Περασμένες οκτώ, τέλος βάρδιας ήλιου, οδηγώ ανάμεσα στο βουνό και το ποτάμι ακούγοντας Κριστόφ. Αν με ρωτάς γιατί τόση φτηνή απελπισία, θα σου πω δεν ξέρω. Λίγες μέρες πριν έκανα την ίδια διαδρομή με συνοδηγό Αλ Μπάνο. Ούτε και τότε ήξερα. Είχα χάσει τη διασταύρωση, ένας βούλγαρος με πόρσε που ερχόταν από πίσω με μούτζωσε σλάβικα γιατί έστριψα χωρίς να βγάλω ελληνικό φλας, σάμπως και θα μπορούσε να το μεταφράσει ο απόγονος του Κρούμου αν έβγαζα έγκαιρα..
Με την πλατεία μας ξεμπέρδεψα. Μάλλον. Μια, δυο, τρεις, μετά άρχισαν να έρχονται τα κουτιά με τις πίτσες, τις κρέπες, τα εξάμπιρα, τα simeco, δεν είχαμε και κανέναν να φασκελώσουμε τριγύρω, κάτι έρημα και σκοτεινά γραφεία του ΠΑΣΟΚ μονάχα αλλά είναι σα να κλέβεις παγκάρι, αυτοί μουτζώνονται και μόνοι τους, ένα βράδι πέταξα το τελευταίο κουτάκι της άμστελ στον κάδο της ανακύκλωσης και χάθηκα. Με ελαφριές τύψεις αλλά χάθηκα. Περπάτησα ως το σπίτι, μπήκα στο αυτοκίνητο, άνοιξα τα παράθυρα και ξαναπήγα στο βουνό, χρειαζόμουν άλλοθι, χρειαζόμουν αέρα, χρειαζόμουν όμως και αμόλυβδη, ή το βουνό θα έπρεπε να έρθει πιο κοντά ή θα μάθαινα να αναπνέω -ξανά- και στο μπαλκόνι για να μη καταστραφώ οικονομικά.
Εκεί, στο μπαλκόνι, βάλαμε ξανά κάτω τους αριθμούς για να δούμε τι αποτέλεσμα βγάζει το φετινό καλοκαίρι. Ακέραιο δεν βγαίνει, οπότε είπαμε να πορευτούμε με τα δεκαδικά κι ο,τι προκύψει. 1,20 αντηλιακή, 7,44 βουτιές, 2,2 πετονιές, 5,08 δύσεις ηλίου, 3,14 ανατολές, λίγη λαθραία άμμος στα σεντόνια, ενοχλητικό αλάτι ανάμεσα στα δάχτυλα, μερικές ατελείς αλλά έντιμες στύσεις, μετρημένες στο ένα χέρι τζούφιες ανατριχίλες, μάλλον απ’ την βραδινή υγρασία παρά από φιλότιμες ορμόνες. Και ούτε μια εφημερίδα. Ούτε καν βιβλίο. Μη σου πω ούτε καν κουβέντες. Μπούχτισα κι από κουβέντες.
Κάποτε -μαζί με τα βιβλία που διάλεγα για να μπουν στον σάκκο- έγραφα κασέτες για τις διακοπές. Πολλές. Η μουσική δεν σταματούσε στιγμή, όλα τα καλοκαίρια μου, τα καλοκαίρια μας, είχαν σάουντρακ ζηλευτό, side 1, side 2, εξηντάρες, ενενηντάρες, χρώμια, dolby, στη μέση εμείς. Νομίζω πως από τη μέρα που γεννήθηκαν τα cds, τα καλοκαίρια ξέφτισαν λιγάκι. Όταν ήρθαν τα mp3 ξεθώριασαν, όταν τα τραγούδια κρύφτηκαν μέσα σε κινητά οι ζέστες ξεψύχησαν κι ας έδειχνε 34 C υπό σκιά έξω. Δυο τέτοια ξεφτισμένα ομοναμούρ και ιοντινότε άκουγα τις προάλλες, ξεφτισμένα και ξεφτιλισμένα. Όμοιος ομοίω. Έπαψα από καιρό όμως να ντρέπομαι για την κατάντια μου όταν οδηγάω μόνος κάνοντας ταυτόχρονα σαχλές βουτιές προς τα πίσω, χωρίς κανένα φόβο μη σπάσει ο σβέρκος μου ή βγω απ΄το δρόμο. Ούτε ο Φέτελ μπορεί να τα κάνει αυτά. Ούτε ο Σένα θα τολμούσε.
