Tι κοιτάζουν, αν κοιτάζουν, δεν το ξέρει κανείς. Μόνον ο φωτογράφος, ίσως.

 

Μπορεί ένα μέρος που πνίγηκε κάποιος. Όχι απαραίτητα δικός τους άνθρωπος, όχι. Δεν χρειάζεται τόσο άμεση απώλεια για ν’ αποκτήσει νόημα η εικόνα. Κάποιος άγνωστος, παλιά. Πάρα πολύ παλιά. Τόσο παλιά που ούτε το νερό το ίδιο θυμάται την ιστορία του. Μπορεί να τον βρήκαν, μπορεί όχι. Ίσως τον κάναν παραμύθι, από κείνα που φτιάχνονται για να φοβίζουν τα παιδιά μέχρι να μεγαλώσουν. Μπορεί και να μη νοιάστηκε κανείς ποτέ γι αυτόν όμως, να ήταν μια απώλεια που πέρασε εντελώς άκλαυτη και απαρατήρητη. Αυτές οι ιστορίες είναι πολύ πιο φοβιστικές αλλά δεν ξέρω γιατί κατά βάθος ανακουφίζουν τους ανθρώπους. Ίσως γιατί νιώθουν πως η ορφανή απώλεια δεν τους αφορά.

 

Μπορεί, όμως, και να μη πνίγηκε κανείς εκεί. Να ‘χουν οι δυο τους απλώς τα κεφάλια χαμηλά επειδή είναι ξενυχτισμένοι, κουρασμένοι ή ταπεινωμένοι, θαμπωμένοι από τον ήλιο. Δεν χρειάζεται να σκαλίζεις να βρεις μυστήριο, πόνο ή απώλεια σε κάθε κλικ.

 

Αυτό μπροστά τους είναι -μάλλον- λίμνη. Ανέκαθεν με τρόμαζαν οι λίμνες. Δεν ξέρω τι είδους απελπισία οδηγούσε τους ανθρώπους να φωτογραφίζονται δίπλα σε λίμνες.

 

Το ρούχο της δείχνει σαν να βγήκε από το νοσοκομείο. Χωρίς κείνο το ανυπεράσπιστο άνοιγμα πίσω, ευτυχώς. Μάλλον δεν βγήκε από κει. Ευτυχώς. Του χαϊδεύει το κεφάλι, τα μαλλιά. Εκείνος τη μέση. Υπάρχει μια τρυφεράδα, κάτι σαν αγάπη την ώρα του κλικ στα δάχτυλά της. Μετά δεν ξέρω. Ούτε τι έχουν στο μυαλό τους ξέρω, δεν με νοιάζει κιόλας. Δεν τους ξέρω, δεν είδα ποτέ τα πρόσωπά τους.

 

Όσο περνάει η ώρα, είμαι σχεδόν βέβαιος πως υπάρχει απώλεια σ’ αυτό το κάδρο. Κάποιος ή κάτι λείπει. Τώρα που βλέπουμε την εικόνα μπορεί να λείπουν και οι δυο.

 

Στο δεξί της χέρι, χαμηλά, φοράει τρεις σειρές πέρλες. Ή μια γάζα. Είναι ανακουφιστικό να μην είναι ματωμένη η γάζα. Όπως και να ΄χει, όλα τα άσχημα είναι πίσω τους.

 

Μπορεί αυτός που τους φωτογράφιζε να τους είπε «σταθείτε εκεί, μη γυρίσετε τα πρόσωπά σας προς τα μένα, δεν θέλω να σας δω». Και να τους πυροβόλησε στο κεφάλι, μετά. Για να πέσουν μπρούμυτα στη λίμνη, με τα χέρια -ακόμη- εκεί που ήταν ένα κλικ πριν.

 

Μπορεί όμως να μην έγινε κι έτσι. Ίσως ήταν το παιδί τους αυτό που πάτησε το κλικ. Της μηχανής. Δεν ξέρω πόσων χρονών μπορεί να ήταν. Και πού ζει σήμερα. Αν μιλάνε. Ή αν έχει στα χέρια του αυτή τη φωτογραφία. Και να λέει, αν τύχει να τον ρωτήσει κανείς, «αυτός είναι ο μπαμπάς μου. Ήταν, δηλαδή».

 

Λάθος του. Στις φωτογραφίες δεν υπάρχει «ήταν». Μόνο «είναι» υπάρχουν, μέχρι να χαθούν, σε κάποια μετακόμιση, πλημμύρα, πυρκαγιά, σεισμό. Δεν ξέρω πώς αλλιώς χάνονται τα “είναι”. Εκτός από κείνα που σκίζονται ή καίγονται από έναν πάρα πολύ φτηνό αναπτήρα.

 

Δεν ξέρω πολλά γι αυτόν αριστερά. Φοράει ένα άσχημο παντελόνι, γουμίδι απ΄ την ταλαιπώρια. Μπορεί κι απ’ το ξενύχτι. Συνήθως τα βράδια υποφέρουν πιο πολύ τα παντελόνια που δεν αποχωρίζονται στιγμή το αφεντικό τους. Το χέρι του είναι πολύ χοντρό, αφύσικα σχεδόν. Με τρομάζουν τέτοια χέρια. Λίγο ακόμη να την σφίξει, μπορεί να της αφήσει μελανιές ακόμη και στο ρούχο. Δεν ξέρω γιατί δεν φοράει ζώνη. Αν τον γνώριζα και είχα το θάρρος, θα του ΄λεγα (με τρόπο) ότι τα εγκαταλειμμένα από ζώνες παντελόνια γερνάνε άσχημα πάνω σου.

 

Μπορεί να ήταν κι ένας άγνωστος αυτός που στεκόταν πίσω απ΄τον φακό. Κάποιος που απλά φωτογράφισε δυο άλλους άγνωστους, χωρίς να το καταλάβουν. Και να ‘φυγε μετά, χωρίς να μάθουμε το παραμικρό γι αυτόν. Ή γι αυτούς. Αυτό όμως θα ήταν καταστροφικό για μιαν ιστορία, που κάποια στιγμή -για εντελώς ανεξήγητους λόγους- σκέφτηκε να την γράψει ένας τέταρτος άγνωστος.

 

Μπορεί και όχι.

 

Αυτή, νομίζω, είναι μια κουρασμένη γυναίκα. Ο λαιμός της, όμως, ως εκεί που αρχίζουν τα μαλλιά της  μυρίζει πολύ όμορφα. Αν κάνεις μια μεγέθυνση στο 340%, θα καταλάβεις πόσο πολύ. Δεν θέλω να γράψω τίποτε περισσότερο.

 

***

(μαρκίζα δανεική απ’ τον Oλντμπόι)