Tην χρονιά που έκλεινα τα δεκάξι, ένα από τα δέκα καλύτερα ποπ τραγούδια όλων των εποχών -δεν θυμάμαι να το είπε ο Πετρίδης εκείνη την ώρα, εγώ το λέω όμως-  έγλειφε τις μελανιές μου όσο με χτυπούσε αλύπητα στο πάτωμα μια γαμημένη διαφορική εξίσωση τρεις μέρες πριν τις εξετάσεις.

 

Έχω διαβάσει αμέτρητα βιβλία, έστω διηγηματάκια, που έχουν κάτι τέτοιο αβάσταχτα πρωτότυπο γραμμένο στην εξώπορτα. Κάποια, μάλιστα, το κάνουν ακόμη πιο εμφατικό για να πιάσουν από τα μούτρα τον καλοπροαίρετο αναγνώστη.

 

Tην χρονιά που πέθανε ο Λουκίνο Βισκόντι  κι εγώ έβαζα ακόμη Clearasil στη μούρη μου, o Eric Stewart πήρε τηλέφωνο τον Lol Cream στις πέντε το πρωί φωνάζοντας «το ‘χω!».

 

Ίσως και αλλιώς, όμως, αν πιστεύεις ότι ο Θεός -όποιος- κάτι χρώσταγε σε μια ατάλαντη ρέπλικα του Τομ Ρόμπινς.

 

O George πέθανε στο  Thornton του Lancashire, ένα κωλοχώρι τέσσερα μίλια έξω απ’ το Μπλάκπουλ, τη μέρα που συμπλήρωνε 49 χρόνια και 8 μήνες ζωής. Ενδεχομένως θα σκεφτείς «νέος, μαλακία» αλλά για χήνος γεννημένος την ίδια χρονιά με το πρώτο διώροφο κόκκινο της Leyland δεν τα πήγε καθόλου άσχημα. Την ώρα που τον έθαβαν -δεν το ΄λεγε η καρδιά τους αλλά και οι μασέλες τους να τον βάλουν σε πίτα ή να τον παραγεμίσουν με πορτοκάλια, δαφνόφυλλα και κρεμμύδια-  ένα τραγουδάκι στο ραδιόφωνο που μίλαγε για hazy days έκανε σεκόντο στο φτυάρι..

 

Όταν για πρόλογο θέλεις τέσσερις ώρες (τόσες έκανα, πάνω-κάτω, τριγυρίζοντας με το βρακί στο σπίτι, πίνοντας νερό και μασουλώντας μπαγιάτικα καλαμποκοτσίπς με γεύση τσίλι) είναι, επιτέλους, ώρα να συνειδητοποιήσεις  πως ποτέ δεν θα καταφέρεις να γράψεις κάτι μεγαλύτερο (να χαρείς, άσε τα παρηγορητικά «δεν μετράει το μέγεθος, μετράει η τεχνική») από εκατό σελίδες σε μέγεθος 24Χ16 πυκνοτυπωμένες, ειδικά όταν δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς θέλεις να πεις και σε ποιόν.

 

Αν τυχόν ενδιαφέρεσαι, το τραγουδάκι έλεγε μετά

How can we ever recapture the feeling

of lazy ways

 

 

 

 

-ΤΗΕ END-