Το ξεστόλισμα ολοκληρώθηκε λίγο πριν τις δώδεκα. Άσχημη γύμνια, σκέφτηκα βλέποντας την κρυάδα του τοίχου σαν έγινε τρία κομμάτια το δέντρο. Τα ήδη πακεταρισμένα φωτάκια αφήναν ως χτες βράδι μια υπόνοια πως υπάρχει ζωή σ’ εκείνη τη γωνιά του σπιτιού, όπως κάνουν τα λαμπάκια στα σωσίβια, στο διάδρομο προσγείωσης, στην εξώπορτα ενός σπιτιού μόνου μέσα στην ερημιά. Ως τις δωδεκάμισι οι τελευταίες κούτες είχαν στοιβαχτεί στο πατάρι. Χωρίς λογίδρια και μπάντες να συνοδεύουν την εκφορά τους, όλα τέλειωσαν σιωπηλά ακριβώς όπως και στο στόλισμα. Εδώ και χρόνια μόνον ησυχία συνοδεύει το τελετουργικό. Ποτέ κανένα ηχείο δεν τόλμησε να ψελλίσει οτιδήποτε. Να στολίσουμε να ξεμπερδεύουμε. Να ξεστολίσουμε να τελειώνουμε. Δεν είναι να απορείς που απορούμε γιατί επιμένουμε -ακόμη- να ανεβοκατεβάζουμε κούτες στο πατάρι.

Πριν καν καταπιώ την πέμπτη μπουκιά, δεν κατέβαιναν εύκολα οι προηγούμενες,  είπα «φάτε εσείς, σε δέκα λεπτά επιστρέφω».

Τα ορφανά από ήλιο μεσημέρια της Κυριακής, είναι θλιβερό το κέντρο της πόλης. Το ίδιο και η εικόνα των ανθρώπων όταν τους βλέπεις μέσα από το αυτοκίνητο. Περπατάνε σαν σελιδοδείκτες ανάμεσα σε κλειστά, μισάνοιχτα και ερημωμένα μαγαζιά, ντυμένοι στα μαύρα, στα γκρι, στα μπλε, στα καφέ, στα σκονισμένα μαύρα, σ’ όλες τις αποχρώσεις του scuro. Αν ο στρειδάκης ζούσε μέσα σ΄αυτό το βιβλίο, θα καταλάβαινε τι θα πει αργός και βασανιστικός θάνατος. Μόνο με μελαγχολικό δεν αξιώνεσαι μπεστ σέλερ σήμερα.

Επέστρεψα σε ένα τέταρτο. Η ζωντοχήρα του τελευταίου ορόφου που με είδε -βγαίνοντας απ΄το ασανσέρ- φορτωμένο με ένα κουτί γλυκά και μια πρόχειρα τυλιγμένη ανθοδέσμη με τέσσερα σωμόν και τρία κίτρινα τριαντάφυλλα, σίγουρα θα αναρωτήθηκε τι και ποιος γιορτάζει, σ΄αυτό το σπίτι ή σε άλλο. Από καιρό περιορίσαμε όμως, σαν άτυπη συμφωνία, τις περιττές κουβέντες και τις ερωτήσεις που μένουν αναπάντητες. Είπε μόνο ένα «ωραία λουλούδια», χαμογέλασε και παραμέρισε για να μπω. Ακόμη σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αν -και τι- απάντησα.

Με ένα δεκάρικο μπορείς να χρωματίσεις μια gloomy Sunday για να μη φαίνονται οι μαύροι κύκλοι στα μάτια της. Με ένα τάληρο ακόμη, την γλυκαίνεις κιόλας. Μετά μπορείς να μπεις βαθιά μέσα της χωρίς να σε απωθεί. Κι ώσπου να ξαναντυθεί και να φύγει, με ένα ποτήρι απ’ το σωστό μπουκάλι, ή μ’ ένα γέλιο που ξεφυτρώνει απ’ το πουθενά, μπορείς ως και να τη συμπαθήσεις.

—