Mr Orange 

Σκέφτομαι πως η φωτογραφία αυτή μού αρέσει επειδή έχει μια υλικότητα και μια πλαστικότητα και μια αλήθεια που ξεπερνάει την προφανή αλήθεια της εικόνας. Σκέφτομαι πως η φωτογραφία θα μου άρεσε ούτως ή άλλως, ακόμα και αν δεν ζούσε εντός της ένας τυχαίος, ανώνυμος σκύλος. Σκέφτομαι πως έχει αποτυπώσει την παραγνωρισμένη και δυσφημισμένη αστική ομορφιά, την ομορφιά των ρυπαρών στενών της πόλης. Την ομορφιά που έχουν όταν τα φωτίζει ο ήλιος με αυτό το συγκεκριμένο φως ή την ομορφιά που έχουν όταν τα φωτίζει η ζωή των άλλων που γράφουν πράγματα με την δική μας υπογραφή ερήμην μας. Αυτή όμως -σκέφτομαι κάπως ταραγμένος- μπορεί και να ΄ναι  η ομορφιά της καθημερινότητας της γραφής. Και εν τέλει ανακουφίζομαι, καθώς αυτούς που δεν γράφουν ποτέ, αδυνατώ να τους καταλάβω, όπως και τους άλλους που μιλάνε πολύ, αντίθετα με τους άλλους που δεν μιλάνε πολύ μα ούτε και γράφουν σαν τους άλλους, τους άλλους, αυτή τη μάστιγα.

<>

Mr White

Ήμουν έτοιμος να γράψω κάτι μεγάλο, βαθύ και δύσκολο.

Θα λεγόταν “Ηθικός πανικός: από την πορνογραφία των πλακόστρωτων μέχρι το Black dog” (των Zeppelin ασφαλώς, προγονόπληκτε). Η πορεία θα διαγραφόταν μέσω της υγρής Σχισμής μιας τυχαίας ακολουθίας μεγαπίξελ και μιας μελαμψής (σαν δέρμα μιγάδας ξαναμμένης) ρωγμής του χρόνου, στην πίστα μιας northern town. Aπ΄ αυτές τις πόλεις πόκετ που δεν χώνεψα και δεν εμπέδωσα ποτέ, ούτε καν σε φαντασιακό επίπεδο.

Όμως νυστάζω. Πάω στο κρεβάτι να διαβάσω Yourcenar και όλα τ’ άλλα. Ίσως κάποια άλλη στιγμή.

Μέχρι να ΄ρθει αυτή η ‘άλλη στιγμή’ μπορεί κάποιος εικαστικός ειδήμονας ή έστω σχετικός με γλωσσικά και τέτοια να μου εξηγήσει τι σκατά υποτίθεται πως λέει η εικόνα από πάνω;

<>

 

Mr Blonde

Τα ανακάτεψα όλα ξαπλωμένος στον καναπέ-πλοίο (την φωτογραφία, τις λέξεις των άλλων που δεν ήταν δικές τους, όχι ολότελα δικές τους δηλαδή) σε μια αδιέξοδη μουγκαμάρα απ’ την οποία δεν παραγόταν δράση. Γιατί μένοντας ώρα σιωπηλός δεν γίνεσαι σοφότερος. Πήζουν οι σκέψεις μαζί με το συναίσθημα ώσπου στο τέλος πλακώνεσαι από το ίδιο σου το βάρος.

Και κοίτα τι έπαθα. Ό,τι μου κόλλησε σαν καλοκαιρινή ασυναρτησία βρήκε ιδανική συνέχεια στην τραγωδία. Το καπάκι του λάπτοπ έκλεισε. Κι από το σύμπαν των εικόνων και το ποτάμι λέξεων που χάθηκαν από μπροστά μου, καθάρισε επιτέλους η εικόνα. Μα -σκέφτομαι- αφού ξέρουμε και καταλαβαίνουμε πώς παίζεται το παιχνίδι, γιατί δεν παράγεται επιτέλους νόημα;

Όποιοι παρακολουθούν τα μοναχικά μαύρα σκυλιά στους δρόμους, ξέρουν. Εγώ τι να προσθέσω; Ίσως μόνο το τραγούδι που θα ΄πρεπε τώρα να ακούγεται- μια κόντρα διάθεση που με συνοδεύει. Αν ξαναβρώ το χιούμορ μου -και τη μούζικα- θα επιστρέψω.

Σεπτέμβριος.  Καλό Χινόπωρο, χειμαζόμενοι αδερφοί μου.

<>

Mr Pink

Ανέβηκε στο άιφον σταις ένδεκα

και τέταρτο. Δεν μετακίνησε

το βλέμμα προς τον φωτογράφο.

Αν ήτο ράτσας, εγώ γεννήθηκα

στις όχθες του Ιαξάρτη

πράγμα που δεν συνέβη.

Η σκυλομούρη του έβλεπε βορρά,

άρα το κομβίο πατήθηκε από νοτιοδυτικά.

Δεκαέξη χρειάστηκε δευτερόλεπτα

(από γωνίας εις εξαφάνισιν)

και ήλθε

να μείνει μες στην ποίησιν αυτήν.

Το σκλιμάβρο.

<>

……………………

random casting: Πετεφρής, Ολντμπόι, Σραόσα, Thas Kas