Αρκετά στέγνωσες, αρκετά λιάστηκες, αρκετά έγραψες.

Ώρα για πίσω, ξανά. Κι ας ψυχραίνουν οι μέρες, κι ας φεύγει νωρίτερα το φως, κι ας ανατριχιάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο η θάλασσα. Ώρα για πίσω.

Bαθιά. Προς τα κει που ξέρεις πως όλες οι παλιές αγαπημένες σου αμαρτίες περιμένουν καυλωμένες. Για να μπορέσουν -επιτέλους- να ζευγαρώσουν με τις άλλες που κουβαλάς και προσμένουν με κρύο, με ζέστη, με ήλιο, με σκοτάδι, υπομονετικά τη σειρά τους.

Βαθιά στο μυαλό.

….