Στην αγορά του Clichy-sous-Bois ή σε μια λαική στην Αγία Ελεούσα, δεν έχει σημασία το πού, τρεις ακαθόριστης ηλικίας και εθνικότητας γυναίκες διεκδικούν σιωπηλά την ίδια σακούλα με πεντέξη πράσα που ήταν πεταμένα πίσω από τον πάγκο. Μια από τις τρεις θα είναι πιο τυχερή.
Γύρω τους, κοντά τους, πάνω από δέκα άτομα κάθε ηλικίας και φύλου, συγκεντρώνονται -θα έλεγα σαν τις ύαινες αλλά ντρέπομαι- για τον ίδιο σκοπό : να μαζέψουν ό,τι πεθαμένο μπορέσουν, πριν καταφθάσει το συνεργείο καθαρισμού.
Όμως οι λαϊκές αγορές δεν είναι πια το μοναδικό «εξ ουρανού μάνα» για τους συλλέκτες τροφίμων ©®. Κάθε απόγευμα, λίγο πριν το κλείσιμο, κόσμος μαζεύει φρούτα, αβγά, σαλάμια και γιαούρτια ληγμένα από τους κάδους που βρίσκονται πίσω από τα σούπερ μάρκετ.
Μια γυναίκα, βρίσκει ένα κουνουπίδι και μερικά μισοστιμμένα πορτοκάλια έξω από ένα Monoprix, τα βάζει μέσα στην τσάντα της. «Αυτό θα είναι το δείπνο μου» λέει. Στα Κάτω Πετράλωνα, ένας ηλικιωμένος ανασύρει δύο μαυρισμένα μήλα από τον πάτο ενός χαρτοκιβώτιου, πίσω απ΄ τον Σκλαβενίτη. Τα μάτια του λάμπουν, ο,τι απομείνει μετά το καθάρισμα θα τρώγεται. Συνταξιούχος είναι, ένα σουγιαδάκι θα του βρίσκεται, χρόνο για καθάρισμα έχει.
Εικοσιπεντάρες ή τριαντάρηδες (ναι, από τους «κανονικούς», τους «καθαρούς», τους υπεράνω υποψίας, από αυτούς που θα κάνουν τα γόνατά σου να κοπούν αν τους δεις να περιφέρονται με σακκούλες στις λαικές μετά το κλείσιμο) δεν είδα ακόμη. Είμαι σίγουρος όμως πως δεν θ’ αργήσει κι αυτό. Θα μας καλέσει -άλλωστε- ο Ντάβλας στην πρεμιέρα τους πάνω απ’ τους σκουπιδοτενεκέδες.
Πριν κάμποσα χρόνια, η Μαντόνα έδωσε προφητικά -άθελά της- την αληθινή διάσταση της εποχής δηλώνοντας «μπορείς να καταλάβεις πόσο fun έχει μια πόλη από το αν έχει ”Nobu” ή όχι».
Το Παρίσι έχει Nobu. Και η Αθήνα έχει. Για fun ρωτήστε τους από πάνω.
(μπορείς να αντικαταστήσεις τη Μαντόνα, το Ντάβλα και το Nobu με ο,τι άλλο θέλεις, η αφορμή άλλωστε ήταν, όχι το αίτιο)
a/man/called/... 
Βγήκατε κι εσείς για έναν ωραίο σαββατιάτικο περίπατο στους δρόμους της πόλης, ε;…
ναι αλλά δεν περνάω έξω απο ψαράδικα, μετά θα μυρίζει ως και το ποστ..
Τι είναι το Nobu; Αλήθεια ρωτάω.
δόξα και τιμή στον pr Ντάβλα, αυτόν τον ξέρουμε ))
http://www.athinorama.gr/restaurants/articles/?id=5955
Α κατάλαβα. Αν υποτίθεται ότι τα υλικά είναι φερμένα από την πατρίδα, βλέπω σίγουρα να χάνει όλο το fun της η πόλη.
αυτό ομολογώ πως μου είχε διαφύγει…σωστός…
ήρθε λοιπόν η ώρα του marketing & του crisis management
όπως μας τα λέει και η Agnes Varda http://www.youtube.com/watch?v=aKgjjEJvMbM
we’re all gleaners !
(and prostitutes)
Για τον Ντάβλα και το Nobu να βγάλω όση χολή θέλετε.Αλλά το υπόλοιπο ποστ με πληγώνει-μ’εμποδίζει.
αν σας λείπει χολή για τα ρέστα να σας δανείσω όση θέλετε
Ε; Κάτι παίχτηκε και έλειπα. Μια χαρά το άσπρο.
στο είπα να μη φεύγεις, τα καλύτερα χάνεις, στο τέλος θα χάσεις κι εμένα
Η Αθήνα έχει Matsuhisa. Οσό και το λέμε, όσο και να το βλέπω, με συντρίβει, δεν το πιστεύω, ειδικά όταν η αμφίεση δε σε προϊδεάζει για τη συνέχεια που θα δεις…
ποια αμφίεση, ποια συντριβή και ποιά συνέχεια ; αναρρώνω απο εγκεφαλικό, λίγη βοήθεια παρακαλώ
-αμφίεση – ενός νορμάλ ενός ανθρώπου που -στη συνέχεια-ψάχνει τα σκουπίδια, μιας κανονικής γιαγιάς φερειπείν, η εικόνα τελικά -σε συντρίβει-…
Δύτη εσύ μόνο σε πρεσβείες συχνάζεις ; Κλείνει και το Ροκ εν Ρόλ απέναντι από την πρεσβεία…
😉
Καλά το λένε: καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.
Αν και τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα που μου βγήκε το όνομα. Δεν θάθελα να μου είχε βγει το μάτι.
🙂
Φάτε μάτια black cod και κοιλιά περίδρομο που λέει και η γιαπωνέζικη παροιμία του Νόμπου Ματσουχίσα αυτοπροσώπως…
gasireu, μα στην εποχή των εικόνων είμαστε,περισσότερο απο κάθε άλλη φορά