Οι ίδιες γειτονιές, οι ίδιοι δρόμοι. Τα ίδια κτίρια, οι ίδιες φάτσες, τα ίδια παρκάκια. Τα ίδια γεφύρια, οι ίδιες πινακίδες. Τα ίδια χιλιόμετρα. Τα ίδια δέντρα, τα ίδια σκουπίδια, η ίδια μυρωδιά.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό του εκείνος που είπε «όσο μεγαλώνεις αλλάζει η οπτική σου και η θεώρηση των μικρών και των μεγάλων πραγμάτων».

Εγώ είμαι μ’ αυτόν που σκέφτηκε πως μια μέτρια προς κακή ταινία, παραμένει τέτοια όσο κυλάει ο χρόνος. Και πως αν επιμένεις να την ξαναβλέπεις μπας κι ανακαλύψεις κάτι καινούριο, μια χαμένη λεπτομέρεια σ’ ένα πλάνο της, δείχνει πως εμπιστεύεσαι περισσότερο τα μάτια σου παρά το μέσα σου που σου λέει «μη, όχι πάλι».

Α ναι, ήταν κι ο άλλος που είπε πως αυτά τα δυο -μάτια και μέσα- από μια μέρα και μετά χωρίσαν τα τσανάκια τους και δεν ξαναμίλησαν ποτέ..

Εκείνον που άφησε φεύγοντας ένα σημείωμα «σημασία έχει η διαδρομή» έχω να τον δω πολλά πολλά χρόνια. Δεν ξέρω σε ποια σοκάκια τρώει τις μέρες του.

Να βρεθούν όλοι αυτοί μαζί μια μέρα, μπας και συνεννοηθούν και συμφωνήσουν στα ελάχιστα, είναι αδύνατον. Γι αυτό είμαι σίγουρος. Τους ξέρω όλους σα κάλπικες δεκάρες. Εγώ τους μεγάλωσα.

‡