Μια κασέτα βρήκα πριν λίγες μέρες, μέσα σε ένα κουτί από παπούτσια που κάποτε φιλοξενούσε κάτι πάνινα superga, στη ντουλάπα με τα κοστούμια. Eίχε κι άλλες αλλά σ’ αυτήν έπεσε πρώτα το μάτι μου, είχε και χειροποίητο τίτλο, marine girls & lazy boys. Πρώτος στην πρώτη πλευρά, Ben Watt, some things don’t matter. Πρώτo στη δεύτερη πλευρά, plain sailing, Tracey Thorn, 1984 ήταν. Αν καλοσκεφτείς ότι κοντά τρεις δεκαετίες αργότερα, μιαν ολόκληρη γενιά δηλαδή, εκείνη συνεχίζει να τραγουδάει χωρίς αδιέξοδες πικρίες Oh, the divorces κι αυτός τα κατάφερε να γκριζάρει μια χαρά με κοτζάμ Σύνδρομο Churg–Strauss στους ώμους, συνειδητοποιείς ότι η μόνη ψήφος εμπιστοσύνης που μετράει, το μόνο δημοψήφισμα που θέλει με λύσσα «ναι» για απάντηση, είναι αν έχεις το κουράγιο, τα κότσια να μείνεις ακόμη ζωντανός μέσα σε τόσο θυμό, τόση αβεβαιότητα, τόσο γκροτέσκ, τέτοια παράνοια. Όσα συνταγογραφημένα χημικά κι αν ποτίζεσαι πρωί, μεσημέρι, βράδυ για να στέκεις όρθιος. Όσα αδέσποτα δακρυγόνα κι αν σταματάς λίγα χιλιοστά από τα μάτια σου κάθε μέρα γιατί fuckin’ boys don’t fuckin’ cry. Όσες ασπίδες κι αν βλέπεις ορθωμένες απέναντι να σου φράζουν το δρόμο για ένα βράδι στη θάλασσα με μόνη παρέα μια πετσέτα, μια μπίρα και ένα χαμόγελο. Ούτε καν μαγιώ, ρολόι, λεφτά, κινητό. Πριν ξαναγυρίσεις στα χημικά, τα δακρυγόνα, τα συντάξιμα, τα μεσοπρόθεσμα και τα εκπρόθεσμα. Για να προλάβεις έστω και μια λυτρωτική βουτιά προτού ξαναμπεί ο χειμώνας και η θάλασσα τα κάνει όλα λίμπα μέσα στο σπίτι, οργισμένη μαζί σου που την άφησες μόνη της φέτος…
————————–
Art : Ana Teresa Fernandez
a/man/called/... 
Πριν λίγες μέρες ο Επίτιμος ανέβασε ένα ποστ ανάλογης διάθεσης και του προτείναμε με την αγαπητή Theorema να ανηφορίσει προς την Αθήνα και το Σύνταγμα. Για μπύρες.
Ε λοιπόν, τώρα που μιλάμε ο Επίτιμος ξεκινάει από Σπάρτη μαζί με άλλους 300. Πάντα από Σπάρτη 300 φεύγουν. Θα τους περιμένουμε μετά βαίων και κλάδων στον Ισθμό. Οπότε, τι θα έλεγες να κατηφόριζες κι εσύ – μπορώ να ετοιμάσω επιτροπή υποδοχής στην Αλαμάνα-για να μαζευτούμε όλοι στην κεντρική πλατεία;
υ.γ. το ποσό για τις πετονιές υπερβολικό εν μέσω κρίσης.
the twain shall meet λοιπόν, να οι ευκαιρίες που γεννά η κρίση
υ.γ. είναι αλλά αν το συμψηφίσεις με το αστείο αντίτιμο των αντηλιακών έχουμε μια ισορροπία τρόμου
Ξεκινήσατε για το νότο ή ακόμα;
(κανονικές διακοπές το κείμενό σας… δεν θέλω να σχολιάσω, δεν θέλω να πω τίποτε. μόνο πως με ταξίδεψε πολύ…)
από τότε που διάβασα τον Μουρακάμι, φοβάμαι οτι θα πεθάνω στο δρόμο..ίσως αν ο νότος ξεκινήσει προς τα μένα ((
Δεν ξέρω τί λέτε εσείς αλλά γράψατε μόλις ένα σούπερ καλοκαιρινό κείμενο.
