξοδρομήσουν, ματιών που διασταυρωνόντουσαν -ανάμεσα σ’ άλλα μάτια- κάθε φορά που η φούστα της σηκωνόταν λίγα εκατοστά πιο ψηλά, μ’ εκείνη να μη λέει «κοίτα με» κι εκείνον να μην ικετεύει «δώσ’ μου κι άλλο». Ανάμεσα σε κουβέντες μπαλκονιού, υπέρβαρα ουφ, λειψά γέλια, νούμερα που δεν βγαίνουν, ώρες που δεν φτάνουν, δουλειές που δεν υπάρχουν, ποτήρια αδειανά, σταχτοδοχεία γεμάτα. Και -όσο κι αν την ξορκίζεις, ως ασύμβατη με τις μέρες που ζούμε- αχόρταγη καύλα. Για πέντε λεπτά, για δέκα, για μισή ώρα. Για όσο.
Άμα το καλοσκεφτείς, είναι κι αυτό μια Ανάσταση.
‡
a/man/called/... 
άμα το καλοσκεφτείς, αυτή ειναι η ανάσταση. και η επανάσταση. και σκέτη στάση.
όμως τα καλύτερα συμβαίνουν όταν δεν τα καλοσκέφτεσαι
Χμ… Εκείνες οι δόσεις που λέγαμε, έτσι; Σωστός ο Συγχιστής, καλά κάνει και μας συγχίζει.
Υφολογική παρατήρηση: τρελαίνομαι όταν το πορνό συνοδεύεται από συναίσθημα. Τρελαίνομαι. Το καλύτερό μου.
Αντε, καλή Ανάσταση σε όλους, καλή Επανάσταση, καλή Στάση, καλή Τάση, κι ό, τι αγαπάτε να σας θέλει!
“πορνό”
ωραία, δεν θα ξαναγράψω για άδεια πορτοφόλια λοιπόν
Είναι σίγουρα κι αυτό μια … ή κάτι σαν Ανάσταση … Αλλά βρε πουλάκι μου , απόψε ;… Απόψε με τον Επιτάφιο ; … Α πα πα πα , άλλα 7.000 χρόνια στην κόλαση , να κρυφοκοιτάζω τον κόσμο σας … Κολάστηκα κι άλλο , η κολασμένη …
Δηλαδή , αύριο , Μ. Σάββατο , που αρχίζει και ξεθωριάζει το μαύρο Πένθος , τι θα κάνεις ; Θα μας το δείξεις και σε βιντεάκι , το πως έρχεται η … “ανάκαμψη” και μπαίνουν σε καλύτερη τροχιά τα οικονομικά , μιας μέσης αστικής νεοελληνικής οικογένειας ;
Και μην μου απαντήσεις , ότι οι αναρτήσεις σου προάγουν το συζυγικό σεξ , γιατί θα έχω ένα σωρό απορίες και δεν θα σου ξεφορτωθώ , μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο …
——————————
Σας εύχομαι με υγεία και χαρά η φετινή Ανάσταση (… για το “με χαρά” … ποτέ δεν ξέρεις … μπορεί και εύχομαι κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο) .
μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο έχουμε καιρό
όλα καλά , αντεύχομαι
Πάθη, μετάνοιες, Ανάσταση. Αν χρειαστεί στο casting κανάς Φαρισαίος που να λιγουρεύεται και κείνος τα γυμνά γόνατα είμαι διαθέσιμος.
κι εμείς κλέφτες θα γίνουμε; αμάν κάναμε να βρούμε το δρόμο
Το “πρόβλημα” είναι ότι η παραπάνω σκηνή μοιάζει όλο και περισσότερο με sci-fi…
σύμφωνοι αλλά για “ποιόν” ;
Για όλους όσοι δεν είναι οι πρωταγωνιστές ενός αντίστοιχου sci-fi, για όλους αυτούς που ζουν μέσα σε θλιβερές καθημερινότητες από άγχη, λογαριασμούς, υποχρεώσεις που δεν βγαίνουν, καταθλίψεις που τους χτυπάνε σε τοίχους και ταβάνια, για όλους όσοι δεν παλεύουν μα μόνο ακολουθούν και κλείνονται μέρα με τη μέρα και πιο πολύ στα τείχη τους, εμμένουν στα αδιέξοδά τους και δεν τους νοιάζει τίποτα παρά μόνο τα καθωσπρέπει. Νομίζω, τουλάχιστον…
Αληθώς…
είθε
άμα το καλοσκεφτείς, σταύρωση είναι. για όσο.. αλλά και η πολύ σκέψη, σίγουρα ανάσταση δεν είναι )))
“όμως τα καλύτερα συμβαίνουν όταν δεν τα καλοσκέφτεσαι”. σωστή
Δουλεύει.Σοβαρά το λέω.
φυσικά δουλεύει. εγγυημένα
Στα πολλά το συμπέρασμα που μένει είναι ότι η ανάγνωση αυτού του blog αντενδείκνυται για όσους (αγκο)μάχονται να κόψουν το κάπνισμα. Βάλτε τουλάχιστον μια προειδοποίηση ανθυγιεινής ανάγνωσης, κάτι.
καλύτερα κόψτε την ανάγνωση και συνεχίστε το κάπνισμα. φιλική συμβουλή 🙂
@267 καρφίτσες, σωστά νομίζετε
Απ’ τα μάτια μου να τρέχουν τα δικά σου δάκρυα
Κι απ’ το στόμα μου το γέλιο σου να ηχεί
Αυτό θέλω μονάχα
Αυτό και μια βροχή
(από τη Γελαστή ανηφόρα του Αγγελάκα)
– αναστάσιμο φιλί κκμ
η βροχή ήρθε. τα υπόλοιπα εν καιρώ
(ωραίο, πάνω που ήμουν σίγουρος πως εγώ κι ο Α είμαστε εντελώς ασύμβατοι. ευχαριστώ πολύ schwarzweiss)
για τα ασύμβατα τα λέτε καλύτερα στο τελευταίο ποστ 🙂
μα τι αγαπημενα ταξιδια ειναι αυτα που με στελνετε..
αυτό που λένε “μας πήρε και μας σήκωσε”
( still sad ? )
Σε λιώνει η καθημερινότητα για να αξιωθείς να ζήσεις τέτοιες στιγμές.Ναι!