Βράδυ καθημερινής, στην παραπονιάρα πόλη, στον αγαπημένο δρόμο. Πίνουμε ένα ταιριαστό για την περίσταση κόκκινο του Καρυπίδη, ’θα διαλέξω εγώ για σας, έχε πίστη’ είπε. Και το όνομα είπε τρεις φορές αλλά το ξέχασα τέσσερις. Διάλεξε ολόσωστα, μεγάλο πράγμα η πίστη. Ο μικρός μου διηγείται ιστορίες της Νέας Υόρκης πασπαλισμένες με pretzel και all star μουσεία. Κάποτε λαχταρούσα να ακούσω και να πάω μετά να τις ζήσω, τώρα χλιαρά όλα, τα σιχάθηκα και τα αεροδρόμια και τις βαλίτσες και τα πηγαινέλα. Μετά μου λέει κάτι για τη Βοστώνη και για την ευρωπαϊκή κουλτούρα -πόσο πιά παράσημο να ‘ναι αυτό; – που σέρνει ξοπίσω της, την ώρα που μια πηρουνιά φάβα προσγειώνεται στο πρώην καθαρό παντελόνι μου. Ξεπλένω τον νόστιμο λεκέ με ένα ποτήρι κόκκινο ακόμη, νομίζω τριποικιλιακό είπε, στα ηχεία μια τυνήσια, αν δεν ήταν τυνήσια σίγουρα μαγκρεμπιανή ήτανε, ούτε κι αυτηνής το όνομα καταχωρήθηκε στον ταλαιπωρημένο σκληρό μου. Μια γνωστή φωνή τσιμπολογάει και πίνει στο τραπέζι απέναντι. Κάποια άλλη αναρρώνει σε ένα δωμάτιο όχι πολύ μακριά. Κολυμπάμε μέσα σε ζόρικα προφιτερόλ, ψάχνοντας γλύκα ανάμεσα σε πίκρες και γραμμάτια που ξεφυτρώνουν σαν αγριόχορτα. Στάχτες πέφτουν πάνω μου, αυτό δεν είναι παντελόνι, η Πομπηία λίγα λεπτά μετά την έκρηξη είναι. Προσγειώνεται μπροστά μας μια grappa αγίασμα. Κοινωνήσαμε όλοι. Τόσην ευλάβεια καιρό είχα να φιλοξενήσω εντός μου. Λίγο πριν, ή μετά, τα μεσάνυχτα στο δρόμο ξανά. Η μεγάλη παραπονιάρα πόλη είναι όμορφη τέτοιες νύχτες, μέχρι του Αη Δημήτρη. Μέχρι τότε που δεν προλαβαίνει να παγώσει το μέσα σου. Μα και να σφίξουν τα κρύα, πάντα θα υπάρχει μια κουβέντα, ένα γέλιο, ένα ποτήρι, γύρω από ένα τραπέζι που θα κρατάει τα σωθικά μας ζεστά. Όσο υπάρχουν άνθρωποι και όχι accounts.

♫

φωτογραφία :  arcphotodays