Super summer post θα γράφαμε απέξω στην κασέτα.
Και για κάποιον ανεξήγητο λόγο θα προσέθετα στο soundtrack αυτό εδώ – ελπίζω εντός θέματος
ουδέν ανεξήγητον, ακόμη και τα καλοκαίρια
να τι συμβαίνει μαγικό, όταν μπλέκονται απροσδόκητα τα θερμά με τα ψυχρά ρεύματα
(καλοκαίρι-χειμερινοί κολυμβητές με το πολλαπλό τους είδωλο)
θερμά+ψυχρά = χλιαρά
λέω να μην αγοράσω ))
κάποια πράγματα δεν αγοράζονται φίλτατε..
καλημέρα (χλιαρή)
Τελικά η επαρχιακή πλατεία γεννά μετανάστες.
Διαβάστε το “Για μια χούφτα βινύλια”.Μπορεί να μην είναι τίποτα το τρομερό,γεννάει μνήμες όμως.
μόνον η πλατεία ; εδώ ως και τα μπαλκόνια γεννάνε μετανάστες
θα το δω, το έχω στα υπ’ όψη μου, το βιογραφικό της συγγραφέως είναι intriguing
μου άρεσε πολύ
αφου δεν φοβηθήκατε όταν πατούσα γκάζι κάνοντας βουτιές προς τα πίσω, είστε γενναία συνοδηγός ))
Ο Σένα, ειδικά, θα τολμούσε. Χωρίς συζήτηση. Ο Ζιλ Βιλνέβ επίσης. Βουτήξτε τρίτος.
Ζιλ Βιλνεβ εναντίον Ρενέ Αρνού…..πού με στείλατε τώρα…
Θυμάμαι όταν πρωτομπήκα σε σιντοπωλείο (σαν ψητοπωλείο το έκανα:) κάπου στη Θησέως, στην Καλλιθέα, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό το πλαστικό, άψυχο, απρόσωπο πραγματάκι θα μπορούσε ποτέ να αντικαταστήσει τους δίσκους όπως τους ξέραμε. Και ότι τα εξίσου άψυχα σιντοπωλεία θα έπαιρναν τη θέση των ατμοσφαιρικών δισκάδικων. Όπως και όταν είχαν βγει τα πρώτα, τεράστια κινητά, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί σε τι θα χρησίμευαν (και προσωπικά ακόμα το ψάχνω). Τελικά, νομίζω ότι πριν τα σι ντι και τα κινητά (για να μην επεκταθώ σε άλλα κοινωνικά – πώς λέμε σεξουαλικά – βοηθήματα), τα καλοκαίρια ήταν κάπως πιο καλοκαιρινά.
εμ the bigger the better δεν λέγαν οι αρχαίοι ; γιατί πρέπει να αμφισβητούμε τις αρχέγονες σοφίες εφ΄όλης της ύλης ;
(και τα καλοκαίρια ήταν πιο μεγάλα παλιά ή ιδέα μου; )
Πριν τα σι ντι και τα κινητά, απλώς είμασταν νεότεροι.
Δε με νοιάζει.
Θα ήθελα μια βόλτα με Κριστόφ (Αλ Μπάνο βαριέμαι).
Καλές βόλτες, κύριε Κ.Κ.Μ.
Μπα, εγώ τότε ήμουν μεγαλύτερος (εν πάση περιπτώσει σοβαρότερος απ’ ό, τι σήμερα).
εντάξει aerosol, βάζω το les mots bleus, δεθείτε, μόλις πιάσουμε στροφιλίκια θα έρθει και η σειρά του Adamo για να στανιάρουμε (ξεφτιλιστήκαμε αρκετά ή συνεχίζουμε; )
Εγώ πάντως, με τις μικρές πλατείες έχω ακόμα ανοιχτές υποθέσεις. Στις μεγάλες αγχώνομαι.
τυχερή είστε, άλλοι αγχώνονται και με τα πεζοδρόμια
χ.κ. γιατί “χλιαρή” ; μια χαρά παγωμένη μου φάνηκε εμένα 🙂
αφαιρεστε απο την αντηλιακη και την πετονια μπας και πιουμε και καμια μπυρα φετος
οι μπύρες θα είναι πάντα ακέραιες
=)
ωραίο, σαν ξαπλωμένο μανιτάρι
Πού χαζεύετε εσχάτως και μας αφήνετε να κλικάρουμε ξανά και ξανά;…
Ι’ll be back ! (αυτός που είπε)