Κάθησε απέναντι απ΄τη θάλασσα περίπου οκτώ ώρες. Πάρκαρε εκεί κοντά -σ’ ένα ψευτοπάρκινγκ, κάτω από τρία ξελιγωμένα δέντρα- περασμένες δώδεκα το μεσημέρι, σηκώθηκε και μάζεψε σιγά σιγά πετσέτα, τσιγάρα κι αποτσίγαρα κατά τις οκτώ. Την ώρα που τα κουνούπια ήδη δείχναν δόντια. Με αιματοκρίτη 32 δεν το ρίσκαρε για αναμέτρηση. Είχαν τελειώσει οι χημειοθεραπείες και ο γιατρός του το ξέκοψε, «όχι πολλά πολλά τον πρώτο καιρό. Μακριά απ’ τον ήλιο, όχι μπάνια μέχρι να μπει ο Σεπτέμβρης και βλέπουμε. Ένα ένα».
Μέχρι πέρυσι, ακόμη και τις μέρες που έβραζε ο τόπος, συνήθιζε να λέει – παραχωμένος στο γραφείο, περασμένες πέντε και έξη και εφτά πολλές φορές- «δεν φεύγει η θάλασσα, εκεί θα είναι κι αύριο». Μέσα σε λίγους μήνες έμαθε πως ακόμη κι αν αυτή δεν φεύγει, φεύγεις εσύ. Και πως το αύριο είναι μια έννοια σχετική, που ούτε στα δάχτυλα την παίζεις, ούτε την ορίζεις, ούτε κολλητή σου θα γίνει ποτέ. Ώμο να σου δώσει να γείρεις αποκλείεται. Έτσι είναι τα αύριο. Σ’ αφήνουν έτσι, στα καλά του καθουμένου για να πάνε να ζήσουν αλλού. Πουλώντας ωραίο, βολικό παραμύθι και ξεσπιτώνοντας το σήμερα.
Την ώρα που έπεφτε ο ήλιος, χαράχτηκε πάνω στο χάρτινο δέρμα του ένα λειψό χαμόγελο. Τόση ομορφιά, τόσο κοντά, τόσα χρόνια. Μπορεί να μην είχε ούτε χνούδι στο κεφάλι του, μα μεγάλες, μακριές, ωραίες τούφες -κι ας λέγαν οι άλλοι, οι ανίδεοι, πως δεν ήταν τίποτε άλλο από ξέφτια- πέφταν μπρος στα μάτια του και κρύβαν μια τον ήλιο, μια τον ορίζοντα, μια τα όλο και πιο αχνά κύματα. Αυτά που ερχόταν από τόσο μακριά και σβήναν πάνω σε λίγες σπιθαμές άμμο, τρία μέτρα μακριά απ΄τα πόδια του. Σήμερα, τώρα. Όχι αύριο.
..
έτσι είναι άγνωστε φίλε μου… και το έδωσες με τον πρέποντα ελάσσονα τόνο… με οικονομία…
ευχαριστώ
ε άμα σου λένε “χημειοθεραπεία” δεν έχει χώρο για υπερβολές
Είναι κρίμα να μπαίνω εδώ,να μου αρέσει τόσο πολύ αυτό που διαβάζω και να μην αφήνω σχόλιο γιατί δεν το θεωρώ αντάξιο του ποστ. Σήμερα τολμώ,αφήνω το ίχνος μου και λέω: “ομορφογραμμένο που είναι…”
είναι κρίμα να μη θεωρείτε τις σκέψεις σας πολύ πιο ακριβές από τις λέξεις καθενός 🙂
Αυτο που με στενααχωρει αυτην τη στιγμη ειναι πως το αυριο μου στερησε τον ωμο του.
τέτοιο είναι αυτό, άπιστο
emo beach… emo girls
Όταν υπάρχει η λέξη “χημειοθεραπεία” φροντίζω να κρατάω αποστάσεις. Δεν μπορώ ούτε να σχολιάσω ούτε να σταθώ. Όμως έχετε τον τρόπο να με κάνετε να διαβάζω πολλές φορές τα κείμενά σας ακόμα και αν έχουν απαγορευμένες για μένα λέξεις