Δεν με αντέχω όταν παίρνω το πινέλο και βάφω τα ντουβάρια μαύρα. Ακόμη περισσότερο όταν δεν πιάνω καν πινέλο και πασαλείβω με τα χέρια ή πετώντας με λύσσα μελανές σκέψεις στους τοίχους, σαν Τζάκσον Πόλοκ των κατά φαντασίαν θυμωμένων. Αν θυμώσεις πας και σπας, δεν θαλασσοδέρνεσαι με «σκέφτομαι και γράφω».

Το κουμπί mute πάνω μου έχει την τιμητική του. Oύτε volume up, ούτε loudness, ούτε on στο subwoofer. Mούγκα. Η μουσική είναι εκεί, βαράει αλύπητα αλλά το mute βαράει επιστημονικά, όταν με βρουν στα πατώματα ούτε μελανιές θα δουν πάνω μου, ούτε εκδορές, ούτε «σημεία πάλης». Αυτοχειρία, θα πουν. Παραδόθηκε στις σιωπές του γιατί ξέχασε να μιλάει. Εκπαίδευσε τα δάχτυλά του και ευνούχισε τη γλώσσα του. Αντί να πιάσει μια πέτρα και να βρει στόχο, προτίμησε να γράψει δέκα like βλέποντας άλλες εύστοχες. Θλιβερός.

Πήγα σήμερα με τον μεγάλο για να γραφτεί. Με το που περάσαμε την πύλη της σχολής ήρθαν κοντά μας δέκα, δώδεκα αγόρια, πράσινα, γαλάζια, ροζ, κόκκινα. Τον άφησα στα χέρια τους, μπορεί να κολυμπάει μόνος. Έμεινα έξω, κάθησα στο πρώτο τραπέζι που είχε άδεια καρέκλα, τα χρωματιστά παιδιά, δεκαεννιά, είκοσι, εικοσιένα, είχαν όλα καθαρά πρόσωπα. Και λαμπερά μάτια. Κάποιος, δεν θυμάμαι από ποιο τραπέζι, με ρώτησε ποια είναι η γνώμη σας για το νόμο της Διαμαντοπούλου. Δεν έβγαλα λόγο, αντιστάθηκα στο μανδραβέλη που κρύβω μέσα μου, είπα είμαι σίγουρος πως εσείς ξέρετε καλύτερα γιατί θα τον νιώσετε στο πετσί σας. Κανείς τους δεν ικανοποιήθηκε με τέτοια ερμαφρόδιτη απάντηση, εκτός από μένα. Όλοι τους κουνάνε το δάχτυλο επιτιμητικά, οι αιώνια σοφοί (αυτοί οι αιώνιοι είναι οι αληθινά επικίνδυνοι, όχι οι άλλοι), οι πρέσβεις της ορθής –ελληνικής- αγωγής Ε.Π.Ε. και οι καθημερινοί εμμονικοί, εγώ θα προτιμούσα να το κόψω αντί να το δω τεντωμένο μπρος στα πρόσωπά τους. Τριάντα χρόνια κοντεύουν που σταμάτησα να είμαι στη θέση τους, ούτε δάσκαλος ούτε τιμητής τους δικαιούμαι να γίνω όσο δεν έχω να τους προσφέρω κάτι λιγότερο ευχο-λογικό από το «σας αξίζουν καλύτερα πανεπιστήμια». Και καλύτερη ζωή τους άξιζε αλλά προλάβαμε και τη δανειστήκαμε εμείς. Αγύριστη. Όσο περίμενα τον νέο συμφοιτητή τους με κέρασαν έναν καφέ απ’ το κυλικείο, πλαστικό ποτηράκι αλλά από τους πιο ωραίους καφέδες της ζωής μου, πάνω στα τραπεζάκια της «παθογένειας». Είπαμε πολλά. Είπαν, για την ακρίβεια. Με έκπληξη συνειδητοποίησα πως διάλεξα ν’ ακούσω. Μαθαίνεις αν ακούς. Ακόμη κι αν είσαι στην απέναντι όχθη, εσύ είσαι στην ασφάλεια της στεριάς, αυτοί είναι μέσα στα νερά. Πολλές φορές θυμώνω μαζί τους, τις πιο πολλές όμως θυμώνω μαζί μου γιατί δεν έδωσα τη χαριστική βολή σ’αυτό το δάχτυλο που όλο θέλει να σηκωθεί, σαν φανταστική μπαγκέτα που θα διευθύνει ένα σωρό εκ του ασφαλούς παραινέσεις. Που αν τις βάλεις όλες μαζί, μόνο φάλτσα μπορούν να παίξουν. Τις είδαμε τις Ηρωικές Συμφωνίες μας των -άντα και των -ήντα, τις χορτάσαμε.

Όταν τέλειωσε με τις γραμματείες και με βρήκε -ακόμη- έξω, με κοίταξε λοξά. Τι δουλειά έχεις εδώ; …Πήγαινε κι έρχομαι, του είπα, κάνω ένα τσιγάρο -κερασμένο κι αυτό- και ξεκινάω, τους προτρέπω να μη γίνουν ποτέ πρόεδροι της ΕΦΕΕ, έχει ο καιρός άσχημα γυρίσματα.

Ο φίλος μου νοίκιασε ακριβώς απέναντι από το μπαλκόνι μου. Ο χειμώνας προμηνύεται λαμπρός. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό συμφώνησα, χωρίς καμιάν αναστολή, μαζί μου. Και χωρίς καν να ρωτήσω το χειμώνα, αν αυτός διαφωνήσει -που θα διαφωνήσει, δεν το συζητώ- δεν είναι καιρός για ανόητους ηρωισμούς.