Oι θερινές μνήμες (μου) είναι εύπλαστες. Ξεγελιέμαι εύκολα με το λίγο μπρος-λίγο πίσω. Άλλωστε δεν έχω βάλει κολαούζο στις δεκαετίες κανέναν διορθωτή  για να κινδυνεύω  να μου επιστρέψει το κειμενάκι ως χρονικά ανακριβές. Πρόσωπα θυμάμαι, έστω με κάποια μικρή δυσκολία. Να τα τοποθετήσω σωστά στο χρόνο ζορίζομαι.

Από τη μέρα που συνειδητοποίησα πως διάβαζαν κι άλλοι τα όσα σκέφτομαι, ξεκινούσα την πληκτρολόγηση έχοντας -πρώτα- βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να διαψεύσει τις μνήμες μου. Καλού κακού αποφεύγω τα ονόματα. Στον εφηβικό και πρώιμο ενήλικο βίο μου πρωταγωνιστούν η Κ, ο Γ, η Σ, ο Κ, η Α, η Π, o Σ, η Μ, η Λ, ο Φ, η άλλη Σ. Ο δικός μου Περιοδικός Πίνακας. Αμφιβάλλω αν ο Mendeleev θα μπορούσε να καυχηθεί πως σκάρωσε κάτι σπουδαιότερο απ΄αυτό.

Γιατί όλοι (οι περισσότεροι θες; αυτό να πω) γράφουμε για ανθρώπους με τα αρχικά τους; Γιατί ρίχνουμε καπνό πάνω σε όσα συνέβησαν –ή δεν συνέβησαν, καν- τριάντα και σαράντα χρόνια πριν; Από τι μας -τους- προστατεύουμε; Γιατί δεν εξομολογούμαστε ολογράφως και περιοριζόμαστε σε ακατάληπτα μορς; Γιατί είναι κακό να μάθουν (δεν θα μάθουν) έστω και τώρα, έστω μ΄ αυτόν τον λίγο χλιαρό, λίγο θλιβερό, λίγο άδικο γι αυτούς τρόπο, ότι έστω και ερήμην τους μας χάρισαν μεγαλειώδη ξενύχτια, θριαμβευτικές στύσεις και άδοξες εκσπερματώσεις;

Δεν κερδίζεις, μου λέω, τίποτε -εξόν από λίγες παραγράφους- προσπαθώντας να θυμηθείς την Σ να αλλάζει το πάνω του μαγιώ της μιαν ανάσα μακριά σου (αντίθετα με το όνομα, το στήθος της ξεδιπλωνόταν πάντα ολογράφως), την μυρωδιά -αυτή τη ζεστή, αποπνιχτική κλεισούρα- της πρώτης μου εργένικης σκηνής, τις κλεφτές ματιές στα σφιχτά, μπόλικα πόδια της άλλης Σ (και στο άσπρο μαγιώ της, που φέγγριζε, σκούραινε βασανιστικά και ανελέητα), είκοσι -φοιτήτρια- αυτή, δεκαπέντε -σπυριάρης- εγώ, το Φιατάκι του Γ που ανέθρεψε δυο μεγάλους έρωτες (και τους πήγε και τέσσερα διόδια μακριά). Άντε να βγάλεις μισή ιστορία λειψού πάθους. Κέρδος το λες αυτό, σήμερα;

Το λέω. Αφού στίβεις κι ακόμη, τριάντα, σαράντα χρόνια μετά, βγάζουν ζουμί.

Kαι τι να γράψω –ρωτάω τον Φ– που δεν το ξεκοκάλισε ήδη ο ΠΘ; Με το νι, με το σίγμα, με ονοματεπώνυμα (ας είναι και κάλπικα) και ΑΦΜ. Όλοι των κρεβατιών, των καναπέδων, των πατωμάτων είμαστε, λέει. Αλλά εντάξει, μη το παίρνεις κατάκαρδα. Μπορούμε πάντα να επικεντρωθούμε στα ψίχουλα. Στα Μ, στα Σ, στα Λ, στα Α, στα Γ μας.

……